"Hlauparaveikin". Lækning: Ganga á sandölum og stigahlaup.

Maðurinn var ekki skapaður til að hlaupa tugi kílómetra á sléttu malbiki. Mikið rétt, en samt er til fullt af fólki, sem gerir þetta árum saman án nokkurra slæmra áhrifa á líkamann, að því er séð verður.  

Síðan eru aðrir, þeirra á meðal síðuhafi, sem fengu að finna fyrir óþyrmilegum afleiðingum af miklum hlaupum um ævina. 

Fyrra skiptið var árið 2003 þegar það var eins og að einhverjar flísar eða glerbrot hefðu stungist upp í iljarnar, þannig að það var alveg óskaplega sárt, líkt og að það væri byrjað að grafa í þessu.  

Læknisskoðun leiddi í ljós það sem læknirinn nefndi "hlauparaveikina". Við síendurteknar lendingar líkamans á iljunum í hlaupum, átu neðstu beinin sig í gegnum holdið í þófunum, 

Lækningin fólst í sérstöku innleggi, sem dreifði líkamsþunganum frá hinum aumu blettum. 

Fyrir nokkrum árum týndust innleggin en þá var ég farinn að ganga mest á sandölum, og hef verið í lagi síðan.  

2005 kom síðan þriðja aðgerðin vegna bilunar í hnjáliðum með yfirlýsingu læknis um, að hnjáliðirnir væru að þrotum komnir vegna óhæfilega mikilla hlaupa minna í gegnum tíðina.

Hann vitnaði í viðtal við Helenu Eyjólfsdóttur, sem ólst upp í Stórholtinu eins og ég, en sagðist ekkert hafa kynnst mér, vegna þess að hún hefði aldrei séð mig nema hlaupandi.  

Hnén væru ekki sköpuð fyrir þúsundfaldar lendingar í endalausum hlaupum á hörðu undirlagi, til dæmis í allt mörgum æfingum í innanhússfótbolta á steinsteyptu gólfinu í KR-húsinu árum saman. 

Dapurlegt fyrir mann, sem var skráður í Fram tveimur mánuðum fyrir fæðingu að láta KR eiga þátt í eyðileggingu hnjánna. 

Nú yrði að skipta um báða hnjáliði. 

Þegar spurt var um möguleika á að láta hnén lafa eitthvað lengur var svarið: Kannski, en með því að banna hlaup hér eftir. 

Þegar heim kom, var samt niðurstaðan, að hann hefði ekki bannað mér að læðast hratt. 

Og með því að hlaupa upp stiga, væri ekki hlaupið með hörðum lendingum, heldur væri þetta klifur er tvær tröppur yrðu teknar í skrefi. 

Núna, 16 árum seinna, eru hnén skárri en 2005 ef eitthvað er. 

Læknirinn kallaði mig til sín í fyrra, steinhissa á þessu, en þegar ég lýsti stigaklifrinu, hæfilegum hjólreiðum á rafreiðhjóli með handgjöf auk reglulegrar hraðgöngu tvisvar í viku, sagði hann þennan árangur styðja nýjar kenningar varðandi þann árangur sem allar hreyfingar til að styrkja fæturna á svæðunum kringum hnjáliðina geta borið með sér fyrir hina veikluðu liði sjálfa. 

Einnig sálrænt gildi þess að segja við sjálfan sig þegar mann verkjar í hnén: "Nú er ég sárhnjáður."  Þá fer maður að brosa og gleymir verknum. 

Af hverju fær fólk tábergssig?