Fyrir þrjátíu árum skorti rannsóknir á banaskotum hvala.

 

Ætli það séu ekki um þrjátíu ár síðan málaferli voru vegna þeirrar aflífunaraðferðar sem notuð er á hvolum hjá Íslendingum. 

Þeir sem sóttu málið héldu því fram að hvalir stæðu ekkert síður nálægt mönnum um líkamsgerð og tilfinningalíf en aðrar skyldustu spendýrategundir, og að svona drápsaðferðir stæðust ekki dýraverndunarlög. 

Eftir mjög athyglisverð réttarhöld og yfirheyrslur kom sá úrskurður, að gögn skorti um það, hve miklum sársauka ríkjandi drápsaðferð ylli og varð málareksturinn því ekkert lengri í það sinn, heldur héldu hvalveiðarnar áfram með óbreyttri aðferð sem hefur verið notuð síðan. 

Eitt af því sem málsaðilar litu ólíkt á var sú staða hvalanna í fæðukeðjunni að þeir þyrftu ekki að óttast það í eðlilegu umhverfi að önnur dýr réðust á þá og ætu. 

Komu tvö sjónarmið þar fram. Annars vegar að maðurinn væri að því leyti aðskotadýr í dýraríkinu að ofsækja hvalina og drepa þá, en það væri sérlega óeðlilegt. Hins vegar, að það væri ekkert óeðlilegt við það að hvalirnir þyrftu að óttast eins og önnur dýr, og að þar gengndi maðurinn því eðlilegu hlutverki. 

Einu sinni bauðst Íslendingum að selja Arabaþjóðum tugþúsundir kinda til þess að aflífa þær með arabísku aðferðinni að stinga þær neðan við nnakkann. Bent var á að þessi aðferð væri svipuð og gamla hefðbundna aðferðin hefði verið hér á öldum áður.

En hugmyndin var samt kveðin niður hér heima vegna þess að þessi arabíska aðferð væri verri en banaskotið. 

Jón Kristjánsson dýralæknir var eitt sinn spurður að því hverng aflífunaraðferðir Arabaþjóða við kindaslátrun væru verri; ómannúðlegri en banaskotið hjá okkur. 

Jón svaraði: "Ég get ekki svarað þessu, því að ég hef aldrei prófað að vera kind, sem er aflífuð með báðum aðferðunum." 

Banaskot hvala rannsökuð