Ngo Dinh Diem - Hamid Karzai.

Það er óhjákvæmilegt að bera ástandið í Afganistan saman við ástandið í Vietnam á sjöunda áratugnum.

Til að gæta hagsmuna sinna studdu Bandaríkjamenn Ngo Dinh Diem sem æðsta valdamann til að byrja með en fljótlega kom í ljós vaxandi spilling stjórnar hans.

Undirliggjandi ástæða var áreiðanlega sú að tvær samtvinnaðar ástæður valda því að valdsherrar, sem verða að treysta á stuðning utan lands frá, missa völd.

Annars vegar slævir hinn erlendi stuðningur þá og gerir þá æ háðari hinu erlenda valdi og samtímis missa þeir traust samlanda sinna vegna spillingarinnar og nýrrar kúgunar sem þessu er samfara.

Ngo Dinh Diem var úr röðum kaþólikka og varð því aldrei neitt sameiningartákn. 

1963 urðu Bandaríkjamenn að losa sig við Ngo Dinh Diem með því að styðja uppreisn hershöfðingja sem létu lífláta hann.

Núverandi forseti Afganistan, Hamid Karzai, er um margt í svipaðri stöðu og Ngo Dinh Diem var í Vietnam fyrir hálfri öld. Spillingin í kringum hann verður æ sýnilegri og eru vísbendingar um stórfellt kosningasvindl aðeins eitt dæmið um það. 

Engu stórveldi hefur tekist að ráða við mál í Afganistan.

Ferill Bandaríkjamanna þar er full af hræsni. Þeir studdu talibana gegn Rússum og þá byrjaði ópíumrækt þeirra sem er eitt stærsta vandamál landsmanna. 

Þegar Rússar voru farnir risu talibanar að sjálfsögðu gegn Bandaríkjamönnum. 

Rétt eins og í Vietnam eru landslag og aðstæður ákaflega óhagstæðar erlendum herjum og því bendir margt til þess að hernaður Bandaríkjamanna þar verði álíka vonlaus og hann var í Vietnam.  

Enginn hernaður á Friðardaginn

Athugasemdir

[Einar Björn Bjarnason, 20.9.2009 kl. 21:48]

Spái því að skipun um brottför herja, verði gefin fyrir lok þessa kjörtímabils Obama.

Þetta er vonlaust stríð, á sama tíma er efnahagur Bandaríkjanna, veikari en hann hefur verið um áratugi. Þetta er nú orðin, lengsta kreppa sem Bandaríkin hafa gengið í gegnum frá lokum seinni styrrjaldar.

Möguleiki, væri að koma upp herstöðvum, þess í stað í vinveittri Georgíu. Það hefði marga kosti, þ.e. að tryggja aðgang að miðasíu í gegnum Georgíu og Azerbadijan. Það eflir líka sjálfstæði Mið Asíu ríkjanna, að hafa val um að selja fleirum olíu og gas, en Kínverjum eða Rússum.

Án þess, að Vesturveldin, nái að tryggja þennan aðgang, mun fljótlega Mið Asía, verða bitbein Rússa og Kínverja, keppni sem Rússar að mínu mati geta ekki unnið.

Kv.