Fimm ástæður til að eiga heima á Íslandi.

Gunnar Nelson hefur greint frá því hve það sé mikilvægt fyrir hann að geta borðað sviðahausa á Íslandi. Ekki veit ég þó hvort hann hafi verið spurður almennt hvers vegna hann kjósi frekar að eiga heima hér en erlendis. 

Ef ég er spurður að þessu svara ég því til að ástæður þess að ég hef kosið að eiga heima á Íslandi séu fimm: 

1. Ég er fæddur og uppalinn hér. 

2. Það er lítið af skordýrum. 

3.  4.  5.     =     Ýsa, smjör og kartöflur.       

 

Hlakkar til að borða sviðahaus heima

Mannvirkjafíkn Íslendinga.

Árið 1935 var meirihluti sveitabæja í Húnavatnssýslu og Skagafirði enn torfbæir. Ég var í sveit í Langadal 1950-54 og af sex manns, sem þar bjuggu og höfðu búsetu, bjó helmingurinn í gamla torfbænum.

Það er ekki lengra síðan að við komum út úr torfbæjunum. 

Ég er er af kynslóð, sem kalla má jarðýtukynslóðina. Sem drengur hafði ég gaman af því að leika mér að því að búa til vegi í moldarbrekku við bæinn með einföldum tréleikföngum.

Þegar hey var sett upp í svokölluð drýli í vætutíð á túninu hafði ég unun af því að raða þeim þannig, að þau litu tilsýndar út eins og íbúðahverfi með litlum einbýlishúsum.

Alveg fram á tíunda áratuginn var ég hrifinn af hugmyndum um hraðbrautir um hálendi Íslands og studdi stóriðjustefnuna fram yfir 1990.

Kominn að sextugu fór ég að ferðast um þau landsvæði á Norðurlöndum og í Norður-Ameríku sem helst væri hægt að bera saman við Ísland, og sýn mín á land mitt gerbreyttist, þegar ég uppgötvaði að Ísland er eitt af einstæðustu náttúrudjásnum jarðarinnar. 

Í græðgisbólunni 2002 til 2008 kom í ljós hvert taumlaus gróða- og mannvirkjafíkn getur leitt þjóðir og álfur. 

Sjö árum eftir Hrunið virðist það vera að gleymast og álver í hvern fjörð, virkjanir, glæsibyggingar og sem allra stærst og flest hótel eru í fréttum daglega. 

Á tölvuöld þegar rými nýtist æ betur, er okkur talin trú um að það þurfi að skella enn einu steypubákninu ofan í reitinn þar sem Ingólfur Arnarson hélt fyrstu landsnámsathöfnina, 16.500 fermetra hlunki upp á minnst átta milljarða króna. 

Okkur er líka talin trú um brýna nauðsyn þess að láta okkur ekki nægja að búið er að reisa virkjanir sem gera okkur kleyft að framleiða fimm sinnum meira rafmagn en við þurfum sjálf fyrir okkar eigin fyrirtæki og heimili, heldur sé þjóðinni ekki viðbjargandi nema að tvöfalda þetta á næstu tíu árum og framleiða árið 2025 tíu sinnum meira rafmagn en við þurfum sjálf. 

Mannvirkjafíknin er alltumlykjandi, allt frá steypubáknum í miðbænum upp í hraðbrautir og mannvirkjabelti þvers og kruss um hálendið. 

 

 

 

Á ekki að skyggja á Hörpu

Holur hljómur í mannréttindatalinu.

Enda þótt Bandaríkjamenn hafi talið sig í fararbroddi frjálsra þjóða sem setji mannréttindamál efst á lista, hefur löngum verið holur hljómur í mannréttindatalinu. 

Saga Bandaríkjanna er vörðuð dæmum um að hrein valda- og fjárhagsleg pólitík hafi vegið þyngra en frelsis- og mannréttindatalið. 

Bandaríkjamenn hafa iðulega stutt spillta einræðisherra og valdaklíkur og látið mannréttindamál ekki trufla fjárhagslega og pólitíska hagsmuni sína. 

Þess vegna þarf ekkert að koma á óvart varðandi nýjasta dæmið, Malasíu.

Ætli mannréttindabrot séu nokkuð meiri þar en í Saudi-Arabíu?  

Mannréttindum fórnað fyrir samning?