Bruðl og níska.

Stórveldin Japan og Indland hafa sendiráð sín á venjulegum verslunarhæðum í Reykjavík. En Íslendingar hafa í mörgum tilfellum ekki látið sér nægja minna en lúxusvillur og nánast hallir, jafnvel fyrir sendiráð í fátækustu löndunum.

Þannig var íslenska sendiráðið í einni af stærstu og flottustu villunum á besta stað í Maputo, höfuðborg hins örfátæka lands Mósambík, þegar ég kom þangað fyrir nokkrum árum. 

Þegar ég undraðist þetta var mér sagt að verð á húsum væri mun lægra í þessum örfátæku löndum en á Vesturlöndum þannig að þetta væri nú ekkert svo mikill lúxus.

Frá sendiráðshúsinu í Maputo sást yfir flóann yfir til landshluta þar sem er þorpið Hindane. Þar reistu Íslendingar heilsugæslustöð sem færði heilsufarsbyltingu til fólksins þar.

En að öðru leyti var það að horfa þarna yfir flóann eins og að horfa yfir að aðra plánetu, þvílík hyldýpisgjá sem er á milli kjara okkar og hins bláfátæka fólks sem þar er nær alveg fjarri allri nútímatækni okkar tíma.  

Þetta augljósa bruðl blasti við á sama tíma og framlag okkar til þróunarhjálpar í fátækum löndum heims var aðeins brot í prósentum mælt af því sem var hjá nágrannaþjóðum okkar og níska okkar og nirfilsháttur á þessu sviði okkur til háborinnar skammar.  

Í því ljósi var sendiráðsvillan íslenska tákn hins sama fáránleika og stefndi íslensku efnahagslífi í hrun nokkrum árum síðar. 

Sendiherrabústaður seldur

Athugasemdir

[Smjerjarmur, 13.12.2009 kl. 23:02]

Það sem mér finnst áhugaverðast við þessa sölu er tímasetningin.  Það er ákveðið að selja meðan fasteignaverð er í lágmarki og svo á að kaupa aftur þegar við erum komin upp úr kreppunni.  Kaupsýslumaðurinn sem fékk þetta húsnæði á eftir að græða feitt þegar hann selur aftur.  Ég vona að hann hugsi þá með þakklæti til þjóðarinnar sem gaf þetta frá sér á hálfvirði.  Hún ætlar að verða dýr sparnaðarímyndin sem vinstri öflin eru að rembast við að draga upp.  Lengi getur vont versnað!