Einn maður, einu sinni í lífshættu, er einu sinni of oft.

Atvikin tvö sem sagt hefur verið frá hér á síðunni í dag og í gær, annars vegar úr Krðflueldum, og hins vegar á gossvæðinu í gær, eru skýr dæmi um það, sem ekki má gerast í umgengni fólks við jarðaleldinnn. 

Í Krðflugosinu fólst hættan fyrst og fremst í því að snjókoma var svo mikil, að hópur manna hefði getað lent undir sjóöandi eimyrju sem borholurör byrjaði að spýja upp úr saér.

Síðustu þrjá aldarfjórðunga hafa eldgos kostað tvö mannslíf. 

Steinþór Sigurðsson jarðfræðingur varð fyfir glóandi hraungrjóti í Heklugosinu 1947, og einn maður fórst vegna eitraðrar gufu í Vestmannaeyjagosiu 1973. 

Nú fara hátíðisdagar í hðnd og eftir margra vikna törn björgunarfólks og komandi frídaga verður vandasamt að manna björgunarstðrfin.   

Einn maður í lífshættu einu sinni, er einu sinni oft.  

„Vorum mjög nærri því að missa mann“

Athugasemdir

[Guðmundur Örn Ragnarsson, 20.12.2023 kl. 19:02]

Góð áminning til okkar Ómar.

Hvert mannslíf er óendanlega verðmætt í augum Guð og á að vera í augum manna líka, sama hvaða maður á í hlut.

En hann (Jrsús) sagði þeim þessa dæmisögu:

Nú á einhver yðar hundrað sauði og týnir EINUM þeirra. Skilur hann ekki þá níutíu og níu eftir í óbyggðinni og fer eftir þeim, sem týndur er, þar til hann finnur hann?

Og glaður leggur hann sauðinn á herðar sér, er hann finnur hann. Þegar hann kemur heim, kallar hann saman vini sína og nágranna og segir við þá: Samgleðjist mér, því að ég hef fundið sauðinn minn, sem týndur var.

Ég segi yður, þannig verður meiri fögnuður á himni yfir EINUM syndara, sem gjörir iðrun, en yfir níutíu og níu réttlátum, sem ekki hafa iðrunar þörf. (Lúk. 15:3-7).