Þrettán eldstöðvar sýna merki um virkni. Þvi hafði verið spáð.

Um síðustu aldamót leiddu jarðfræðingar líkum að því að vegna minnkunar íslensku jöklanna, myndi virkni íslenskra eldstöðva aukast á þessari öld, líkt og gerðist fyrir ellefu þúsund árum í lok síðustu ísaldar. 

Guðmunur Sigvaldason sló á þá ágiskun að þá hefðu eldgos orðið allt að þrjátíu sinnum tíðari en þekkst hefði áður, aðallega á svæðinu norðan núverandi Vatnajökuls. Því væri það engin tilviljun að stærsta hraunbreiða Íslands, Ódáðahraun, sæti þar eftir sem vitni um þetta.  

Ástæðan er sú létting á jökulfargiinu, sem hafði þetta í för með sér, og léttingin varð mest á þessu norðaustursvæði. 

Ekkert er líklega hægt að segja með vissu um það hvort svipað sé almennt í aðsigi nú, en hvernig, sem því er háttað, að þrettán eldstöðvar sýni nú merki um virkni, rímar alveg við aldarfjórðungs gamla spána um slíkt. 

Sumar þeirra hafa verið rólegar í aldaraðir, likt og eldstöðvarnar á Reykjanesskagi þar sem þær hafa nú vaknað eftir átta alda svefn.    

Þessar eldstöðvar sýna merki um virkni

Athugasemdir

[Vagn (IP-tala skráð) 30.8.2023 kl. 17:30]

Engir jöklar nálægt Reykjanesinu. Og þó síðustu gos þar hafi verið á þurru þá er ekki útilokað að nokkrum sinnum hafi gosið á stöðum þar sem Reykjanesið er undir sjó. Reykjanesið hefur allavega í áratugi, eða aldir, verið mikið skjálftasvæði og svefninn svokallaði því ekki djúpur.

Meiri og betri mælingar í dag segja ekkert um hvað var að gerast fyrir 50 árum. Það er hæpið að tala um einhverja aukna virkni þegar litlar eða nær engar upplýsingar eru til samanburðar. GPS og gervihnattamælingar voru ekki til fyrir augnabliki síðan á jarðfræðitíma.

Og ef Reykjanesið er að vakna við hvert gos þá er það alveg eins að sofna aftur þegar því gosi lýkur. Það er ekki neitt sem segir að næsta gos á Reykjanesinu verði frekar 2024 en 2824. Eldgos eru alræmd fyrir að kunna ekki á dagatal, að koma ekki þegar von er á og koma svo þar sem ekki var búist við.