Miðlæg og mögnuð megineldstöð.

Grímsvötn bera titilinn virkasta eldstöð Íslands.

En í raun er svæðið Grímsvötn-Bárðarbunga miðja annars af tveimur stærstu möttulstrókum jarðar;  hinn er undir Hawai-eyjum á Kyrrahafi. 

Það má tala um öxulinn Bárðarbungu-Grímsvötn og þessar tvær eldstöðvar sem eins konar öxulveldi í eldstöðvakerfi Íslands. 

Eðli Bárðarbungu fór ekki hátt í eldgosaumræðunni fyrr en undir síðustu aldamót, þegar gosið í Gjálp hristi upp í þeim vísindum.  

Þá var opinberlega farið að rifja upp, að Bárðarbunga er nokkurs konar miðstöð og aðalstjórandi kerfis, sem nær til suðvesturs til Torfajökuls og Hrafntinnuskers. 

Í aðdraganda Holuhraunsgossins var í fyrstu rætt um að Bárðarbunga væri norðausturendi þessa kerfis.

En með því að segja það og líta á Öskju sem stjórnanda styttra kerfis fyrir norðan Vatnajökul sást mönnum yfir gígaröð norður af Dyngjujökli, sem mikil skjálftahrina í Bárðarbungu hljóp yfir í um mánaðamótin ágúst-september 2014. 

Hún endaði með stærsta hraungosi hér á landi síðan í Skaftáreldum 1783-84. 

Þar með stimplaði Bárðarbunga sig endanlega inn sem nokkurs konar mafíuforingi íslenskra eldstöðva, miðlæg og mögnuð, en léti aðrar minni vinna stórvirkin fyrir sig á báða bóga. 

Síðustu tvö ár hafa skjálftar í Bárðarbungu virst færast aðeins austar en í upphafi skjálftanna 2014. 

Hvað það þýðir er sennilega erfitt að vita, því að til þess hefði þurft að hafa yfir að ráða sömu mælingatækni og hefur verið notuð síðustu ár. 

 

4,8 stiga skjálfti í Bárðarbungu