Elsti akstursdraumurinn.

Dagdraumar gefa lífinu lit og gildi, jafnvel þótt langflestir þeirra rætist aldrei. Þegar ég var í sveit fyrir norðan sem strákur, var Fordson Major dráttarvélin á bænum. 

Þetta var á tímum úthlutana á dráttarvélum og bóndinn, ömmusystir mín, vildi helst Ferguson eða minni dráttarvél en hann. 

Hún komst loks að í biðröðinni, en þá var um tvennt að velja, að kaupa Fordson Major, sem var stór, þungur og eyðslufrekur, tvo tonn, eða að fá enga dráttarvél. 

Hún tók því Fordsoninn, en fyrir bragðið var hann afar sparlega notaður og engar vinnuvélar var hægt að kaupa fyrstu árin, ekki slegið með honum og hestarnir áfram notaðir við sláttinn og með rakstrarvélar. 

Farið var með mjólkina niður á þjóðveg á Fordsoninum og smíðað varð tréborð með köðlum, sem tyllt var aftan í dráttarvélina, sem dró borðið, sem sneri þvers og tók þannig saman heygarðana í sátur. 

Ég gat ekki ekið þessu draumatæki fyrr en ég var orðinn tólf ára og náði með fótinn niður á kúplinguna og hafði afl til að stiga hana niður, því að hún var mjög þung. 

Strax fyrsta aksturssumarið eignaðist ég dagdraum, alveg dýrlegan draum. 

Han fólst í því að aka Fordsoninum til Reykjavíkur, koma á fullri ferð suður Aðalstræti og beygja upp í Túngötu. 

Auðvitað rætist hann aldrei, en ég gat samt ekki annað en öfundað þá sem óku hér um árið hringveginn allan á Ferguson. 

Og í fyrrasumar varð að veruleika hæglát ferð frá Akureyri til Reykjavíkur á rafhjóli á innan við tveimur sólarhringum. 

Dráttarvélar eru dýrleg tæki

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 5.8.2016 kl. 01:33]

Ómar hafði þrótt og þor,
þó var sumt í laumi,
ók oft suður á Major,
allt þó var í draumi.