Þarf að stytta áfangana og auka fjölbreytnina í hraðhleðslu.

Það er gríðarlegur stærðarmunur og verðmunur á milli öflugustu rafbílanna og þeirra ódýrustu og sparneytnustu. 

Landslag og byggðadreifing hamlar líka rafbílanotkuninni á vissum svæðum, svo sem á Vestfjörðum og á svæðinu frá Mývatni austur á Egilsstaði. 

Á síðastnefnda svæðinu hamlar bæði leiðarinnar yfir sjó og langir áfangar. 

Ódýrustu rafbílarnir þurfa meiri lagni við aksturinn og val hleðslustöðva en dýrari bílar. 

Meira að segja eru í framleiðslu rafbílar, sem ekki hafa búnað fyrir annað en hleðslu úr almenna kerfinu af því að það er svo dýrt að bjóða bílinn með hraðhleðslubúnaði. 

Slíkir bílar, sem kosta nýir innan við 3 milljónir, nýtast því fyrst og fremst til nota innan svæðis með nokkura tuga kílómetra radíus, kannski hámark við Borgarnes, Hveragerði, Reykjanesbæ og Selfoss.  

Þyngd rafhlaðnanna og takmörk í innviðakerfi rafhleðslustöðva er helsta vandamál rafbíla. 

Ríflega 90 kílóvattstunda rafhlöður vega 600 kíló og þar liggja viss mörk.  

Þetta kallar á það að forgangshraða innviðauppbyggingu framar öllu öðru. 

Kemst maður lengra á rafbíl í sumar?