HVERNIG ER "HEFÐ" LÆKNINGA METIN?

Fyrir 22 árum þurfti ég að fara til sjúkraþjálfara vegna meiðsla í sjöunda hálslið. Það hjálpaði eitthvað en ekkert afgerandi. Fyrir 13 árum fékk ég slæmt verkjakast í baki og upp komst að ég væri með svonefnt "samfall" í neðstu hryggjarliðum, ólæknandi fyrirbrigði. Þegar köstin komu missti ég mátt í fótum á svipaðan hátt og þegar maður er tognaður. Stundum í marga daga eða vikur í röð. Og verkirnir voru slæmir. 

Fyrir þremur árum var svo komið að ekki varð við unað. Þrátt fyrir "hefðbundnar" aðferðir fékk ég verri og verri köst. Þá ráðlagði Bubbi Morthens að fara til nálastungulæknis sem hefði bjargað sér við svipaðar aðstæður.

Síðan þá hef ég farið í þessa meðferð af og til og ávallt hefur hún borið árangur, ekki aðeins hvað það snertir að minnka verki heldur fyrst og fremst með því að færa mér aftur máttt í fæturnar eða einstaka vöðva þeirra þegar ég var farinn að staulast um draghaltur vegna máttleysis og verkja.

Þetta er blanda af handbrögðum sjúkraþjálfara og nálastungna og vegna þess að þjálfarinn hafði langa háskólamenntun að baki í Bandaríkjunum hélt ég að hann væri bara svona góður sjúkraþjálfari, það mikið betri en aðrir, að  nálastungurnar gætu varla gert svona mikið gagn, - þær væru sennilega "skottulækningar og hindurvitni og óhefðbundnar lækningaaðferðir" af svipuðu tagi og Pétur Tyrfingsson læknir lýsti nú rétt áðan í Kastljósi.

Sigmar Guðmundsson minntist á nálastungur í upptalningu á "skottulækningum" og Pétur gerði ekki athugasemd. 

Pétur sagði að bein og óyggjandi sannanir með viðurkenndum rannsóknaraðferðum þyrti til að viðurkenna lækningaaðferðír.

Hvað skyldi hann þá segja um þetta og svipaðar frásagnir margra annarra: Í fyrra fékk ég versta kastið sem ég hafði fengið fram að því og ekki að ástæðulausu. Þá hafði ég um margra vikna skeið ofreynt mig illa í sviptingunum fyrir og eftir að byrjað var að hleypa í Hálslón, borið þunga hluti og lyft, setið langtímum saman í slæmum stellingum í flugvélum og bílum og gengið allt að tíu klukkustundir á dag.

Eftir ótímabært stökk ofan af Örkinni gat ég ekki staðið upp og urðu menn að bera mig inn í bíl. Þar vantaði bara snæri í fótinn til þess að ég æki eins og sagt var að Ólafur Ketilsson hefðí gert undir það síðasta.

Næstu daga nánast skreið ég inn og út úr bílnum og það tók óratíma að koma fótunum á pedalana. 

Ég fór til "hefðbundins" sjúkraþjálfara en lítið breyttist. Þá varð ekki komst hjá að láta reyna á nálastungurnar. Í þetta sinn þurfti ég að koma tvisvar með þriggja daga millibili.

Í síðara skiptið sagði "skottulæknirinn" eftir að hann var búinn að koma nálunum fyrir á sínum stöðum: "Nú fer ég frá þér og kem aftur eftir kortér. Þá ætti eitthvað að hafa gerst."

Hann kom aftur og þetta hafði gerst: Nær óbærilegur verkur í vinstri mjöðm hafði horfið en um leið hafði dunið yfir sami verkurinn í vinstri ökklanum þar ég hafði ekki haft neinn verk áður.

"Þetta er á réttri leið," sagði hann. "Nú fer ég frá þér og kem aftur eftir kortér."

Þá hafði þetta gerst: "Hinn slæmi verkur í ökklanum var horfinn. Þetta lýsti sér svipað og að verkurinn hefði færst úr mjöðminni niður eftir fætinum og út úr honum í gegnum ökkla og tær.

Ég gat ekki séð annað en hið spaugilega við þetta og sagði: "Vonandi hefur verkurinn ekki haldið áfram ferð sinni og hlaupið yfir í sjúklinginn sem liggur hinum megin við tjaldið."

"Skottulæknirinn" hló. "Nei, þetta hefur tekist án þess."

"Skottulæknirinn" hefur eins og áður sagði að baki langt háskólanám í þessum fræðum. Nálastunguhlutinn er byggður á reynslu þúsunda ára í Kína. Á Íslandi heita það "óhefðbundnar" lækningar en aðferðir, sem vestrænir læknar hafa sumir verið að finna upp á síðustu árum eru kallaðar "hefðbundnar lækningar."

Mér skildist á nálastungumanninum að erfiðlega hefði gengið og gengi jafnvel enn að fá viðurkenningu hér á landi á þessum "óhefðbundnu" lækningum til jafns við "hefðbundnar lækningar." 

Landlæknir hefði farið til Kína og kíkt á þetta þar og ætlunin væri að íslenskir læknar gætu farið þangað á þriggja mánaða námskeið til þess að geta moðað eitthvað úr þessu,- þ. e. náð jafnvel framar en "skottulæknirinn" sem hafði þurft margra ára háskólanám í nálastungunum.

Konan mín hefur um áraraðir haft slæma verki, eymsl og bólgur í hnjám. Loks ákvað hún að leita á náðir "hindurvitnanna" sem "óhefðbundnu" nálastungulækningarnar eiga að byggjast á. Hún lagaðist mikið. 

Niðurstaða mín er spurning: Er hægt að afgreiða allt það sem ekki byggist á skilningi okkar vestrænna manna á því hvað séu "hefðbundnar" lækningar sem bull og ímyndun? Er hægt að alhæfa um þetta efni?

Ég er efasemdarmaður. Ég vil pottþéttar sannanir, - ekki neina ímyndun eða sefjun. Ég viðurkenni að varast beri raunverulegar skottulækningar, hjátrú og hindurvitni. En sagan hér að ofan segir mér hvað mig snertir persónulega að það þurfi að vanda vel til áður en endanlegir dómar eru felldir um allt það sem ekki hefur fengið vestræna stimpla sem "hefðbundnar lækningar."  

   

Athugasemdir

[Orri (IP-tala skráð) 1.10.2007 kl. 22:21]

Þú ert eitthvað að misskilja, Ómar. Pétur Tyrfingsson er ekki læknir.

[Margrét (IP-tala skráð) 1.10.2007 kl. 23:05]

Pétur Tyrfingsson og bróðir hans stunda "óhefðbundnar" lækningar

á Vogi er það ekki?

[Margrét (IP-tala skráð) 1.10.2007 kl. 23:15]

"bein og óyggjandi sannanir með viðurkenndum rannsóknaraðferðum þyrti til að viðurkenna lækningaaðferðír".

Orð Péturs í viðtalinu gætu alveg átt við um Vog ,er það sem ég ætlaði að koma fram með.Ekki held ég að Vogur hafi verið tekinn út hvað þessa setningu hans varðar.

[Gunnar Th. Gunnarsson, 1.10.2007 kl. 23:33]

Pétur Tyrfingsson er sálfræðingur en Þórarinn bróðir hans er læknir.

Lækningamáttur í lyfleysum er þekktur. Lækningamáttur nálastungna er ekki sannaður en eins og Páll Jónsson bendir á geta nálastungur verið verkjastillandi. Mígrenisjúklingar virðast sumir hverjir fá "bata". Ef þú ert með skemmda tönn, ferðu þá í nálastungur? Varla.

[Marinó G. Njálsson, 1.10.2007 kl. 23:49]

Ég hef aldrei geta skilið hvernig mörg hundruð eða mörg þúsund ára lækningar geta kallast ,,óhefðbundnar" meðan innan við 100 ára þekking er ,,hefðbundin".  Fæst eldra en frá síðustu öld í vestrænum lækningu getur kallast til vísinda.

Ég á mína upplifun af nálastungum sem svínvirkuðu þegar ,,hefðbundnir" læknar voru búnir að segja að engin lækning væri til.  Þetta gengi kannski til baka á 6 mánuðu til 3 árum, ef það gengi þá til baka.  Ég fékk það sem heitir Bells Palsy, sem er lömun í andliti.  Hálft andlitið lamaðist alveg og varð ég að líma augað aftur svo það ofþornaði ekki.  Dómurinn á taugadeild Landspítalans var eins og áður segir.  Ég vildi ekki una því og fann við leit á Internetinu að nálastungur höfðu virkað.  Ég heimsótti Kínverjana á Skólavörðustígnum og í lok fyrstu heimsóknar hafði ég vald á augnlokinu.  Tíu dögum og 6 heimsóknum síðar var allt komið í samt horf.  Meðferðin var nálastungur og nudd!!!

Það getur vel verið að eitthvað í höfuðbeina- og spjaldhryggsmeðferðinni sé framandi og fullyrðingar meðferðaraðilans stílfærðar, en þannig er það með allt sem reynst hefur vel.  Byggja vísindin ekki á því að sett er fram kenning sem síðar er reynt að sanna.  Hvað ætli það hafi dáið margir eftir líffæraflutning og samt köllum við það vísindi.  Afstæðiskenningin var sett fram á fyrri hluta síðustu aldar, en sönnun lét bíða eftir sér.  Það er fásinna að ætla að heimurinn sé bara það sem augað sér.  Það er líka fásinna að það eitt sé satt sem vísindi dagsins í dag geta sannað.  Ég held að hin frægu orð ,,hún snýst nú samt" ættu að vera vísindunum áminning um að skoðun meirihlutans er ekki alltaf rétt.

[Jón Steinar Ragnarsson, 1.10.2007 kl. 23:53]

Hef farið í nálastungur við verkjum, sem aðeins lyf dugðu á, sem gerðu mann að slefandi grænmeti. Ég var efasemdarmaður en lét til leiðast.  Fékk bót meina minna eftir einn tíma! Hef nýtt mér þetta frá því með óskeikulum árangri.

Það eina sem ég veit með fullri vissu að er húmbúkk og skottulækningar eru smáskammtalækningar, eða Hómópatía.  Ráðlegg ykkur að kíkja á James Randy, tala um þá læknisfræði í ÞESSU fyrirlestrarbroti.  Randy er frægur fyrir að fletta ofan af galdramönnum og miðlum m.a.

[Bryndís Helgadóttir, 2.10.2007 kl. 00:35]

Góður pistill Ómar og athugasemdin frá Marinó er líka frábær.   Mér finnst þetta nú koma úr hörðustu átt þegar sálfræðingur er annars vegar.   Ég man eftir pistli eftir Hafrúnu Kristjánsdóttir, þar sem fjallað var um vandamál geðlæknisfræðinnar, þar sem niðurstaðan var að hún hefði aldrei læknað neinn.  Skottulækningar í búningi vísinda?

[Gunnar Th. Gunnarsson, 2.10.2007 kl. 04:29]

Gagnrýni Péturs á höfuðbeina- og spjaldhryggsmeðferðina var ágætlega rökstudd og sagði hann m.a. að þessi "fræði" væru ekki nema um 100 ára gömul. Nálarstungumeðferðir eru hins vegar nokkur þúsund ára gamlar.

[Gestur Gunnarsson , 2.10.2007 kl. 06:26]

Marinó heitinn Ólafsson smíðaði nálastungutæki sem gengu fyrir rafhlöðum. tækin virkðu þannig að fyrst var leitað að ,, punktinum" með tækinu svo var skotið einhvers konar rafboði inn í punktinn .  Marinó skrifaði bókum þessi fræði og studdist m.a. við lækningabók Kínverska landhersins.  Kona nokkur fékk lost á sýningu Borgarleikhúsinu sumarið 1986.   Hefðbundinn læknir skoðaði konuna og sagði að það ætti að breiða yfir hana teppi. Marinó kom  þarna að, skaut á hjartagangráðspunktinn og hjarta konunnar fór í fullan gang á 30 sekúndum. Þá spurði Marinó : Ert þú með höfuðverk, konan játti því. Viltu láta lækna hann, jú sagði hún. Þá var skotið á stjórnstöð fyrir blóðflæði til heilans og verkurinn hvarf.

[Jónína Benediktsdóttir (IP-tala skráð) 2.10.2007 kl. 08:33]

Eitt er ad laekna sjukdom og annad ad sla a einkennin. Laeknar sem adeins leggja ut a ad sla a einkenni eru ekki laeknar heldur lyfjagjafar. Laekning getur farid fram a ymsa vegu eins og Omar bendir a. Throngsyni lyfjagjafanna er unarlega midad vid aetlada greind theirra sem na thvi ad komast i gegnum hina svokolludu Laeknadeild Haskola Islands.

I gaer heyrdi eg laekni (haskolalaerdan fra Varsja) halda fyrirlestur sem helt fyrir mer voku. Ef adeins islenska thjodin laerdi um holt mataraedi og fostur, um getu likamans til thess ad laekna sig sjalfur vid rettar adstaedur tha vaeri heilbrigdiskerfid ekki gjaldthrota. Margir laeknar afgreida sjuklingana a 10 min. Hverskonar laekning er thad.

Omar thad er gridarlega gott ad fara i ristilskolun vid bakverkjum og bolgum. Ristill er eitt mikilvaegasta liffarid i allri laekningu og samt er eins og madur tali um djovulinn sjlafan thegar madur thorir ad minnast a mikilvaegi thess ad hreinsa hann.

Takk fyrir goda umraedu!!

[Sigríður Sigurðardóttir, 2.10.2007 kl. 08:41]

  Vann um 12 ára skeið á litlu sjúkrahúsi úti á landi. Þar var sú stefna, að ætíð skyldi vera opið rúm á deildinni mini fyrir "krabbameinssjúklinga" hvenær sem þeir höfðu þörf fyrir það.  Þar sá ég og heyrði í fyrsta sinn á starfsferli mínum, sérmenntaða lækna, mæla með "óhefðbundnum" lækningum við krabbameinssjúklinga.  Þegar þeirra úrræði voru á þrotum, bentu þeir á, að ýmsar aðrar leiðir væru til, sem hefðu gefist vel.  Og ég verð að segja, að þessir frábæru læknar, samstarfsmenn mínir, uxu í áliti hjá mér að miklum mun.  Auglýstu engar "óhefðbundnar lækningar"  eða meðferðaraðila, en mæltu með nálastungum eða grasalækningum, hefði fólk áhuga og trú á slíku.  Og merkilegt nokk, "margir" krabbameinssjúklinganna, sem læknarnir höfðu talið að yrðu látnir innan 6 mánað eða árs, náðu "góðum bata" af óhefðbundnum lækningum, og áttu góð 2-10 ár með ástvinum og vinum.  Munar um hvert árið, þegar þú ert ungur faðir eða ung móðir með fjölskyldu.

[Ólafur Þórðarson, 2.10.2007 kl. 09:15]

Góðar pælingar hér. Hrapaði í stiga fyrir mörgum árum og endaði í endurhæfingum í fleiri mánuði sem voru algerlega gagnslausar. Fór svo af rælni í nálastungu (hafði enga trú "á svona") og sá gaur, Kínverskur nálastungusérfræðingur á Manhattan, tók mig í einn tíma og þetta læknaðist strax. Allavega þannig að ég gat fúnkerað aftur.

Síðan þá hefur álit mitt á læknum hrakað. Þó er mikið um skottulækna sem ber að varast, sem halda fram allsk bulli. Of miklar breytingar á mataræði geta haft ýmsar alfarlegar afleiðingar. Las vinsæla bók eftir Mikhail Tombak sem hafði ýmis góð húsráð en fór ansi vel yfir strikið. Grænmetisdjús t.d. er góður í að hreinsa meltingarfærin en allt er best í hófi.

Með bakið, þá er mín reynsla sú að nauðsynlegt er að gera magaæfingar (í hófi) og reyna að sofa beinn með hendur niður með hliðum og á sem harðastri dýnu. Skór, stólstellingar ofl kemur inní.

[Júlíus Valsson, 2.10.2007 kl. 09:59]

Skemmtileg saga Ómar!

Læknaskólar eru yfirleitt mjög íhaldssamir og er það ekki að ástæðulausu. Ég minnist þess ekki, að mikið hafi verið rætt um "óhefðbundnar" lækningar í H.Í. þegar ég svaf þar í tímum fyrir rúmum tveimur áratugum síðan. Þá litu menn nálarstungur hornauga en nú er það viðurkennd meðferð a.m.k. sem verkjameðferð.  Það er enn margt, sem við ekki skiljum en líkaminn býr yfir miklum lækningamætti og geta góðir "læknar" (í víðum skilningi) í mörgum tilvikum virkjað þennan lækningamátt. Til þess er hægt að nota ýmsar aðferðir. Mörg virk efni, sem notast má við til lækninga eru t.d. í ýmsum plöntum og grösum. Gallinn er hins vegar sá, að oft er erfitt að meta skammtastærðir virku efnanna og samsetningu og geta menn lent í vandræðum t.d. ef einhverjar auka- eða milliverkanir koma upp.

Mér fannst það ágætt, sem þú sagðir í einhverjum sjónvarpsþættinum:
"Það er gaman að eldast. Það er svo spennandi að sjá hvað maður fær. Það fá nefnilega allir eitthvað!"         

[Katrín Snæhólm Baldursdóttir, 2.10.2007 kl. 10:04]

Heilsufrelsi er orð sem við eigum að taka til skoðunnar. Fólk á að hafa aðgengi að ýmsum aðferðum til lækninga. Engin ein aðferð virkar fyrir alla...hvort sem hún er hefðbundin eða óhefðbundin. Það að draga í efa orð fólks sem veit að það lagaðist og læknaðist vegna þess að einhver trúir ekki aðferðinni er ekkert nema hroki. En sem betur fer eru flestir orðnir nægilega meðvitaðir til að þora að leita lausna út fyrir rammann..og taka þar með persónulega ábyrgð á sinni heilsu í stað þess að setja hana í hendur hinna á stundum misvitru lækna.

[DoctorE (IP-tala skráð) 2.10.2007 kl. 10:20]

Ég fékk slæmt tak í bakið og var búinn að skrönglast um í 3 mánuði svo eitt skiptið sem ég skrönglaðist um kringluna þá BANG eins og hendi væri veifað mér var batnað... kringlan hefur lækningarmátt ;)

[Margrét Össurardóttir (IP-tala skráð) 2.10.2007 kl. 10:42]

Góður pistill Ómar, ég ræddi þetta einmitt fyrir ekki svo alls fyrir löngu v/greinar sem var á mbl.is. http://maggao.blog.is/blog/maggao/entry/322009/

Heilbrigðisstéttin er byrjuð að nota nálastungur, kom mér reyndar á óvart fyrir tveimur árum síðan á fæðingardeild Landsspítalans þegar ég var að eiga seinni dóttur mína, en þá var boðið upp á nálarstungur til að lina hríðir sem og ég þáði þar sem ég þekki nálarstungur af góðu og þær virka.

Einnig hafa þær virkað á allann skrokkinn á mér, ég hef læsts í baki og hálsi. Alltaf virka þær. Sjúkraþjálfarar eru líka farnir að nota þetta mikið, þessa dagana er verið að nota nálar á mig varðandi tennisolnboga og er orðin verkjalaus án átaks.

Ég hvet alla að prófa þær áður en farið er út í lyfin.

[Ómar Ragnarsson, 2.10.2007 kl. 11:29]

Þess ber að geta að í mínu tilfelli virkaði nálastunguaðferðin ekki sem "verkjastillandi" eingöngu. Þótt ég fari í merðferð finn ég fyrir samfallinu í bakinu eftir sem áður og sætti mig við það. 

Árangurinn fólst í því að ég fékk aftur máttinn í þá vöðva í fótunum sem voru ónothæfir þegar köstin voru verst. Í mínu tilfelli virkaði þetta þannig að samfara auknum bakverk "tognaði" ég í vöðvum hér og þar í fótunum og varð haltur. 

Ég æfði tvö sumur spretthlaup á sínum tíma og þurfti að fást við tognanir. Þá gat maður fundið eymslin með því að þreifa á vöðvum eða siinum. En "tognanirnar" vegna taugaþrengslanna í bakinu undanfarin ár hafa lýst sér þannig, að hvernig sem maður þreifar á hinum máttlitla vöðva finnur maður ekki neinn eymslablett. 

Einu sinni "tognaði" ég meira að segja undir ilinni! 

Ég samþykki það að verkjastillandi aðferð geti verið huglæg hjá sjúklingi. En það að fá aftur mátt í vöðva eða heilan fót er ekki huglægt, - annað hvort getur maður gengið, hlaupið og stokkið eða maður getur það ekki.  

Í því tilfelli sem verkurinn mikli færðist frá mjöðm niður i ökkla og síðan þaðan út úr fætinum fékk ég líka aftur mátt í fótinn og þurfti ekki lengur að skríða á hægri hliðinni inn í bílinn til að geta sest undir stýri með erfiðismunum.

Marínó heitinn Ólafsson er einhver merkilegasti og skemmtilegasti maður sem ég hef kynnst. Hann var langt á undan samtíð vesturlandamanna og líklega einnig á undan kínverjunum hvað snerti rafeindalega útfærslu á nálastunguaðferðinni.

Marínó fórnaði sér fyrir aðra og gleymdi sjálfum sér oft, - féll frá langt um aldur fram og verður mér ævilangt sakanaðarefni.  

[Már Egilsson (IP-tala skráð) 2.10.2007 kl. 11:36]

Læknar eru misvíðsýnir og það eru ábyggilega einhverjir til sem tala um óhefðbundnar lækningar sem "skottulækningar". Líkt og það eru til tölvufræðingar sem finnst grjónagrautur vera vondur...
Læknisfræði dagsins í dag byggir á því að sannreyna meðferðir og nota þær sem virka en einnig að finna orsakir sem liggja að baki virkninni. Nálastungur hafa verið rannsakaðar og eru t.d. áhrifin sem þær hafa á sársauka viðurkenndar og útskýranlegar. Enda er boðið upp á þær inn á spítölunum eins og hefur komið fram hérna. Það er rangt að draga það í efa að fólk almennt í heilbrigðisgeiranum (hvort sem það eru læknar, lífeindafræðingar eða lyfjafræðingar etc) sé með augun opin fyrir nýjum lækningum og möguleikum enda fleygir heilbrigðistækninni fram með ótrúlegum hraða. Upplýsandi greinar um nálastungur og HAM meðferðir (sjá tengil í pistil Hafrúnar í undarlegu innleggi Bryndísar) eru af hinu góða. En það er ekki alltaf nauðsynlegt að mála skrattann á vegginn eins og sumir virðast gera.
Ég held að hlutur parentalismans í lækningum sé fyrst núna að minnka í hugum margra og fylgja því kostir og gallar. Það er eins og sumir séu fyrst núna að uppgötva að læknar eru venjulegt fólk en ekki ofurmenni og ekki heldur skrímsli. Tónninn í sumum lyktar af vissum vonbrigðum. Þetta minnir mig á vissan hátt á krakkann sem uppgötvar smám saman að foreldrar hans eru ekki alvitrir og óbrigðulir. Honum hættir til að finnast hann vera svikinn.

[Ragnhildur Jónsdóttir, 2.10.2007 kl. 14:10]

Frábært blogg hjá þér Ómar, eins og alltaf.

Það þarf að opna þessa umræðu og ræða af skynsemi, víðsýni og með opnum huga. Nákvæmlega eins og þú ert að gera Ómar og Marínó gerir hérna í athugasemdunum og á sínu bloggi. Ég náttúrulega gat ekki annað en tjáð mig um þetta mál sjálf, út frá minni reynslu á blogginu mínu. 

Þakka þér Ómar

[Jóhann (IP-tala skráð) 2.10.2007 kl. 15:40]

Mín reynsla af þessum "óhefðbundnu" lækningum er góð. Sjálfur hef ég farið nokkrum sinnum í nálastungu vegna baksins.  Hefur í hvert einasta skipti virkað.  Magnað að finna hvernig skrokkurinn hitnar þegar maður liggur eins og stungin skata og bíður.

Mér finnst það lýsa ákveðnum hroka að kalla mörg þúsund ára gamlar lækningaaðferðir "óhefðbundnar".  Eru þær ekki einmitt "hefðbundnar"?

Langar í leiðinni að kasta fram spurningu til þeirra sem hér að ofan hafa lýst efasemdum sínum á "óhefðbundnum" lækningum; Haldið þið að það fyrirfinnist líf annars staðar en hér á Jörðinni?

Kínverjarnir rokka!  

[Kolbrún Baldursdóttir, 2.10.2007 kl. 16:03]

Fjölmargir hafa góða reynslu af óhefðbundnum lækningum hvað svo sem þar liggur að baki, sannfæring, lækningarmátturinn nema hvort tveggja sé.

Þess vegna er alveg óþarfi að skella skollaeyrum við þeim. Það myndi bara teljast til hroka.  Ef maður er með verk eða er eitthvað veikur vill maður að sjálfsögðu reyna allt hvaða nöfnum sem það kann að nefna.

Kannski er þetta spurning um að lofa ekki uppí ermina á sér, sé maður að auglýsa slíkar aðferðir ekki frekar en á að gera þegar hefðbundnar aðferðir eru auglýstar eða boðnar. Það er blekkingarleikur.  Fólk þarf einmitt að heyra að ekki sé hægt að garantera  bata og að það gangist undir meðferðina á sínum forsendum og á sinni eigin ábyrgð.

 Umræða um málið er góð en verra þykir mér þegar tveir löggildir sálfræðingar beina spjótum sínum að hvor öðrum á svo persónulegum nóttum eins og verið hefur í fjölmiðlum undanfarna daga.  

[Guðríður Hrefna Haraldsdóttir, 2.10.2007 kl. 16:06]

Ég á frænku sem er höfuðbeina- og spjaldhryggjarjafnari. Ég hélt áður að þetta væri kukl og húmbúkk en svo frétti ég að hún hefði farið á krufninganámskeið til Bandaríkjanna til að læra betur á himnurnar sem hún meðhöndlar. Hef aldrei heyrt hana tala um kraftaverk eða slíkt og að fólk þurfi ekki að fara til "hefðbundinna" lækna. Hef reyndar ekki reynslu af þessu en mér finnst gott að hafa val á milli hefðbundinna og óhefðbundinna lækninga og tel mig kunna að greina það ef verið er að reyna að plata mig. Fyrirfinnst ekki fólk um allt sem þykist gera kraftaverk og kemur í leiðinni slæmu orði á þá sem vinna þetta af heilum hug? Fólk fordæmir oft án þess að kynna sér hlutina almennilega. Veit þó að til er eitthvað af svikahröppum sem reyna að græða á trúgjörnum sálum. 

[Jón Grétar Sigurjónsson, 2.10.2007 kl. 16:44]

Mér sýnist sem aðal punktur Péturs hafi gleymst svolítið hjá fólki sem er að verja hinar svokölluðu óhefðbundnu lækningar. Athugasemd Péturs var fyrst og fremst sprottin af því að höfuðbeina og spjaldhryggs jafnarinn sagðist geta læknað einhverfu. Þessu til sönnunar nefndi hann eitt dæmi sem mér skildist vera skjólstæðingur umrædds meðferðaraðila. Við þetta er auðvitað fjöldamargt að athuga.
Engar sannanir eru fyrir því að H.S. meðferð virki gegn einhverfu. Höfuðbeinasérfræðinginn vildi ég spyrja hvort drengurinn sem hann læknaði hafi einnig verið að fá aðra meðferð? Hver greindi hann einhverfan? Hversu mikil var einhverfan? Hver sagði að hann hefði læknast, m.ö.o. hver voru viðmiðin. Að lofa bót á svo erfiðu heilkenni eins og einhverfu með meðferð sem ekki virðist hafa neina lífeðlisfræðilega eða sálfræðilega virkni er auðvitað vítavert sérstaklega þegar tekið er tillit til þess að til eru meðferðir sem hafa sýnt prýðisgóðan árangur við einhverfu og svo virðist sem H.S meðferðaraðilar séu að ráðleggja fólki að forðast þau meðferðarúrræði sem virka.

[Ólína Kjerúlf Þorvarðardóttir, 2.10.2007 kl. 17:24]

Takk fyrir pistilinn Ómar. Ég var sjálf búin að setja inn færslu áður en ég kíkti við hjá þér, þar sem ég velti fyrir mér kröfunni um "vísindalegar" sannanir og rannsóknir í læknisfræðum.

[Ómar Ragnarsson, 2.10.2007 kl. 18:52]

Það gildir um allar lækningaaðferðir að gagnsemi þeirra fer eftir því hvert sjúkdómstilfellið er. Bæði sérfræðingur í beinafræði og nálastungusérfræðingur segja það sama við mig: Samfall í baki er ólæknanlegt og fer eftir eðli hvers tilfellis að hve miklu leyti er hægt að minnka áhrif þess, - annars vegar á mátt í fótum og hins vegar á verkina. 

Sú athugasemd hér að framan sem greinir frá gagnsleysi nálastunguaðferðar sannar að mínum dómi né afsannar ekki neitt.

Þegar við vorum börn trúðum við því að sársauki hyrfi og allt yrði gott eftir að mamma "kyssti á meiddið." Stundum held ég að við ætlumst til of mikils af lækningaaðferðum. 

Ég heyri ungt fólk segja: Það er allt í lagi að byrja að drekka áfengi, - ef það kemur í ljós að ég sé alki fer ég bara í meðferð. Þá vill gleymast að því miður er og verður stór hluti áfengissjúklinga ólæknandi, sama hve margar meðferðir þeir fara í.  

[Daníel (IP-tala skráð) 2.10.2007 kl. 21:28]

Hér virðist gæta þess misskilnings að reynslusögur jafngildi einhvers konar sönnun. Margir hafa farið í nálarstungur og fundist þeim batna. Það gleymist að fjölmargir hafa einnig farið í nálarstungur og engan bata fundið. Til þess að læknismeðferð (og hvaða önnur vísindaleg aðferð í hvaða vísindum sem er) geti hlotið viðurkenningu sem aðferð sem hafi lækningaáhrif þarf að rannsaka hana, t.d. með samanburðarannsókn og rannsóknin þarf að vera það vísindaleg að hægt sé að endurtaka hana nákvæmlega eins. Gefi síendurteknar rannsóknir sömu eða sambærilega niðurstöðu má áætla að sú niðurstaða sé áreiðanleg. Því miður hafa nálarstungur (og höfuðbeina- og spjaldhryggsjöfnun) ekki komist í gegnum neinar slíkar rannsóknir og geta því ekki hlotið viðurkenningu sem raunhæfar læknismeðferðir. T.d. myndi það ekki máli þó að þúsund manns segðu að vatnið úr Gvendabrunnum hefði lækningamátt ef rannsóknir sýndu ekki fram á það væri ekki hægt að fá það viðurkennt.

[Daníel (IP-tala skráð) 2.10.2007 kl. 21:38]

Bæti hérna við netslóð þar sem lesa má meira um nálarstungur.

http://skepdic.com/acupunc.html

[Villi Asgeirsson, 3.10.2007 kl. 08:20]

Það virðist vera mikið um annaðhvort-eða hugsanahátt. Ég get ekki ímyndað mér að aðferð sem stunduð hefur verið í þúsundir ára sé vitleysa. Það er líka augljóst að nútíma lækningar virka. Nálarstunga virkar á taugakerfið, sem segir manni að ekki sé hægt að lækna tannskemmdir eða fótbrot með henni. Hins vegar eru margir aðrir kvillar sem taugakerfið hefur áhrif á og þar eiga nálastungur sennilega vel við. Geri ég ráð fyrir, ég er ekki sérfræðingur.

Annars skiptir það engu máli hvort nálin eða trúin á nálina hafi lækningarmátt. Eins og Ómar benti á virkar "kyssa-á-bágtið" upp að vissum aldri. Ef nálastunga, heilun og hvað annað virkar er það í góðu lagi. Það er þá ekki verið að taka lyf með aukaverkunum á meðan. 

[Sigurlaug B. Gröndal, 3.10.2007 kl. 09:05]

Það er einkennilegt hvað langa tíma ætlar að taka fyrir marga að horfast í augu við það að sál og líkami er eitt. Lækningamáttur hugans er mikill og hann er áþreyfanlegur. Það er ekki hægt að loka augunum fyrir öðru en "hefðbundnum" lækningum því þá værum við að loka einnig fyrir viðurkenningu á tilveru sálarinnar. Náttúran sér okkur fyrir öllum þeim efnum sem maðurinn þarf til lækninga. Indiánar bjuggu yfir aldagamalli vitneskju um mátt jurt. Kínverjar hafa verið hvað þekktastir fyrir það. Inkar áttu þessa kunnáttu einnig. Hvernig er hægt að loka svona gjörsamlega fyrir gjafir náttúrunnar? Nálastungur, höfðubeina-og spjaldhryggsmeðferð ásamt fleirum aðferðum gera bara gott og hafa gefið veiku fólki miklu betri líðan, losar þá við verki og það hefur komist hjá því að dæla í sig "hefðbundnum" verkjalyfjum. Er það ekki stórkostlegt! Hefðbundin lyf fara oft mun verr í fólk en náttúruleg lyf. Því má fólk ekki hafa val um það í friði? Niðurstaðan er sú sama. Þetta er góður pistill hjá þér Ómar. Takk fyrir það.

[Baldvin Jónsson, 3.10.2007 kl. 09:50]

Er svo sem alveg út úr kú hér í samhengi við umræðuna, en Erlingur - fann Einstein upp ljósaperuna??  Hjálpar okkur aldrei í baráttunni við að fá að reyna aðra hluti samfara þesu "hefðbundna" þegar við skjótum okkur svona svolítíð í fótinn

En góð umræða og þörf.  Ég hef t.a.m. haldið því lengi fram að það sem virki alltaf best á mig sé vatn og slökun (já, ég er ekki að grínast).  Vatn og slökun er flestra meina bót hjá mér, af því að flest mín mein eru tilkomin af streytu

Þýðir það að ég sé bjáni?  Að ég sé að bulla?  Nei þetta er heilbrigð skynsemi og sparar manni gjarnan stórfé í kaup á "slakandi" og "bólgueyðandi" og hvað þetta nú heitir allt saman.  Hef nánast alfarið sneytt hjá öllum verkjalyfum o.þ.h. núna í um 17 ár og get ekki sagt að ég sakni þess mikið. Er þá að tala um einfalda hluti eins og magnyl, ekki verkjalyf gegn alvarlegum verkjum svona til að útskýra og fyrirbyggja misskilning.

Af hverju tek ég ekki magnyl?  Jú, eftir því sem mér er sagt tekur það magnyl og þ.h. lyf um 30 mínútur að ná virkni. Það skrítna er hins vegar að flestir sem taka þessi daufari verkjalyf við t.d. hausverk, losna við hausverkin á innan við 10 mínútum frá inntöku.  Mín kenning er því sú að slökunin sem kemur við léttinn við að "fá eitthvað" við verknum sé í raun lausnin.

Af hverju er ég að þusa þetta hérna í umræðu um nálastungu- og h.s. meðferð?  Vildi bara koma því að í umræðunni, eins og einhverjir hafa nefnt hér ofar, að það er sjaldan bara einn sannleikur, bara eitthvað eitt rétt. Ég er á því að allar fullyrðingar séu rangar (þ.m.t. þessi). Oft fæst besta lausnin með því að prófa eitthvað nýtt í bland við þetta "hefðbundna", sbr. t.d. ágætis umfjöllun http://ragjo.blog.is/ um málið.

Ég trúi því að hugurinn sé eins og fallhlíf. Hann virkar bara þegar hann er opinn

Ekki trúa öllu eða engu. Skoðum málin persónulega og fyrir okkur persónulega.

[Brjánn Guðjónsson (IP-tala skráð) 3.10.2007 kl. 13:59]

Er ekki, þegar öllu er á botninn hvolft, líðan sjúklingsins sem skiptir máli? Fái einhver lækningu meina sinna með einhverjum öðrum hætti en að háma í sig töflur, daginn út og inn, er það þá ekki bara hið besta mál? Upplifi maður bata er um bata að ræða. Hvernig manni líður skiptir máli. Finnist manni maður vera hress og frískur, er maður hress og frískur. Þetta er ekkert flóknara en það. Af hverju ætti að þurfa að sanna það fyrir einhverjum öðrum?

Ég get samt alveg skilið hvað mönnum gengur til með áróðrinum gegn 'óhefðbundnum lækningum'. Menn hugsa sem svo að fyrst ekkert sé hægt að sanna vísindalega (því ekki taka menn mark á sjúklingunum sjálfum og þeirra upplifun) eigi menn á hættu að inn á milli leynist 'skottulæknar'. Öðru nafni fúskarar. Við þurfum hinsvegar ekki að leita langt til að finna fúskara. Þeir finnast allsstaðar inn á milli. Líka innan læknastéttarinnar. Vísindi eru engin trygging gegn fúski. Fúsk hefur með allt aðra hluti að gera, s.s. samviskusemi og heiðarleika.

Ég hef sjálfur upplifað of margt varðandi 'óhefðbundnar lækningar' til að afgreiða þær sem einhver hindurvitni. Bæði beint og hjá fólkinu í kring um mig. En, jafnvel þótt um hindurvitni væru að ræða. Veiti þau sjúklingi bata eru þau að virka. Það er kjarni málsins. Tilgangurinn helgar meðalið.

[Gunnar Th. Gunnarsson, 3.10.2007 kl. 15:35]

Það sem Baldur Heiðar segir er nákvæmlega málið

[Óskar Einarsson (IP-tala skráð) 4.10.2007 kl. 16:17]

Vefslóðir fyrir áhugasama hjá National Institute of Health, National Center for Complimentary and Alternative Medicine í BNA.  Þar eru árlega styrktar margvíslegar rannsóknir í óhefðbundnum lækningaaðferðum, ekkert enn staðfest um gagnsemi höfuð- og spjaldhryggsjöfnunar (CranioSacral Therapy).

http://nccam.nih.gov/

http://nccam.nih.gov/health/backgrounds/manipulative.htm

[Ævar Rafn Kjartansson, 4.10.2007 kl. 23:46]

Nýlega las ég að bláberjasultu hefði verið dælt í breska flugmenn í seinni heimsstyrjöld vegna áhrifa bláberja á nætursjón þeirra. Jurtir sem við eigum eins og blóðberg, hvönn, kúmen, fíflar ofl. hafa verið þekktar lækningajurtir allt þar til lækningar urðu vísindi. Ég hef reynt öll læknaúrræði við fótasvepp en ekki virkað. Lækning mín fólst í fótabaði úr engifer og te! Bláber eru hluti af morgunblöndunni og sjónin versnar allavega ekki. Lúpínuseyði gegn krabbameini hefur sannað sig. Af hverju þurfa læknavísindin að hafna fróðleik sem hefur tekið árþúsundir að læra sem skottulækningum. Er það ekki bara sama hugsun eins og að jörðin sé flöt?

[Ævar Rafn Kjartansson, 5.10.2007 kl. 20:58]

Baldur,

læknar ávísuðu áður amfetamíni til megrunar ofl. Enn í dag eru þeir að ávísa lyfjum sem hafa svo reynst önnur en lagt var upp með sbr. td. Viagra. Að stilla þessu upp sem "nákvæmum" læknavísindum gegn fúski og almúgakukli eins og hvítsloppar vilja gjarnan gera er, ef ekki að jörðin sé flöt þá, My way or the Highway!