"Það næsta, sem ég hef komist dauðanum."

Ofangreind orð eru ein af mörgum fleygum setningum sem Muhammad Ali sagði á lífsleiðinni og munu lifa.

Þau mælti í kjölfar þriðja og síðasta bardaga hans og Joe Frazier sem háður var í óbærilegum hita í Manila árið 1975.

Heil klukkustund ítrustu átaka og sársauka sem hugsast getur í íþróttum.

Margir telja þetta mesta hnefaleikabardaga allra tíma og í lok 14. lotu, áður en 15. og síðasta lotan gæti hafist, kom Eddie Futch, þjálfari Fraziers í veg fyrir að "Smoking Joe" færi inn í 15. lotuna, stokkbólginn í andliti, hættur að sjá og geta varist höggahríð Alis, - örmagna í ofanálag.

Ali orkaði með erfiðismunum að standa upp í horni sínu og lyfta hendi, en rétt á eftir féll hann saman, gersamlega þrotinn að kröftum og kom ekki upp orði.

Nokkrar setningar lifa eftir þennan bardaga, svo sem:

 

Frazier (Í horninu): 

    "Ég vil halda áfram."

Futch : "Vinur minn, veröldin mun aldrei gleyma því sem þú afrekaðir hér í kvöld."

 

Frazier (síðar):   

     "Ég kom á hann mörgum höggum, sem hefðu getað fellt múra, en ekkert virtist bíta á hann:"

Ali (síðar):

    "Frazier laðar fram það besta í mér. Hann er mesti bardagamaður, sem uppi hefur verið, - að mér undanskildum.  Þetta var það næsta sem ég hef komist dauðanum."

Nú hefur Ali lokið sínum lang lengsta, erfiðasta og glæsilegasta bardaga, við Parkinsonsjúkdóminn, sem hann háði á þann hátt að aldrei gleymist.

Hann hélt áfram af sama hugrekki og æðruleysi sem fyrr að láta að sér kveða til hinstu stundar í baráttunni fyrir brýnum málefnum í þágu frelsis, mannréttinda og líkarmála.

Að lokum komst hann nær dauðanum en í "The thrilla´in Manila."

"The Louisville lip" er kominn heim.   

 

„Ali er kominn heim“