Frændþjóðunum til sóma.

Íslendingurinn Gunnar Nelson og Svíinn Alexander Gustavsson voru frændþjóðunm Íslendingum og Svíum til sóma í stórkostlegum bardögum frammi fyrir smekkfullum risaleikvangi í London. 

Báðir áttu í höggi við stórhættulega rotara og unnu báðir á þann hátt sem lýsa má með bandaríska máltækinu "to beat them at their own game", koma þeim á óvart og fella þá á eigin bragði. 

Báðir andstæðingarnir fengu aldrei ráðrúm til að nota sína eftirlætis bardagaaðferð.

Gunnar byrjaði að venju með sinni óvenjulegu hugarró og einbeitingu, hafði lag á að "skera hringinn", þ. e. að koma andstæðingnum út úr miðjunni og upp að hringnetinu, tók sér góðan tíma, beið rólega eftir því að Omari gæfi "opnun", og hana nýtti Gunnar sér meistaralega, kom frábæru beinu höggi á Rússann og í framhaldinu kom hann honum niður í gólfið þar sem Gunnar sýndi allar sínar bestu hliðar.

Alexander Gustavsson átti í aðalbardaga kvöldsins höggi við jafnvel enn hættulegri og skelfilega vöðvamassaðan andstæðing, frægan fyrir  höggþunga og rothögg og ósigrandi fram að þessu.

Sallarólegur gekk Svíinn til leiksins og fjótlega sást, að hann lumaði á leynivopni, skæðu upphöggi, en gætti þess jafnframt vel að gefa hinum þunghögga mótherja ekki færi á sér.

Lokasókn Svíans var flott, byrjaði með truflandi upphöggi, sem hann fylgdi eftir þungum og hnitmiðuðum höggum og kom sér í færi í þessari leiftursókn til að beita hrikalegu hné- upphöggi ásamt höggafléttu i beinu framhaldi sem fylgdi fórnarlambinu alveg í gólfið.

Skynsemi, útsjónarsemi, markviss þjálfun og undirbúningur, úthugsuð bardagaáætlun byggð á nákvæmri greiningu á andstæðingnum og sjálfum sér, hugarró og yfirvegun hinna ljósleitu "frænda" var til sóma í kvöld. Til hamingju, Gunnar!   

Gunnar vann í fyrstu lotu

"Á Íslandi við getum verið kóngar allir hreint!.."

Ofangreind setning er einhver hin vinsælasta sem sungin hefur verið á Íslandi og þjónaði sínu hlutverki vel í þorskastríðunum.

Því miöur hefur hún verið ofnotuð eins og samtalið við óánægða vegfarandann vegna lokunar Hellisheiðar ber með sér.

Vegfarandinn virðist gefa sér það að hann verði fljótari yfir ófæra Hellisheiði heldur en um Þrengslin.

Dæmin um svona lagað hér á landi nema þúsundum í gegnum tíðina, stór og smá.

Og eitt og eitt hrun, stórt eða smátt eftir atvikum, virðist ekki breyta því.

„Alltaf sama ruglið í löggunum“

Þarf ekki ölvun til ?

Ölvaðir ökumenn taka upp á mörgu, til dæmis þessi sem ók á móti umferðinni á Hringbraut í nótt.

En stundum virðist ekki þurfa ölvaða til. Í fyrradag var ég á leið norður Snorrabraut og ætlaði að beygja til vinstri niður Hverfisgötu. Það var hins vegar ekki hægt því að bílar á leið austur Hverfisgötu voru á báðum akreinum og biðu við umferðarljósin, og hinn síðasti þeirra kom að gatnamótunum þegar ég var að leggja af stað frá þeim áleiðis nður Hverfisgötu.

Nýlega var Hverfisgatan opnuð alla leið eftir gagngerar breytingar og það fyrsta sem manni datt í hug var að hugsanlega væri búið að gera hana að einstefnuakstursgötu. Vildi því fara að öllu með gát.  

Sá samt að ör vísaði mér veginn beint framan á bílinn sem beið hægra megin framundan.

En ekkert var hægt að gera í málinu og varð nú umferðarteppa á gatnamótunum, því að nú var ég orðinn að farartálma þar sem ég stóð kominn áleiðis í beygjunni.

Á móti mér komu bílar sem ég var nú í vegi fyrir og ég sá því ekkert annað ráð en að bakka rólega til baka og olli með því annarri umferðarteppu fyrir aftan mig þar.

Ökumaðurinn, sem sneri bíl sínum á móti umferðarstefnnunni á Hverfisgötu virtist hins vegar sallarólegur og ekkert skilja í því öngþveiti sem hann hafði valdið.

Þegar hann loksins ók af stað og gatnamótin opnuðust sá ég að hann virtist vera einn af þessum gömlu mönnum, sem eru orðnir ófærir um að aka bíl. Kannski röng ályktun, en það er synd hve lengi sumir komast upp með slíkt, því að því fer fjarri að aldurinn einn skipti máli hjá ökumönnum.

Til eru níræðir ökumenn sem eru í fullu fjöri og til dæmis efast ég ekki um að Magnús Norðdal fyrrum flugstjóri, sem verið hefur besti listflugmaður landsins fram á níræðisaldur sé ekki síðri meistaraökumaður en flugmaður.

Ég veit mörg dæmi þess að ökumenn hafi lötrað niður neðstu beygjuna á Kömbunum í þurru og björtu veðri á 40 kílómetra hraða, haldandi sig kyrfilega inn við miðju með langa röð bíla á eftir sér, að því er virðist vegna þess að þeir séu orðnir svo lélegir til aksturs, að þeir fyllist skelfingu við það eitt að sjá veginn ekki beinan fyrir framan sig.

Ók ölvaður á móti umferð

Loksins "eðlilegur" vetur.

Eftir að austlægar vindáttir með nokkurn veginn sama veðurlaginu hafði ríkt á landinu í heila tvo mánuði, janúar og febrúar, lá fyrir Íslandsmet í þessu efni. Sömuleiðis lægsti meðalloftþrýstingur frá upphafi mælinga 1823.

Lágur loftþrýstingur á Norður-Atlantshafi er merki um eindæma hlýindi, enda var hitinn á Svalbarða hvorki meira né minna en allt að 14 stigum hærri en í meðalári.

Ég hef tekið eftir því í vetur að rússneski veturinn svonefndi hefur verið drepinn vikum saman og hitinn í Moskvu með rauðri tölu.

Tilbreytingarlítil stanslaus norðaustanátt í tvo mánðuði með einstæðum snjóþyngslum á Norðausturlandi en hitinn þar samt yfir meðallagi.  

Ég heyri kvörtunarraddir yfir því að nú séu byrjaði umhleypingar með sveiflukenndum vindáttum.

Slíkar kvörtunarraddir bera vitni um mikið óraunsæi. Það er ekki hægt að ætlast til þess að íslenskt vetrarveður verði ólíkt sjálfu sér í meira en tvo heila mánuði í samfellu.

Það er loksins kominn "eðlilegur" íslenskur vetur og ekkert við því að segja að hann ríki samfellt fram í júní. Við getum ekki óskað landinu okkar suður til Kanaríeyja.

Fyrir mig þýðir þetta daglegar ferðir, jafnvel tvisvar á dag, til að losa FRÚNa, jafnvel um hánótt eins og í nótt, moka af henni allt að hálfu tonni af snjó í senn, moka þeim snjó í burtu svo að hægt sé að snúa henni og binda hana niður aftur.

Afar slæmt fyrir bakið en mjög góð líkamsæfing, jafn á nóttu sem degi. Vetur konungur loksins orðinn líkur sjálfum sér hér á suðvesturhorninu.   

Versnandi veður þegar líður á daginn