Of snemmt að afskrifa neinn.

Ef einhver hefði spáð því fyrir í upphafi árs 1967 að rúmu ári síðar fengi Kristján Eldjárn yfirburðakosningu  sem forseti Íslands, hefði sá spádómur verið talinn fjarstæðukenndur.

Árið 1979 hafði Kristján setið með reisn á forsetastóli og áunnið sér traust og virðingu þrátt fyrir að sitja árin á undan með afar erfiðar stjórnarmyndunartilraunir í fanginu.

Ásgeir Ásgeirsson hafði á undan honum setið í 16 ár í embætti og Kristján gat auðvitað gert það líka.

Ef einhver hefði spáð því haustið 1979 að aðeins rúmu hálfu ári síðar myndu Íslendingar kjósa konu sem forseta fyrstir allra í heiminum í lýðræðislegri kosningu hefði sá spádómur þótt fráleitur.

Og nafn Vigdísar Finnbogadóttur hefði lika komið mörgum á óvart.

Varasamt er því nú, tveimur árum fyrir næstu forsetakosningar, að spá fyrir um það hverjir muni bjóða sig fram eftir heil tvö ár. En einhvern veginn er samt byrjað á að gera það, og það minnir á að fljótlega eftir að Gunnar Thoroddsen hvarf úr stóli fjármálaráðherra Viðreisnarstjórnarinnar og gerðist sendiherra í Kaupmannahöfn var farið að tala um það sem lið í því fyrir hann að fara í forsetaframboð.

En það gerði hann einmitt nokkrum árum síðar.   

Hvað um það, -  úr því að svona vangaveltur hafa byrjað svona snemma hafa mér flogið sex nöfn í hug en það geta allt eins komið einhverjir allt aðrir til skjalanna.  

 Núna flögra sex nöfn í huganum:  

Fyrst þessi fjögur: Katrín Jakobsdóttir, Bogi Ágústsson, Þorsteinn Pálsson og Ari Trausti Guðmundsson.

Ég held að hægt sé að finna sterkar röksemdir fyrir því að þetta fólk gæti sinnt embættinu með sóma, en geymi það til betri tíma að rökstyðja þetta, en nefni tvö nöfn í viðbót:  

Ólafur Ragnar Grímsson og Jón Gnarr.

Já, enginn skyldi afskrifa það að ástandið fyrri hluta árs 2016 setti af stað svipaða atburðarás og 2012.

Ólafur Ragnar á mjög öflugan stuðningsmannahóp, og sumir þeirra fögnuðu yfirlýsingu forsetans á erlendum vettvangi á dögunum um það að hann myndi ekki sækjast eftir því að gegna embættinu áfram eftir 2016.

Stuðningsmennirnir fögnuðu á þeim forsendum að einmitt með sams konar yfirlýsingu og í ársbyrjun 2012 myndi fara af stað svipuð atburðarás 2016 og 2012.

Einn helsti bloggarinn sló því meira að segja upp í fyrirsögn pistils síns að Ólafur Ragnar myndi fara fram og fagnaði því mjög í pistlinum.

Ólafur Ragnar verður 73 ára 2016 og 77 ára 2020, en það hefur margsannast í sögunni að á slíkum aldri eru margir enn í fullu fjöri og eiga mikið eftir.

Hvað Jón Gnarr snertir er heldur ekki hægt að afskrifa að hann muni eftir tveggja ára hvíld frá þátttöku í stjórnmálum slá til og bjóða sig fram. Hann útilokar það sjálfur ekki.

Hann er óvenjulegur í stjórnmálasögunni á ýmsan hátt eins og öllum er kunnugt.

Leitun er að stjórnmálamanni sem hefur fengið jafn gott umtal samstarfsfólks síns og Jón hefur fengið. Þau ummæli lýsa væntumþykju vegna hreinskilni hans, einlægni, mannlegrar hlýju, jákvæðni og kímnigáfu.

 

 

         

Fékk martraðir vegna Besta flokksins

"Ég skal drepa þig, helvítið þitt!"

Fyrir sjö árum lenti ég í hópi þeirra sem hafa orðið fyrir tilefnislausum árásum ókunnugra manna og sagði frá því hér á blogginu á sínum tíma.

Ég var að koma með litla gamla Prinzinn minn af sýningu í húsi Öskju og bensínbarkinn hafði slitnað þannig að ég varð að aka frekar hægt úti á kanti eftir Vesturlandsveginum, og af því að vegurinn er á þessum stað sá breiðasti á landinu og þessi örbíll þar að auki ekki fyrir neinum á neinni akrein átti ég ekki von á því sem þá gerðist.

Fram úr mér ók fremur gamall japanskur fólksbíll og stansaði allt í einu nokkurn spöl fyrir framan mig.

Út úr honum hljóp grannvaxinn maður með hnefa á lofti beint framan að mér, örlítið bílstjóramegin þó, og andlitið var .þrútið og afmyndað af heift og bræði.

Ég sá að hann ætlaði að ráðast á mig, en svo vel vildi til stýrið á þessum 480 kílóa bíl er það léttasta og snarpasta, sem til er, þannig að rétt áður en hann kom að mér, svipti ég bílnum til vinstri svo að maðurinn lenti hægra megin upp við hann, farþegamegin.

Þar kýldi hann með hnefanum í gegnum framrúðuna svo hún mölbrotnaði og glerbrot og blóð dreifðust um bílinn um leið og hann öskraði: "Ég skal drepa þig, helvítið þitt!"

Ef hann hefði kýlt í gegnum rúðuna mín megin og höggið hitt mig, hefði hann vafalaust slasað mig illa.

Ég lenti í smá sjokki og þrátt fyrir alla bíladelluna man ég ekkert af hvaða gerð bíllinn var, sem maðurinn kom úr og ég ók framhjá kyrrstæðum, og tók ekki heldur eftir því hvort nokkur annar var í honum en árásarmaðurinn.

En æðisglampanum í augum þessa manns gleymi ég aldrei.  

Eina hugsun mín var að sleppa frá honum og hringja í farsímanum mínum á hjálp.

En ég sá bílinn ekki meira og ók niður í Sjónvarpshús og hef enga hugmynd um hver þetta var.  

 

 

Tilefnislaus árás á Egil Helgason

"Heima" getur verið álfan.

Það er stundum talað um hugtakið "heimadómari". Þá er átt við þá pressu sem heimamenn á knattspyrnuvelli geta sett á dómara leikja þannig að þeir séu ragir við að dæma á heimamenn á vellinum, ef þeir eru í vafa.

Ég held að það sé nokkuð til í því sem landsliðsþjálfari Mexíkó segir um það að hugtakið heima geti ekki aðeins átt við einstaka land heldur líka heimsálfur eða nágrannalönd.

Dæmi um það er atvikið þegar brotið var á írönskum leikmanni á fullri ferð að markinu og kominn inn í vítateig vinstra megin, en dómarinn dæmdi ekkert.

Dómarinn var að vísu í 23ja metra fjarlægð fyrir aftan leikmennina tvo en hefði séð þetta betur  ef hann hefði verið á hlið eða aðeins framar en leikmennirnir.

Ef dómarinn hefði dæmt vítaspyrnu hefði allt orðið vitlaust á leikvanginum, þar sem Brasilíumenn voru fjölmennastir og Argentínumenn inni á vellinum. Hvort tveggja Suður-Ameríkuþjóðir en Íranir hins vegar frá fjarlægu landi í Asíu.

Dómarinn var í vafa og lét "heimamennina" njóta vafans. Íranski leikmaðurinn, sem brotið var á, var skiljanlega afar sár út í dómarann og óð að honum og stjakaði hressilega við honum með öxlinni.

Undir venjulegum kringumstæðum hefði dómarinn gefið honum að minnsta kosti gult spjald, en hann sleppti því að gera neitt í málinu, - vissi sennilega upp á sig skömmina og fannst nóg komið.

Það er alger plága í knattspyrnunni hve sóknarmenn eru útsmognir við að "fiska vítaspyrnu" eða "fiska aukaspyrnu" með því að haga málum þannig að þeir fái snertingu frá mótherjanum og láta sig þá detta.

Hér fyrr á árum hefði þetta einfaldlega verið kallað aumingjaskapur. Þá "hlupu menn upp úr" tæklingum.  

Í allt of mörgum tilvikum eru leikmenn látnir komast upp með þetta í stað þess að annað hvort sé leikurinn látinn halda áfram eða leikmaðurinn áminntur eða spjaldaður fyrir leikaraskap.  

 

„Það á að senda dómarana heim eins og okkur“