Fyrirgefningin.

Í dag eru tuttugu ár frá falli Berlínarmúrsins. Undanfari falls hans voru einhverjir stærstu fjöldafundir sögunnar í Leipzig þar sem fólkið hrópaði: "Við erum þjóðin!"

Viðbrögð Erics Honeckers leiðtoga alræðisvaldsins í landinu voru þau að svara og segja: "Þið eruð ekki þjóðin".

Með því komst hann í sögubækur sem dæmi um fyrir firringu þess sem hefur fjarlægst þjóð sína.

Ég minnist þess enn hvað mér brá þegar Ingibjörg Sólrún Gísladóttir lét svipuð ummæli falla á fundi í Háskólabíói þar sem húsið var fullt út úr dyrum, bæði salur og anddyri.

Mér varð ljóst að henni höfðu orðið á mikil mistök og að fjarvera hennar vegna veikinda hina örlagaríku haustmánuði í fyrra höfðu komið sér illa fyrir hana.

Þetta var slysalegt fyrir konu sem hefur verið í allra fremstu röð stjórnmálamanna landsins síðustu 15 ár og verður minnst fyrir það að hafa rutt því braut að kona yrði í fyrsta sinn forsætisráðherra Íslands þótt hún yrði það ekki sjálf.

Nú hefur hún haft tíma til að fara yfir þetta allt og gerir vel með því að játa að henni hafi orðið á mistök.

Fyrir sérkennilega tilviljun gerist það á tuttugu ára afmæli falls Berlínarmúrsins.

Nýlega var ég beðinn um að skrifa pistil í bók sem Skálholtsútgáfan gefur út nú fyrir jólin um fyrirgefninguna.

Ég ákvað að senda inn stuttan sálm um hana þar sem ljóðlínan "Fyrirgefning og iðrun mér frið munu veita" er ein af lykilsetningunum. 

Ingbjörg Sólrún fjallar um reiðina sem hefur ríkt í þjóðfélaginu og hennar er líka getið í sálmi mínum.

Þjóðfélag okkar þarf á næstu árum að ganga í gegnum erfitt og þjáningafullt ferli sem vonandi gerir okkur öll og þjóðfélag okkar betra en það var áður.

 

FYRIRGEFNINGIN. 

(Með sínu lagi)

 

Án fyrirgefningar friðlaus verður hver maður,   / 

fær ekki lifað lífinu sáttur og glaður.   / 

Batnandi manni er best að lifa og deyja,  / 

bæta fyrir sín afbrot, - sig auðmjúkur beygja.

 

Breyskleikinn leikur mann illa á ýmsa vegu,  /

ágirnd og sjálfselska, systurnar hættulegu,  /

syndirnar lúmsku, losti, græðgi og hroki   / 

líf okkar eitra, oft verða að þrúgandi oki.  

 

Misgjörðir og mistök á vegum hálum  /

meinvörp og sár geta skapað í viðkvæmum sálum.  /

Allir menn eiga einhverjum skuld að gjalda.   /

Öll þurfum við á fyrirgefningu´að halda.  

 

Vont er að vera fullur af hefndarhuga.   / 

Heiftúð og gremja oft skynsemi´og hugarró buga.  /

Enginn er bættari náungann auri að ata   / 

því oftast fer hatrið verst með þá sem að hata.  / 

 

Þú, sem ég braut gegn, þér á ég skuld að gjalda.   / 

Þungbær er sökin og erfitt er henni að valda.   /

Ef framvegis gegn syndinni verð ég á verði   /

viltu fyrirgefa mér það sem ég gerði ?

 

Fyrirgefning og iðrun mér frið munu veita.  /

Fyrirgefningar Drottins verð ég að leita   / 

en víkja þó ekki frá verknaðinum hálfum, -

ég verð að geta fyrirgefið mér sjálfum.  

 

Er endirinn nálgast áfram ég trúi og vona  / 

og ósk mín til þeirra, sem braut ég á móti, er svona:  / 

Þótt sakbitinn muni ég síðustu rimmuna heyja  /

að sáttur við Guð og menn ég fái að deyja.   

Ásakar sjálfa sig fyrir að hafa valdið reiði