Frábær skemmtun en líka deiluefni.

El Clasico brást ekki vonum manna varðandi frábæra knattspyrnu sem leikin var og gnægð marka.

Ronaldo og Messi sýndu ískalt sjálfstraust í vítaspyrnum með því að þruma knettinum alveg út við stöng þótt markmennirnir köstuðu sér í rétt horn og síðari vítaspyrna Messi var glæfralega góð, negla upp í vinkilinn.

Messi lagði upp mörk og skásending hans, föst "sláttuvélarsending" í gegnum glufu aðeins örfáa sentimetra frá fótum andstæðinganna, var hrein snilld.   

En vafasamir dómar og atvik fylgja líka oft svona hröðum leik leikmanna, sem eru þar að auki mjög slungnir í að "fiska" í gruggugu vatni.

Við því er lítið að gera og Madridingar fengu að njóta vafasamrar vítaspyrnu rétt eins og Barsarnir.

Það er synd þegar liðin eru svo góð, að annað skuli ekki hafa neitt upp úr krafsinu, en á móti kemur að það er gott hvað úrslitin hleypa aukinni spennu í mótið.

Rauða spjaldið var þungur dómur og raunar finnst mér að endurskoða eigi reglurnar þannig að hægt sé að gefa rautt spjald, sem gildir til dæmis í 10 eða 15 mínútur, en þá megi varamaður koma inn á í stað þess sem rekinn var út af.

Ronaldo: Dómarinn ræður ekki við svona leik

Stundum vega lyktarskyn og heyrn þyngra en sjónin.

Sjón er sögu ríkari segir máltækið og eðlilega er sjónin mest í hávegum höfð hjá okkur. Þó er það svo að stundum eru lyktin og hávaðinn eða hljóðið eftirminnilegust þegar upp er staðið.

Þannig var hin ofboðslega djúpi og gífurlegi titringur sem vó þyngst í upplifun minni af nálægð við skot geimskutlu á Canaveralhöfða í Florida 1999 og ekkert sjónrænt gat yfirgnæft það.

Og stundum er lyktin það minnisverðasta í minningum okkar frá liðinni tíð.

Þetta er ein af mörgum ástæðum þess að seint verður fundin upp tækni sem getur gert beinar útsendingar eða samskipti á Skype að jafnokum beinna mannlegra samskipta þar sem menn hittast á stað og stund.

Og sýndarveruleiki netmiðla og fjarskiptatækni getur aldrei komið fylliega í staðinn fyrir raunveruleikann sjálfan.

Benedikt Árnason leikari sagði mér eitt sinn frá því þegar hann rankaði við sér eftir meðvitundarleysi af völdum hjartaáfalls, hefðu skynfærin ekki komið samtímis inn hjá honum, því að hann fann fyrst sterka lykt áður en hann sá nokkuð.

Kannski er lyktarskynið eldra í sögu þróunar dýra en sjón og heyrn.

Mannsnefið nemur trilljón tegundir lyktar

Þótt fyrr hefði verið.

Fyrsta atriðið sem blasti við þegar malasíska þotan hvarf með öllu úr fjarskiptasambandi var sú staðreynd hve lítið þarf til að kippa hvaða þotu sem er á augabragði úr sambandi við umheiminn við viss skilyrði.

Í fluginu gildir hið grimmilega lögmál Murphys að ef nokkur möguleiki er á að eitthvað mistakist, bili, sé hægt að gera skakkt eða fari úrskeiðis yfirleitt, muni það gerast fyrr eða síðar og þetta var einmitt aðalatriði þess sem gerðist í þessu flugslysi.

Það hefði getað gerst fyrr og hefði áreiðanlega gerst hvort eð er. Þess vegna getur lærdómurinn af þessu hörmulega slysi orðið mjög dýrmætur fyrir flugöryggi framvegis og hjálpað til að gera almennt farþegaflug enn öruggara en það er nú, það er, að öruggasta samgöngumáta veraldar þegar allt er tínt til.

Flugöryggi líklega endurskoðað

"Þjóðasálfræði", "Rússafóbía" og "Vesturlandafóbía."

Allir þekkja vísindagreinina sálfræði, sem snýst í flestra huga um sálfræði manna, sálfræði einstaklinga.

En það er líka til dýrasálfræði og á svipaðan hátt má hugsa sér að um einstaka hópa og þjóða megi nota nokkurs konar þjóðasálfræði, þ. e. þegar heilar þjóðir eru haldnar sameiginlegum sálfræðilegum einkennum, svo sem hræðslu við aðrar þjóðir.

Þessi einkenni geta verið svo sterk að þau beri skynsemi og ró ofurliði.

Sem dæmi má nefna orðið "Russophobia" eða Rússafóbíu sem Pólverjar hafa verið haldnir allt frá síðari hluta 18. aldar þegar Póllandi var þrívegis skipt upp á milli nágrannaþjóðanna þangað til ekkert var eftir.

Þegar Hitler gerðist líklegur til að ráðast á Pólland 1939 var augljóst að Pólverjar gætu með engu móti staðist þeim snúning nema með bandalagi við Frakka, Þjóðverja og Rússa.

Tæknilega átti þetta að geta gengið upp varðandi Frakka og Breta á þann hátt að Frakkar réðust gegn Þjóðverjum yfir sameiginleg landamæri milli þessara tveggja þjóða.

En engin leið var að Rússar gætu komið til hjálpar nema að þeir færu með her sinn inn í Pólland gegn Þjóðverjum á sama hátt og Bretar sendu sinn her um Frakkland og Niðurlönd gegn Þjóðverjum.

En Rússafóbía eða Rússahræðsla Pólverja kom í veg fyrir þetta.

Merkilegt er að menn skyldu ekki gera sér grein fyrir afleiðingunum af þessu og að Frakkar og Bretar skyldu halda áfram að leita samstarfs við Rússa um hernað, sem var tæknilega óframkvæmanlegur nema Pólverjar ynnu bug á Rússahræðslu sinni.

Vesturveldin trúðu því að allir samningar milli Hitlers og Stalíns væru óhugsandi vegna yfirlýstrar stefnu Hitlers í Mein Kamph um sókn í austurveg til "lífsrýmis" fyrir Þjóðverja og harkalegra yfirlýsinga Hitlers um "hinn gyðinglega bolsévisma" og "óæðri kynþátta Slava."

En Stalín átti aðeins um tvo kosti að velja:

Að vera í bandalagi með Bretum og Frökkum, fara með her inn í Pólland í óþökk Pólverja, lenda þar í styrjöld við Pólverja og síðan beint flasinu á Þjóðverjum og bera síðan hitann og þungann af nýrri heimsstyrjöld, jafnvel án þess að Bretar og Frakkar gerðu neitt á vesturlandamærum Þýskalands.

Hinn kosturinn var augljóslega skárri og einfaldari: Að gera griðasamning við Hitler, ná Póllandi og Eystrasaltslöndunum fyrirhafnarlaust og láta Vesturveldin um að berjast við Þjóðverja.

Enda kom í ljós að Frakkar og Bretar áttu enga áætlun um sókn inn í Þýskaland vegna ofuráherslunnar á varnarhernað.

Í aðdraganda innrásar Hitlers í Sovétríkin 1941 fór fram svipuð stöðubarátta í löndunum, sem lágu þá að Sovétríkjunum og fer nú fram í löndunum, sem liggja að Rússlandi.

Gagnkvæm andúð og tortryggni var milli Finna og Rússa og Rússar réðust á Finna 1939 til að tryggja undirgefni þeirra.

Finnar og aðrar landamæraþjóðir Sovétríkjanna voru haldnar Rússafóbíu að meira eða minna leyti og það nýtti Hitler sér með því að koma ár sinni þar fyrir borð, koma leppum Þjóðverja þar til valda og fá þessar þjóðir að Finnum meðtöldum til að taka þátt í innrásinni í Sovétríkin 22. júní 1941.

Minnugir þess hvernig nágrannar og "óvinir" Sovétríkjanna höfðu reynt nokkurs konar umsátur um þau fyrir innrásina 1941, gerðu Rússar það að höfuðatriði eftir stríðið að búa til varnarsvæði fyrir sig í ríkjum Austur-Evrópu. Nú voru það þeir sem voru haldnir "Vesturlandafóbíu".

Í Kalda stríðinu mótuðu Bandaríkin þá utanríkisstefnu að umkringja Sovétríkin og síðar Kína einnig með hernaðarbandalagsríkjum. Höfuðsmiður þessarar stefnu var John Foster Dulles, utanríkisráðherra Trumans forseta.

Þetta jók enn á "Vesturlandafóbíu" Rússa.

Þegar Kalda stríðinu lauk er sagt að George Bush eldri hafi lofað Gorbasjof því að seilast ekki til áhrifa í nágrannaríkjum Rússa í Austur-Evrópu.

Þetta var svikið enda reyndist það illframkvæmanlegt, vegna þess að að völdum Rússafóbíu þessara þjóða þrýstu þær á um að komast undir verndarvæng Bandaríkjanna og NATO.

Í augum Rússa hefur farið fram og fer fram svipuð valdabarátta í nágrannaríkjum Rússa og á árunum 1939-1941 og enda þótt gerólíku sé saman að jafna, annars vegar skefjalausri sókn ógnar og kúgunar nasismans og hins vegar lýðræðisþjóðum Evrópu, lítur myndin svipað út í augum Rússa hvað snertir "ógn úr vestri".

"Vesturlandafóbía" Rússa hefur ítrekað verið nærð af styrjöldum þeirra við Vesturveldin svo sem af innrás Napóleons 1812, Krímstríðinu 1853-56, innrás Þjóðverja og Austurríkismanna í Fyrri heimsstyrjöldinni og innrás Þjóðverja og bandamanna þeirra 1941.

Það er frumskilyrði fyrir því að átta sig á því sem er að gerast á þessum slóðum nú að setja sig í spor beggja, bæði Rússa og nágrannaþjóða þeirra.       

Ráðist inn í herstöð á Krímskaga