Hvernig var þegar reykt var hvar, sem var? Hendurnar mikilvægastar?

Þótt það séu ekki svo ýkja mörg ár síðan reykingar voru bannaðar fyrnist fljótt yfir það, fyrir hvað það bann stóð.

En það var einfaldlega það að víða þar sem margt fólk var samankomið urðu allir að anda að sér reyknum, jafnvel þótt þeir reyktu ekki sjálfir, og rannsóknir sýndu, að þar sem fólk dvaldi langdvölum í rýmum, sem fengu á sig ákveðið orð fyrir þéttan reyk, eins og kom til dæmis fram í hugtakinu "reykfyllt bakherbergi" , jafngilti það því ajáft að bindindisfólkið reykti sjálft að vera inni í slíku rými eða á slíkum stað. 

Nú kann að vera að tóbaksreykur sé mun léttari í sér en veiruúði, en engu að síður er það kannski ekki fjarri sanni, að fyrst tóbaksreykur gat sýkt fólk af banvænum og illvígum sjúkdómum, geti öndunarúði með veirum gert svipað. 

Það þarf ekki annað en smá gola eða andblær utan húss berist á milli manna að léttur úði geti farið jafnvel lengri vegalengd en tvo metra, rétt eins og tóbaksreykurinn gat hér í gamla daga og getur enn. 

Við slík skilyrði er vel líklegt að veiran láti sér tveggja metra regluna í léttu rúmi liggja, enda verður að gæta að því að sú regla er líkast til meðalvegalengd í kyrru lofti. 

Verst er að engin lykt er af veiruskömminni og því ekki hægt að nota lyktrskynið til þess að forða sér frá henni eins og stundum var hægt að forðast tóbaksreykinn. 

Ekki er óhugsandi að upp komi hreyfing eftir heimsfaraldurinn þess efnis að leggja handabönd af því að það blasir við hve greið smitleið felst í þeim. 

Telur ekki mikið gagn að tveggja metra reglunni