Forréttindi á æskuárum.

Ég lít á það sem happ og forréttindi að hafa verið í sveit í Langadalnum í fimm sumur frá 9-13 ára aldurs og vera treyst til þess síðasta haustið að ríða á eigin ábyrgð frá Hvammi svipaða leið og gestir fá að gera nú til Skrapatunguréttar.

Í dag flaug ég frá Reykjavík til Akureyrar og á leiðinni yfir Auðkúluheiði og Eyvindarstaðaheiði rifjuðust upp góðar minningar frá gerð þáttarins "Líf, land og söngur" með smalamönnum á þessum heiðum.

Ferðin í Skrapatungurétt var ævintýri fyrir mig á sinni tíð. Í þá tíð var mikið sungið og sumir voru nokkkuð við skál, - yfirleitt alltaf þeir sömu. Einnig voru það yfirleitt hinir sömu sem lentu í slagsmálum.

Ástandi sumra hefur séra Hjálmar Jónsson lýst vel í eftirfarandi stöku:

Eftir skyssu, arg og nauð, - /

ekki viss að tjá sig,  /

búinn að missa Brún og Rauð  /

og búinn að pissa á sig.  /

 

Í lokin fór ég ásamt yngri dreng, sem var í sumarvist í Hvammi upp Laxárdal og um Skarðsskarð niður að Geitaskarði.

Við lentum í þoku en það kom sér vel hvílíka landafræðidellu ég hafði verið með í mörg ár og vissi því hvernig hægt var að feta þessa leið án þess að villast.

 

Stóðsmölun á Laxárdal og réttir í Skrapatungurétt.

Athugasemdir

[Guðmundur St Ragnarsson, 12.9.2009 kl. 21:22]

Skemmtileg lesning. Takk Ómar :)