Hvar verða risa rafstrengirnir? Alls staðar.

Þegar Sighvatur Björgvinsson var iðnaðarráðherra 1991 til 1995 fór hann með íslenskum sérfræðingum til Bretlands til að kynna sér áform um lagningu rafsæstrengs milli Skotlands og Íslands. 

Niðurstaðan varð afdráttarlaus og að sumu leyti óvænt miðað við þær væntingar um stórgróða sem fylgja myndu slíkum streng. 

Það kom til dæmis í ljós að ekki var nóg að strengurinn væri einn, heldur argð minnsta kosti tveir vegna seguláhrifa og afhendingaröryggis. 

Sighvatur sneri heim til Íslands með þá niðurstöðu að risa sæstrengahugmyndirnar væru ekki raunhæfar. 

Þegar Orkupakki 4 nálgast og búið er þegar að gera áætlanir um á annað hundrað stórar vatnsaflsvirkjanir, á annað hundrað virkjanir undir 10 megavöttum hver, vindaflsvirkjanir upp á meira en 3000 megavött samtals og komast með öllu þessu upp í að þrefalda eða jafnvel fjórfalda raforkuframleiðsluna í landinu, blasir það við, að lokaniðurstaðan geti orðið að við Íslendingar framleiðum fimmtán til 20 sinnum meiri raforku fyrir erlenda stóriðju en íslensk heimili og fyrirtæki. 

Að stóriðjan muni taka allt að 95 prósent orkunnar en við sjálf hafa 5 prósent. 

En hin sviðsmyndin er kynnt aftur og aftur áratug eftir áratug að við eigum að gera land okkar að einu allsherjar virkjananeti allt frá hafinu sjálfu inn á miðju hálendisins. 

Risa sæstrengir yrðu að koma að landi á suðausturhorninu og þaðan liggja margfalt net risalína þvers og kruss um allt land. 

Af þessum sökum er eðlileg sú krafa Landsnets, að ferðamönnum sem koma til landsins, verði rækilega fylgt með risalínum alla leið frá Leifsstöð austur um til Hornafjarðar auk lína á svonefndum "mannvirkjabeltum" um hálendið.  

Strengurinn kemur á land við Þorlákshöfn