Rannsóknarferðin á Vatnajökul, - síðasti dagur.

Hér kemur síðasti ferðadagur minn í rannsóknarferð Jöklarannsóknarfélagsins um Vatnajökul á dögunum.

Hápunkturinn hjá mér var ferð á Bárðarbungu, en efsta myndin er tekin á henni.

Hægt er að stækka myndirnar með því að smella á þær í tveimur áföngum.  

Þennan dag var reyndar farið líka upp á Öræfajökul.

En fyrir mig lá beint við að fara á Bárðarbungu með tilliti til þess að þaðan var síðan nokkuð bein leið um Skaftárkatla suðvestur um niður af Tungaárjökli.

Á næstefstu mynd má sjá ferðafólkið skála á Bárðarbungu og horfa yfir víðernin í allar áttir. 

 

 

Við ætluðum að vera í samfloti í ferðinni alla leið niður af jöklinum á tveimur bílum, ég á jöklasúkkunni litlu, og Snæbjörn Pálsson á Toyota Landcruiser jöklajeppa sínum og ferðafélagi hans, Jóns Elíasson, prófessor.

 

 

 Veðrið var frábært, útsýni til Öræfajökuls í suðri og ekki amalegt að stansa á áningarstöðum og njóta útsýnisins.

 

 

Við rætur Bárðarbungu, norðarlega á jöklinum, voru gerðar mælingar og tekin sýni. 

 

Af þessum mælingum eru þrjár myndir.

 

Þær tvær neðstu sýna þegar borað er niður í jökulinn til að ná ís til að mæla.

 

Hann er síðan lagður í stokk, hlutaður í sundur og hvert stykki mælt. 

Snjóþekja nýsnævis eftir hvern vetur er um sjö metra þykk. 

 

 

Líklega er hún enn þykkari uppi á bungunni og ekki er hægt annað en fyllast aðdáun á afreki Loftleiðamanna 1951 þegar þeir grófu skíðaflugvél bandaríska hersins upp úr jöklinum og drógu hana niður af jöklinum. 

 

 

 

 

 

 

 

Síðan var haldið á Bárðarbungu og stansað á norðvesturbrún hennar þar sem útsýnið er að sjálfsögðu óviðjafnanlegt í eins góðu veðri og var þarna, í 2009 metra hæð.

Það er mesta hæð sem íslenskir jöklajeppar komast í.

Aðeins einu sinni hefur jöklajeppi farið hærra, en það var vorið 1991 þegar bíll frá Bílabúð Benna tókst að komast upp á Hvannadalshjúk á eigin vélarafli, að vísu að hluta til með vindu, sem fékk rafafl upprunnið í vél bílsins.

 

Á myndinni hér við hliðina er horft til vesturs yfir Tungnafellsjökul og Hofsjökul fjær, en þetta sést betur með því að stækka myndina með því að smella á hana í tveimur áföngum. 

 

 

 

Síðan tók við ferðalagið niður af jöklinum með viðkomu hjá mælingamönnum við Skaftárkatla.

 

 

Það á helst að vera regla að vera ekki einbíla á ferð á miðhálendinu.

Þess vegna höfðum ég samflot með þeim Snæbirni og Jónasi og kom sér vel að vera ekki einn því að þar kom að Snæbjörn kippti í Súkkuna mína á einum stað, en skömmu síðar festi hann sinn bíl, og þá var komið að því að borga til baka og kippa í hann.

Neðsta myndin á síðunni er síðan tekin á leiðinni frá Jökulheimum vestur að Vatnsfelli og hinni eiginlegu jöklaferð lauk síðan við Hrauneyjar þar sem leiðir skildu.

Sól er að setjast og Loðmundur, Hekla og Þóristindur blasa við.

 

Þetta var frábær ferð, þessi dásamlelga blanda af erfiðleikum og dimmviðri og dýrlegu veðri suma dagana, að ekki sé minnst á hin einstæðu náttúrufyrirbæri sem þrædd höfðu verið eins og upp á festi með gimsteinunum Grímsvötnum, Kverkfjöllum, Bárðarbungu, Vatnajökli og mikilúðlegu landslagi á leiðunum upp og niður.