Mikilleikur alheimsins er stórlega vanmetinn.

Ævinlega þegar menn telja sig vera komna með allan sannleikann um alheiminn, bætist eitthvað nýtt við, oft gríðarlega mikið. 

Mannlegur skilningur nær líklega ekki að fanga óendanleikann í allar áttir, sem hlýtur að vera grunnur skilnings okkar á alheiminum meðan ekki finnst betra.

Við þurfum alltaf að marka okkur endimörk og landamæri, líkt og refir og önnur spendýr, sem merkja sér svæði með hlandi sínu. 

Ef alheimurinn hefur sér endimörk hlýtur samt spurningin að vakna hvað sé handan þessara endimarka. 

Síðan veldur óskhyggjan í núinu því að alveg er öfugt hugsað varðandi helsta vandamál 21. aldarinnar verður verður að reka sig á það, að auðlindir jarðarinnar eru ekki ótakmarkaðar, en þannig hagar mannkynið sér í raun. 

Krafan um hinn óendanlega hagvöxt og viðbrögðin við því að tveir stjórnmálaflokkar hafa snúið við blaðinu í olíustefnu Íslendinga sýna fullkomna skammsýni og þröngsýni varðandi það mál. 

Fjöldi vetrarbrauta stórlega vanmetinn

Píratar virðast glíma við sama vandamál og fyrr.

Hreyfingin/Borgaraflokkurinn 2009 og 2013 og arftakarnir Píratar í borgarstjórnarkosningunum 2014 glímdu við það vandamál, að fylgismenn þeirra voru líklegastir allra til að drattast ekki á kjörstað. 

Þetta virðist ætla að verða svipað nú ef marka má könnun Félagsvísindastofnunar. 

Hraðinn á fylgi sumra framboða nú minnir á borgarstjórnarkosningarnar 2010 og Alþingiskosningarnar 1995. 

VG og Píratar hnífjöfn