Ekki dauðastríð heldur nýting nýrra tækifæra.

Ævinlega þegar nýjar aðstæður skapast eða ný tækni ryður sér til rúms, eru viðbrögð manna misjöfn við því. Sumir sjá ógn í breytingunum og fara í harða andstöðu til að halda fast í fortíð, sem kannski er hægt að framlengja en ekki til frambúðar.

Aðrir sjá ekki ógn í óhjákvæmilegum breytingum, heldur ný tækifæri.

Hjólreiðastöð N1 í Fossvogi er dæmi um þetta, sömuleiðis íblöndun í dísilolíu hjá Olís sem minnkar mengun og í júní ætlaði Atlantsolía að standa fyrir sparakstri milli Akureyrar og Reykjavíkur, en afspyrnu slæmt veður kom í veg fyrir það.

Á leið minni á rafhjóli milli Akureyrar og Reykjavíkur kom ég við á fimmm bensínstöðvum og fékk að tengja hjólið við innstungu til að hlaða það á þremur bensínstöðvum, þar sem mér var vel tekið.

Myndirnar eru teknar hjá N1 í Staðarskála og hjá Olís í Borgarnesi, en í lokin var fengið rafmagn hjá Olís í Mosfellsbæ.

Olíufélögin eiga góða möguleika að ganga í endurnýjun lífdaga og endurfæðast með því að nýta tækifærin sem óhjákvæmileg orkuskipti munu gefa.

Dauðastríð olíufélaganna hafið?

Athyglisverð tillaga en vekur margar spurningar.

Tillaga þriggja þingmanna Pírata um að opnað verði á leynilega atkvæðagreiðslu um vantraust á ríkisstjórn er athyglisverð en vekur margar áleitnar spurningar.

Ekki er mér kunnugt um að í nokkru landi séu atkvæðagreiðslur um vantraust á ríkisstjórn leynilegar og einhver ástæða hlýtur að vera fyrir því.

Tvö af stefnumálum Pírata varða gegnsæi og ábyrgð, en leynileg atkvæðagreiðsla um traust eða vantraust á ríkisstjórn, firra þingmenn beinni persónulegri ábyrgð og gegnsæið fýkur líka, því að kjósendur hvers þingmanns fá aldrei að vita, hvernig hann greiddi atkvæði.

Í tillögu um leynilega atkvæðagreiðslu felst sú hugsun, að erfitt sé að treysta því að allir þingmenn standi í lappirnar gagnvart sannfæringu sinni þegar þeir þurfa að gera það fyrir opnum tjöldum.

Það kann að vera raunsæislegt mat út af fyrir sig og keppikefli að auðvelda þingmönnum að fylgja eingöngu eigin sannfæringu, en spurningin er líka sú, hvort það að geta skýlt sér á bak við leynd, leiði endilega alltaf til góðs eða þess að niðurstöður atkvæðagreiðslunnar verði betri.

Þingmenn undirrita jú eiðstaf þegar þeir taka sæti á þingi varðandi það að fylgja eingöngu sannfæringu sinni.

Vilja leynilegar kosningar um vantraust

Annað hljóð en hjá Özuri.

Özur Lárusson hefur í tveimur blaðagreinum í Morgunblaðinu mælt gegn því að horft sé til bifreiðaflotans varðandi minnkun á losun gróðurhúsalofttegunda á Íslandi.

Hann og Sigríður Andersen og fleiri hafa veifað því að losun fólksbíla á Íslandi sé aðeins 4% af heildarlosun landsins og að þetta sé svo lág tala, að láta eigi fólksbílana í friði, það muni hvort eð er svo sáralítið um þá.

Lága talan fæst út með því að taka möguleika til að endurheimta votlendi inn í dæmið.

Annað hljóð er í strokknum hjá Sigurði Inga Friðleifssyni, framkvæmdastjóra Orkuseturs, sem setur fram töluna 19,2% sem hlutfall samgagna af útblæstrinum hér á landi og reiknar það að sjálfsögðu út eftir sömu aðferð og gerð er í öllum öðrum löndum, þar sem minnkun losunar samgöngutækja er talin áhrifaríkasta aðferðin.

Um er að ræða bókhald þar sem annars vegar er kredit hlið með tölum um beinan útblástur og samgöngur eru með 19,2% upphæðarinnar þeim megin.

Hinum megin er debet hlið þar sem hugsanlega má ná mótvægi með endurheimt votlendis og ræktun skóga.

Þegar menn athuga útgjaldahlið í ársreikningum skoða þeir möguleika á að lækka útgjöldin, í þessu tilfelli útblásturinn vegna notkunar jarðefnaeldsneytisins.

Samgöngurnar vega 19.2% á útgjaldahliðinni en ekki 4%. Vegna þess að stóriðjan gefur ekki færi á að lækka töluna á þessari kredithlið liggja samgöngurnar beinast við og í þeim efnum eigum við Íslendingar betri möguleika en nokkur önnur þjóð til að slá margar flugur í einu höggi, minnka útblástur, draga úr gjaldeyriseyðslu og setja fordæmi fyrir aðrar þjóðir sem færir okkur orðspor, sem getur aukið viðskiptavild á ýmsum sviðum.

 

Auðvelt að ná 40% minni losun

Sænskur Breivik?

Hafa Svíar nú eignast sinn Breivik? Svo er að sjá af fréttum, þótt afköst hins sænska morðingja séu hvergi nærri eins mikil og hjá Breivik.

Það er engin furða að Svíar séu í sjokki eftir voðaatburðinn í Trollhattan, sem bætist við síendurteknar íkveikjum í vistarverum erlendra flóttamanna.

Rétt eins og dráp Breiviks snertu norræn samfélög hljóta verknaðir hins sænska morðingja að gera það líka.

Það leiðir hugann að því kvöldi þegar Olof Palme forsætisráðherra Svía var myrtur fyrir hálfum fjórða áratug.

Það var tímamótaatburður á Norðurlöndum þegar sakleysi þeirra og frelsi einstaklinganna og öryggi þeirra dóu.

Eða öllu heldur trúin á þetta norræna fyrirbæri.  

 

Morðin talin hatursglæpur

Einmitt þegar fæðingarorlofum linnir.

Fæðingarorlof þykir sumum trufla atvinnulífið þótt þetta sé eitthvert mesta jafnréttismál síðari tíma.

Þess undarlegra er það að eftirspurn skuli minnka eftir að fólk er komið yfir fimmtugt, einmitt þegar barneignum er lokið og atvinnurekendur þurfa ekki að hafa áhyggjur af því að fæðíngarorlof trufli störf launþeganna.

En hin mikla æskudýrkun hér á landi getur stundum tekið á sig sérkennilegar myndir.

 

„Ísland er merkilegt land“