Tíu ára saga í dag, en sú saga er framhald af aldar langri alþjóðlegri sögu.

Fyrir réttu ári, að morgni mánudagsins 21. október 2013, hóf lðgregla, sem samanstóð til helminga af víkingasveit, vopnaðri kylfum, og auk þess venjulegum lðgreglumönnum, alls um sextíu manna sveit, að skipa útivistarfólki, sem sat á víðavangi í Gálgahrauni, að fara brott af staðnum, þar sem komin var  stærsta jarðýta landsins til að ryðja rúmlega kílómeters langt vegstæði fyrir nýjan Álftanesveg. 

Fólkið hafði verið þarna daglega síðan á Degi íslenskrar náttúru 16. september til að mótmæla gerð nýs vegar, sem væri án gilds framkvæmdaleyfis eða mats á umhverfisáhrifum, auk þess sem ranglega væri haldið fram að vegurinn, sem nýi vegurinn átti að leysa af hólmi, væri einn hættulegasti vegurinn á hðfuðborgarsvæðinu. 

Hið rétta væri að hann væri ekki meðal tuttugu hættulegustu vegstæðanna. 

 

"Takiö hann" kallaði einn lögregluþjónninn og benti á fyrrverandi umhverfisráðherra sem stóð utarlega í hópi mótmælenda. 

"Fyrir hvað?" spurði ráðherrann fyrrverandi. 

"Fyrir að vera inni á merktu vinnusvæði" var svarað. 

"Ég sé engar merkingar", svaraði mótmælandinn. 

Við þetta kom fát á lögreglumennina, sem komu skðmmu síðar með borða sem þeir ætluðu fyrst að leggja þannig mótmælandinn lenti innan við línuna. 

En hann færði sig jafnharðan rólega svo að eina ráðið sem lögreglumennirnir sáu, var að reyna að hrinda honum inn fyrir  línuna! 

Fyndin uppákoma á borð við gamla brandarann af því að lðgreglumaður fann lík í Fishersundi, en dró það fyrst upp í Garðastræti, af því að hann vissi ekki hvernig ætti að stafa orðið Fishersund.   

Í andófi Hraunavina var vonast til að Árósasamningurinn svonefndi yrði lðgtekinn um þessar mundir en hann er löngu lðgtekinn í öllum nágrannalöndum okkar. Samningurinn gefur almennum félögum og samtðkum lögvarinn rétt til að öölast lögaðild að framkvæmdum. 

Því miður tókst lagatæknum þeirra, sem hafa barist á móti slíkum réttarbótum að seinka svo mjög og útvatna samninginn, að hann kom of seint. 

Aöferðin, sem Gandhi útfærði á ferli sínum í það að vera lagalega viðurkennt sem "borgaraleg óhlýðni" og var nefnt af einum dómaranum í Gálgahraunsmálinu, átti 100 ára afmæli 2013, og felst í því að andófsmaðurinn staðsetur sig á svæði, sem hefur af yfirvöldum verið skilgreint sem bannsvæði. 

Þegar beita á lðgregluvaldi til að fjarlægja mótmælandann, veitir hann enga mótspyrnu, og fjarlægir lðgregla hann þá með valdi og fangelsar oftast um lengri eða skemmri tíma. 

Nokkur dæmi úr sðgunni. 

Gandhi fór inn á bannsvæði 1913 og var fjarlægður með valdi. 

Blökkukonan Rósa Parks settist í laust sæti í strætisvagni, þar sem aðeins hvítir menn máttu sitja í sætum, og var hún handektin og fangelsuð. 

Muhammad Ali neitaði að láta færa sig úr valdi fram Bandaríkjunum til herþjónustu í Víetnam. 

Margt fleira væri hægt að skrifa niður um á degi tíu ára afmælis Gálgahraunsmálsins, sem hollt væri að íhuga núna, þegar skefjalaus sókn í íslensk náttúruverðmæti stefna í nýjar hæðir. 

Eftirminnilegt er hvernig stærsta skriðdreka landsins í formi tröllaukinnar jarðýtu var stefnt að mótmælendum og síðan brunað áfram og hraunið mulið mélinu smærra. 

á þeim tíu árum, sem liðin eru síðan hervirkin voru unnin í Gálgahrauni stóð félagið af sér kostnaðarsöm málaferli, og þegar ætlun yfirvalda í Garðabæ var að fá laumulega í gegn gerð göngustígs frá Sjálandshverfinu svipaða leið og hætt var við sem akbraut, tókst að afstýra þeim miklu fyrirhuguðu spjöllum, því að til þess að gera nothæfan stíg fyrir göngufólk og hjólafólk hefði þurft jarðýtur og vegagerðartæki og bíla. 

Tilvist Hraunavina hefur því tryggt ósnortið svæði þarna og getur gert það áfram.