Svipað gerðist 1944.

Gamla Ölfurárbrúin, sem smíðuð var í lok 19. aldar, var barn hestvagnatímans og alls ekki gerð fyrir bílaumferð 20. aldarinnar. Hún þjónaði þó vel þar til annar höfuðstrengur hennar brast og 6. september 1944 og tveir vöruflutningabílar, annar þeirra mjólkurbíll, féllu í ána.

Annar bíllinn lenti á grunnu vatni og var vaðið út til bílsins til að bjarga bílstjóranum.

Mjólkurbíllinn lenti hins vegar í hyl, og bílstjórinn, Jón Guðmundsson, var í fyrstu lokaður inni í bílnum á bólakafi, mistókst að brjóta framrúðuna en komst út um glugga vinstra megin og skaut upp á yfirborðið.

Þar náði hann taki á fljótandi mjólkurbrúsa og síðar varadekki og barst 1200 metra niður eftir ánni uns hann komst á land á svipuðum slóðum og bílstjórinn fannst í gær.

Þegar tekið er mið af því er ljóst að höfuðáherslu hefði átt að beina að því að leita gaumgæfilega á þeim slóðum, jafnvel eingöngu þar til að byrja með, enda fannst bílstjórinn nú um síðir einmitt þar.  

En maðurinn er á lífi, svo ótrúlegt sem það kann að virðast, og það er fyrir öllu.  

Fannst á lífi

Hitler sá aldrei neitt athugavert við sig.

Anders Behring Breivik er dæmigerður fyrir svo algera siðblindu að engu verður um þokað allt til dauða. 

Verstu illvirkjar sögunnar sáu yfirleitt aldrei neitt athugavert við sig og gjörðir sínar.

Gott dæmi er Adolf Hitler. Það sem réði mestu um þrákelkni hans allt til síðasta dags var sú forsenda sem hann gaf sér fyrir styrjöldinni, sem hann kom af stað, og orðaði í einni setningu: "Aldrei aftur 1918," þ. e. að það skyldi aldrei gerast aftur að Þjóðverjar gæfust upp og semdu vopnahlá á meðan enginn óvinahermaður væri á þýskri jörö. 

Hann útfærði þetta á enn harðari hátt: Þjóðverjar myndu aldrei gefast upp, sama á hverju gengi. 

Síðustu vikur stríðsins kenndi hann öllum öðrum en sjálfum sér um það hvernig málum væri komið. Þýska þjóðin hefði brugðist honum sem og allir þeir, sem á síðustu dögum hins vitfirrta stríðs reyndu að semja sér við Vesturveldin, svo sem Hermann Göring. 

Búnir að fá nóg af Breivik