"...a seda tsjallends á..."

Ofangreint var tvítekið í auglýsingu um útvarpsþátt sem ég heyrði á ferð í bílnum. Ég skrifa þetta beint eftir framburðinum í auglýsingunni en ef þetta er skrifað upp á íslensku og ensku með réttri stafsetningu er setningin svona: "...að setja challenge á..."

Í auglýsingunni voru teknar setningar úr þættinum sem áttu að sýna hve góður hann væri og urðu fyrir valinu orðaskipti hlustanda, sem kvaðst ætla að "setja challenge á"  stjórnandann og stjórnandinn svaraði: Þú setur ekkert challenge á mig!" 

Nú er það svo að í frjálsum samtölum milli hlustenda og stjórnenda ráða hlustendur að sjálfsögðu orðavali sínu. Ef hlustandinn vill frekar nota enska orðið challenge en íslenska orðið áskorun er það að sjálfsögðu hans mál. 

Hitt vekur mér furðu að þegar hægt er að moða úr tugum og hundruðum klukkustunda af þessum þætti skuli þessi orðaskipti vera talin besta sýnishornið af honum og sýna best hve frábær hann sé. 

Nema að baki liggi sú hugsun að þegar fólk heyrir þessi orðaskipti fái það á tilfinninguna hve þetta sé nú flott orðað og gefa það til kynna sem Björgvin Halldórsson myndi orða svona: "Mikið rosalega er þessi þáttur mikið erlendis."