Íslands þúsund ár

21.11.2022 | 22:16

Varnarleysi gangandi og hjólandi er hættulegast.

Augljósasti aðstöðumunur gangandi og hjólandi miðað við akandi vegfarendur er sá, að hinir fyrrnefndu alveg eða að mestu óvarðir ef þeir falla eða lenda í árekstri, en í bílum er fólk varið af bílnum sjálfum eða öryggistækjum hans, svo sem beltum og belgjum.

Svipað er að segja um ölvun. Tíðni banaslysa er næstum tvöfalt meiri á vélhjólum en á bílum af þeirri einu ástæðu, að ölvun veldur helmingi banaslysa á hjólunum, en miklu færri banaslysum á bílum.

Ölvaður maður, sem sest upp í bíl og ekur beint á staur, en tvöfalt skár settur en ef hann væri á vélhjóli.

Síðuhafi verður oft að útskýra það, af hverju hann hann sé með lokaðan og sterka hlífðarhjálm, í sérstökum vélhjólaklossum og hnjáhlífum og með hnúavarða henska.

Svarið er einfalt: Ef lent er í árekstri á hjóli í umferðinni, getur það alveg eins verið árekstur við flutningabíl eins og við annað reiðhjól.

Aðeins þrjár vikur eru síðan síðuhafi skrikaði á rólegum gönguhraða á sérlega lúmskum smá hálkubletti í myrkri á léttu rafvespuhjóli og féll snöggt og harkalega til jarðar á aðra hliðina svo að öxl og þó einkum höfuð fengu þungt högg.

Betur fór en á horfðist, öflugur hlífðarhjálmur tók á sig höfuðhöggið, og hnjáhlífarnar högg á hnén, bein brotnuðu ekki, en eymsli voru í viku á öxl vinstra megin.

Hjólið skemmdist ekkert.

Líklegast hefði ég getað allt eins verið þarna gangandi á sama stað og fallið harkalega á hálkublettinum. Hafa margir brotnað illa í slíkum byltum.

Mínútunum, sem hafði verið varið í það í upphafi ferðar, að setja þessi öryggistæki á sig, hafði verið vel varið.

Á rafskútum eru engin farangurshólf og manni virðist að minnihluti þeirra, sem notar rafskútur séu með engar varnir. Á reiðhjólum eru þó framhjól, sem geta tekið á sig hnjask.

Það væri strax til bóta ef eitthvað yrði gert til að auka notkun hjálma á rafskútunum, þótt ekki væri nema létta og meðfærilegra hjálma.