Covid-draugurinn: Dauðadómar af handahófi, gengur aftur erlendis.

Þegar fyrsta bylgja COVID-19 skall yfir af fullum þunga fyrir um tíu mánuðum, mátti sjá á einstaka svæðum nýstárlega og hrollvekjandi sjón, svo sem í Wuhan, Svíþjóð og New York: Heilbrigðiskerfið var sprungið og viðfangsefni heilbrigðisstarfsfólks var að hluta til fólgið í því að kveða upp dauðadóma á stundinni frammi fyrir of mörgum skjólstæðingum; þessi skal deyja - þessi skal lifa - þessi deyja - þessi lifa...

Og siðan bættust við aðrar birtingarmyndir hrollvekjunnar, líkkistur og lík, sem hrönnuðust upp, fljótgrafnar fjöldagrafir, skortur á öndunarvélum o. s. frv. 

Í þriðju bylgju faraldursins hefur þessi draugur, sem kalla má covid-drauginn, byrjað að ganga aftur hér og þar jafnframt því sem kapphlaup um bóluefni kallar á nýjar dramatískar aðstæður. 

Þegar þessar öldur farsóttarinnar rísa æ hærra og víðar erlendis getum við Íslendingar verið þakklátir fyrir það, ef okkur tekst að halda ástandinu öllu skárra hér en víðast annars staðar. 

Að vísu vaxa líkur á því að efnahagskreppan verði bæði dýpri og langvinnari hér á landi en í öðrum löndum, vegna samsetningar þjóðartekna okkar. 

Því að jafnvel þótt okkar land sé litað ljósari litum á alþjóðlegum kortum um ástandið í mismunandi löndum heldur en hin eldrauðu lönd í kringum okkur, erum við að mörgu leyti leiksoppar þess ástands, óháð því hvernig ástandið er hjá okkur. 

Þess vegnar getur kapphlaupið um bóluefni orðið afdrifaríkt. 

Kapphlaupið hvergi nærri að baki