Svo má böl bæta að benda á annað verra?

Já, víst hittir Marco Evaristti naglann á höfuðið þegar hann sakar Íslendinga um hræsni í náttúruverndarmálum. Bara fréttir undanfarinnar vitna um það og af yfirið nógu að taka.

Nú á til dæmis að mati Ólafs Arnalds, fremsta sérfræðings Norðurlanda í ástandi gróðurs og jarðvegs, sem er með Umhverfisverlaun Norðurlanda upp á það, að fara afturábak í 40 ár í meðferð á jarðvegi og gróðri landsins með því að rjúfa friðun Almenninga. þjó

Nú stefnir í að sú þjóðarskömm eigi að líðast áfram að láta viðkvæmar náttúruperlur stórskemmast vegna þess að þverpólitísk samstaða virðist um að læra ekkert af öðrum þjóðum í þeim efnum og samþykkja engin úrræði, sem duga. 

Að ekki sé talað um stærstu mögulegu umhverfisspjöll og neikvæð óafturkræf umhverfisáhrif, sem möguleg eru hér á landi, sem framkvæmd voru í Kárahnjúkavirkjun, og þann einbeitta brotavilja í hernaðinum gegn landinu að tvöfalda núverandi rafmagnsframleiðslu, sem þó skapar þegar fimm sinnum meir raforku en við þurfum sjálf til eigin nota heimila og íslenskra fyrirtækja. 

Fyrir liggja áform um net virkjanamannvirkja allt frá Reykjanestá um Suðurland og Suðurhálendið og norður um hálendið gervallt allt til Leirhnjúks-Gjástykkissvæðisins. 

Afsakanir erlendra listamanna á framferði sínu gagnvart íslenskri náttúru eru samt sem áður aumkunarverðar og að engu hafandi. 

 

Sakar Íslendinga um hræsni

Ekki nóg, heldur að bæta í.

Helstu hugmyndasmiðir Græðgisbólunnar og Hrunsins hafa verið að sækja í sig veðrið að undanförnu. "Það þýðir ekki að hugsa smátt" er kjörorðið. Hljómar kunnuglega:

"Árangur áfram - ekkert stopp" var kjörorð í síðustu Alþingiskosningunum fyrir Hrunið og var þá átt við það, sem Hannes Hólmsteinn sagði um Græðgisbóluna, að vöxtur íslenska bankakerfisins væri ekki nógur, það þyrfti að bæta í!

Árið 2002 má kalla upphafsár þessa fyrirbæris, því að þá hófst sóknin á mörgum sviðum samtímis, enda "dugði ekki að hugsa smátt."

Bankarnir og fleiri ríkisfyrirtæki voru gefin einkavinum græðgisgauranna á silfurfati og vaðið út í langstærstu og verstu framkvæmdir Íslandssögunnar með þvílíkum umhverfisfórnum og spjöllum í "hernaðinum gegn landinu" að tók jafnvel því fram sem Nóbelskáldið varaði við í frægustu blaðagrein sinni 1970.

Ofstopamennirnir á þessu sviði hafa lag á að nýta sér þörf venjulegs fólks á bjartsýni og framsýni og klæða loftkastala sína og sápukúlur í skrumkenndar umbúðir þar sem dans í kringum gullkálfinn og skammgróðadýrkun á kostnað komandi kynslóða eru dásömuð.

"Sælir eru hógværir því að þeir munu jörðina erfa" var einhvern tíma sagt og einni "gætið að liljum vallarins."

Ætli það sé ekki farsælast að íhuga æðruleysisbæn fíkla, þar sem ekki aðeins er brýnt fyrir fólki að reyna að breyta því sem hægt er að breyta en einnig að sætta sig við það, sem ekki verður breytt, - og biðja um vit til að greina þarna á milli.  

Þýðir ekki að hugsa smátt

Fordæmin 1962-65 og 1990. "Bimm-bamm, bimm-bamm?"

1961 var harðvítugt verkfall sem endaði með 13% launahækkun og í kjölfarið var gengi krónunnar fellt um 13%. Báðir aðilar höfðu spilað út trompum sínum, allir höfðu tapað og verðbólgan hélt áfram. 

Hálfu öðru ári síðar stefndi í annað eins verkfall og einnig í það að ríkisstjórnin myndi setja lög á kjaradeilurnar. 

Ég man enn vel hve mikill uggur var í fólki yfir þeim enn stærri og verri átökum sem virtust óumflýjanleg þegar fylgst var með umræðum á Alþingi. 

Þá gerðist það að sæst var á það að gefa frest til þess að forðast ófarirnar, sem blöstu við, og leita eftir lausn. 

Hún fannst í júní 1964, var kölluð Júnísamkomulagið og síðan framlengd réttu ári seinna með öðru Júnísamkomulagið. Sagt var að trúnaður og vinátta milli oddvita launafólks og Bjarna Benediktssonar hefði gert þessa óvæntu lausn mögulega. 

Í grínvísusyrpu sem ég söng á útmánuðum 1965, lýsti ég hugsanlegum nýjum samkomulagsumleitunum Eðvarðs Sigurðssonar, formanns Dagsbrúnar og Bjarna Benediktssonar forsætisráðherra undir laginu "Bimm-bamm, bimm-bamm, bimmbi-rimmbi-rimm-bamm.

Þetta var lag vinsæls barnaleiks þar sem börnin heimsóttu hvert annað, tvö og tvö, og hægt að nota textann orðréttan úr barnaleiknum, en í honum var valið hverju sinni, hvað í boði væri og hvað fengist að launum. 

Auðvelt var fyrir einn söngvara að setja hann á svið varðandi samskipti Eðvarðs og Bjarna, vegna þess hve auðvelt var að herma eftir Bjarna, sem hafði sérkennilega rödd, áherslur og tón. Orð Bjarna eru skástrikuð: 

"Bimm-bamm, bimm-bamm, bimmbi-rimmbi-rimmbamm!

Hver er að berja?, Bimmbi-rimmbi-rimm-bamm!

Það er hann Eðvarð, bimmbi-rimmbi-rimmbamm!

Hvern vill hann finna? Bimmbi-rimmbi-rimmbamm.

Elskulegan Bjarna sinn, bimmbi-rimmbi-rimmbamm. 

Hvað vill hann honum?, bimmbi-rimmbi-rimmbamm.

Leysa kjaradeiluna, bimmbi-rimmbi-rimmbamm. 

Hvað fær hann að launum?, bimmbi-rimmbi-rimmbamm. 

Annað júnísamkomulag, bimmbi-rimmbi-rimmbamm. 

Allt í lagi, all-right, bimmbi-rimmmbi-rimmbamm. 

Á þeim tíma sem lagið var sungið á útmánuðum stefndi að nýju í verkföll (það má finna á hljómplötu undir heitinu "Syrpa um allan fjandann.") þannig að spádómurinn um nýtt Júnísamkomulag var dálítið glannalegur.

En hann rættist samt.

Nú er það eina von okkar að reynslan frá árunum 1962-65 og síðan reynslan af Þjóðarsáttinni 1990 verði nýtt og búið til "einn eitt Júnísamkomulag".

Má biðja um Bimmbamm-bimmbamm aftur? Nýr Bjarni Ben er kominn til sögunnar. 

Milljarðar í verkfallssjóðum