Mergurinn málsins.

Það er mergurinn málsins sem bankastjóri Arionbanka segir að þegar bankar taka fyrirtæki að sér vegna skulda skekki það óhjákvæmilega samkeppnisstöðu.

Þess vegna er það brýnt að bankarnir fari að þeim reglum að láta þetta ferli ekki lengra en eitt ár eins og mælt er fyrir í lögum.  En það hafa þeir ekki gert, en er að því leyti til vorkunn, að þegar efnahagshrun verður er erfitt að finna kaupendur þegar hundruð fyrirtækja verða gjaldþrota.

Sem dæmi um "skekkta samkeppnisstöðu" má nefna að nokkur af stærstu bílaumboðunum eru nú í eigu bankanna. Vel rekin umboð eins og Suzuki umboðið upplifa stöðu sína eins og að verið sé að refsa þeim fyrir að hafa stundað hófsaman og aðhaldssaman rekstur.

Þeir sem komast í þá aðstöðu að njóta pilsfaldakapítalismans eða "kapítalisma andskotans" eins og einhver kallaði það, geta oft auglýst meira og jafnvel þanið reksturinn út í skjóli þess að hafa fengið að sleppa við stærstan hlutann af afleiðingunum af misheppnuðum rekstri

Síðan er sú hlið málanna að bankar séu meira eða minna í eigu erlendra kröfuhafa, og þenjist eignakerfi bankanna út vaknar spurningin um það hvort stór hluti eignarhalds íslenskra fyrirtækja sé að færast úr landi, jafnvel meirihlutinn í náinni framtíð.

Óhjákvæmileg áhrif á samkeppni

"Þá var það líka búið..."

"Það er svo margt sinnið sem skinnið" segir máltækið. Sumt fólk á afar erfitt með að hemja skap sitt og getur rokið upp með gríðarlegum látum og látið það bitna á öðrum eins og sést í frétt sem þessi bloggpistill er tengdur við.

Sumt þessa skapofsafólks rennur reiðin mjög fljótt er lætir þá iðrun sína strax í ljós, biðst hið blíðasta fyrirgefningar og málið er úr sögunnni. 

Þetta er bara mannlegt og nokkuð sem viðkomandi á erfitt með að hemja, enda fæddur með þessu lundarfari.

Mun viðkunnanlegra er þegar menn eru fljótir til sátta og erfa ekki hlutina heldur heldur en þegar fólk er langrækið og getur ekki fyrirgefið.

Ég þekki dæmi um knattspyrnumann hér fyrr á tíð sem var kominn í úrvalslið síns heimabæjar en sýndi oft af sér svo grófa takta að það háði liðinu, einkum þegar hann var rekinn af velli.

Var svo komið að erfitt þótti að hafa hann með í liði.

Hann ákvað þá að taka síg á, vinna bug á þessu, lofaði að gera alvarlegt átak í sínum málum og fór til sálfræðings.

Eftir að hann var búinn að vera hjá honum tóku félagarnir eftir því strax á fyrstu æfingu, að hann tautaði við sjálfan sig fyrir æfinguna: "Ég er alveg sallarólegur, alveg sallarólegur".  Sagði hann við félaga sína að þetta væri þáttur í "meðferðinni."

Hann var nú valinn til að leika næsta leik, kom snemma fyrir leikinn og tautaði við sjálfan sig í sífellu, hvenær sem færi gafst: "Ég er alveg sallarólegur.  Alveg sallarólegur!"

Hófst nú leikurinn og er skemmst frá því að segja að ekki voru liðnar nema um fimm mínútur þegar hann braut svo gróflega á einum mótherjanna, að hann var rekinn út af.

Örn sonur minn lá eitt sinn á spítala í næsta rúmi við aldraða mann, sem hafði verið framarlega í flokki hnefaleikara fyrir stríð.  Faðir minn hafði sagt Erni frá ferlli mannsins og helstu afrekum, sem sum hver urðu að blaðamáli og bárust hnefaleikar fljótlega í tal á sjúkrastofunni.

Þegar Örn minntist á það að sumir af þessum boxurum fyrir tíma hefðu verið taldir hreinir ribbaldar og slagsmálahundar, sem hefðu sett ljótan blett á iþróttina, svo að það hefði orðið að fréttaefni í blöðum, andmælti gamli boxarinn því hástöfum.

"Hnefaleikar hafa verið kallaðir hin göfuga íþrótt sjálfsvarnarinnar", sagði hann, "og ég og vinir mínir iðkuðum hana í þeim anda, blökuðum aldrei hendi við nokkrum manni og vorum miklir friðsemdarmenn."

"Jæja" svaraði Örn. "Ætlarðu að bera á móti því að í eitt skiptið lágu níu menn í gólfinu á Hótel Borg eftir að þú og vinir þínir slógu þá niður. Þetta varð að blaðafrétt." 

"Þú meinar það?" sagði boxarinn gamli.

"Já, ég meina það" svaraði Örn.

"Já, það var í sjálfsvörn" sagði boxarinn. "Við sátum við borð, ég og tveir vinir mínir, þegar ofstopafullir þjóðernissinnar í búningum komu inn, minnsta kosti tíu, og gengu rólega í hóp í áttina til okkar, mjög ógnandi.

Ég hvíslaði til vina minna: "Við skulum sitja alveg hreyfingarlausir og láta þá ekki egna okkur upp, ekki gefa þeim minnsta tilefni til þess að gera neitt."

Við sátum og það hvorki datt af okkur né draup meðan þeir færðu sig ógnandi nær og nær þangað til að þeir voru búnir að umkringja borðið, sem við sátum við, og horfðu á okkur með mjög ögrandi svip.

Við sátum alveg grafkyrrir, ákveðnir í að eiga ekki upptök að neinu, og depluðum ekki auga þótt þeir væru komnir alveg fast að okkur og foringi brúnstakkanna væri kominn alveg þétt upp að mér. ´

Hann snerti öxl mína með annarri hendinni. Þá var það líka búið! "

Meira þurfti gamli boxarinn ekki að segja. Í fréttunum á sínum tíma var frá því greint að andartökum síðar hefðu sjö brúnstakkanna legið í gólfinu og hinir hefðu flúið.

 

 

Ólátabelgur iðrast

Nýtt: Hvað eftir annað hlý norðaustanátt.

Sú var tíðin að spá um norðaustanátt vakti hjá manni hroll, enda var þessi vindátt yfirleitt mjög köld og alger undantekning ef svo var ekki.

Síðustu ár hefur orðið breyting á þessu. Hvað eftir annað gerist það að það hlýnar jafnvel þegar norðaustanáttin ryður sér braut.

Ástæðan sýnist vera sú að sjórinn sé hlýrri fyrir norðan átt en áður var og því eiga hlýir loftmassara sem þenja sig út til norðvesturs frá Evrópu, auðveldara en áður með að komast svona langt norðvestur um Atlantshas.

Niðurstöður hinnar óháðu rannsóknar hvað það varðar að það hafi hlýnað yfir Norður-Atlantshafi ættu ekki að koma Íslendingum á óvart á meðan jöklarnir hérna minnka stanslaust ár frá ári.

Óháð rannsókn staðfestir hlýnun jarðar

Athyglisverð atvik fyrir 15 og 20 árum.

Fyrir um tuttugu árum var ég í fréttaöflunarferð fyrir Stöð 2 í þörpi einu á Snæfellsnesi og komst þá að því, að þar hafði orðið árekstur á götu, sem var merkt með einstefnuakstursmerki.

Tryggingarfélagið, sem bæta þurfti tjónið, úrskurðaði að báðir bílstjórarnir bæru ábyrgð á árekstrinum, líka sá sem ók inn í götuna í þeirri trú að þar væri einstefna.

Rökin á bak við þennan úrskurð voru þau að almennt væri einstefnumerkið ekki virt þarna og að það væri á almanna vitorði í plássinu.

Bílstjórinn sem ók í einstefnuáttina hefði ekki sýnt næga aðgæslu gagnvart því að umferð gæti komið á móti einstefnumerkinu eins og iðulega gerðist þarna.

Sá bílstjóri andmælti þessu á þeim forsendum að hann væri aðkomumaður sem hefði ekki vitað það sem væri á almanna vitorði hjá heimamönnum og hugðist hann fara með málið lengra og sagði mér málavöxtu. Hann stæði í stappi við tryggingafélagið og kannski væri þetta ekki einsdæmi.

Mér fannst málið athyglisvert, tók myndir af vettvangi og byrjaði síðan að tala við málsaðila í því skyni að gera um þetta sjónvarpsfrétt.

Þá brá svo við að tryggingafélagið breytti úrskurði sínum þannig að bílstjórinn sem ekki virti einstefnuakstursmerkið, var gert að bera allt tjónið.  Líklega hefur félaginu borist pati af því að málið gæti rataði í fjölmiðla og ekki litist á blikuna að standa í frekara stappi.

Fyrir 15 árum lenti ég í árekstri fyrir utan þáverandi Sjónvarpshús við Laugaveg.

Sendibíll ók lafhægt í austurátt meðfram húsinu og gaf með stefnuljósi til kynna að hann ætlaði að beygja til hægri upp sund við húsið.

Ég hugðist þá renna bíl mínum meðfram sendibílnum, en lenti þá í afar hávaðamiklum árekstri, því að við það að beygja til hægri, sveiflaði sendibíllinn opnum afturdyrahlera til vinstri sem skar upp alla hægri hlið bíls míns eins og beittur hnífur.

Ég hefði kannski séð þennan opna afturdyrahlera ef ég hefði verið á lægri bíl, en hlerinn var örþunnur þannig og vísaði á ská upp í átt til mín þanig að frá mér að sjá var jafnerfitt að sjá hann og örþunnt rakvélarblað, enda skein morgunsól á móti.

Sendibílstjóri, sem er með svona afturhurðarhlera niðri svo að hann stenndur aftur úr bílnum og sveiflar honum til og frá í þéttri föstudagsumferð eins og var í þessu tilviki, þverbrýtur að sjálfsögðu lög og skapar stórhættu í umferðinni.

Svona hleri er eins og risastórt beitt sverð og ég hef séð þetta gerast síðan hjá fleirum.

Samt úrskurðuðu tryggingarfélögin tvö, sem tryggðu bílana, að ég skyldi bera helming tjónsins hvað varðaði sjálfsáhættu, þannig að báðir bílstjórarnir misstu bónusinn, sem þá var inni í tryggingarskilmálum.  

Með því að skipta tjóninu og sökinni á milli beggja bílstjóra minnkuðu félögin heildarútgjöld sín vegna árekstsurins.

Ég andmælti þessu kröftuglega á þeim forsendum að engin leið hefði verið fyrir mig við þessar aðstæður að sjá hinn lárétta opna hlera en það var ekki tekið til greina.

Ég benti á að sendibílstjórinn hefði með því að beygja sveiflað hleranum í veg fyrir mig yfir miðlínu vegar en það var heldur ekki tekið til greina.

Ég fór að kynna mér ástand þessara mála og kom í ljós að þetta væri ekki eina dæmi þess að sendibílstjórar þverbrytu lög með því að aka með hlerana niðri.

Aðrir ökumenn, sem höfðu lent í því að verða fyrir hlerunum, höfðu verið úrskurðaðir orsakendur árekstranna að hálfu.  Þetta var orðið að hefð eins og að það var orðið að hefð að skipta tjóni fyrir vestan þegar bílar óku á móti einstefnuakstursskilti og lentu í árekstrum.

Ég spurðist fyrir um það hvort ég mætti eiga von á því að vera úrskurðaður valdur að eigin örkumlum ef einn vegfarenda gengi um gangstétt og tæki upp á því að sveifla beittu sverði í allar áttir, sem ekki væri hægt að sjá, og það lenti á mér.

Svarið var að þegar sendibílar ættu í hlut ættu aðrir bílstjórar að vera viðbúnir því að hlerarnir á sendibílunum kynnu að vera opnir. Svipuð röksemdafærsla og vestur á Snæfellsnesi.

Mér sýndist þetta mál geta orðið ágætis umfjöllunarefni í sjónvarpi, en í þetta sinn gat ég ekki gert neitt á þeim vettvangi nema vera sakaður um að misnota aðstöðu mína, jafnvel þótt ég greindi öðrum fjölmiðlamönnum frá þessu.  Þeir voru jú kollegar mínir.

Svo fór að ég hafði hvorki tíma né fjármuni til að fara í mál með þetta og lét mig hafa það að borga helming sjálfsáhættunnar í tryggingunni, sem var í kringum 200 þúsund krónur á núvirði.

Fróðlegt væri að heyra álit fóks á atvikum sem þessum.

Harma slys við Dalveg

Kerfið sér um sig.

Bandarísk stjórnvöld misstu tökin á fréttaflutningi og myndbirtingum í Vietnamstríðinu og það var ein meginástæðan fyrir því að bandarískur almenningur snerist smám saman gegn því þegar honum var ljóst hvers eðlis stríðið var.

En valdakerfið lærði af þessu og síðan hefur ekki aftur verið háð stríð í fjölmiðlum nema að mjög takmörkuðu leyti, því miður.

Wikileaks hefur gegnt afar mikilvægu hlutverki og lyft Grettistökum í bráðnauðsynlegri upplýsingamiðlun sem er ómetanlegur hluti af því hlutverki fjölmiðla heimsins að miðla lífsnauðsynlegum upplýsingum um staðreyndir og mismunandi sjónarmið og skoðanir.

Það er því harmsefni og aðför gegn lýðræðinu ef valdakerfi auðræðisins hefur tekist að stöðva starfsemi Wikileaks. Því að lýðræði er markleysa ef fólkið fær ekki réttar og nauðsynlegar upplýsingar og aðgang að mismunandi sjónarmiðum.  

Þótt ekki sé nefnt annað en myndskeiðið fræga af árás herþyrlu á saklausan almenning á götu í Bagdad nægir það til að sýna í hnotskurn hvaða hlutverki Wikileaks hefur gegnt.

Þessi uppljóstrun minnti um margt á það þegar Dreyfus-málið var afhjúpað fyrir rúmri öld. Munurinn er hins vegar sá að réttlætið sigraði að lokum í Dreyfus-málinu en þeir sem drápu varnarlausa og saklausa borgara í Bagdad þurftu ekki að axla ábyrgð á gerðum sínum.

Framundan á næstu árum og áratugum er hrun auðlinda heimsins og fjármálakerfis sem lífsnauðsynlegt er fyrir mannkynið að bregðast strax við og milda eins og hægt er til þess að bjarga því sem bjargað verður.

En valdakerfi auðræðisins munu streitast við að stjórna  þessu sjálft, og því hatrammlegar mun það berjast sem nauðsynlegra verður að opna upplýsingastreymið í stað þess að loka því.

Valdakerfinu virðist hafa tekist að svínbeygja kortasamsteypurnar með hótunum og fjárkúgun og beita öllum þeim löglegu og ólöglegu og siðlausu ráðum, sem það hefur fundið til að loka sér.

Kerfið sér um sig, - það sannast hér enn og aftur.

Wikileaks hættir að birta skjöl

Föst í hinni "gríðarmiklu orku" og hinum "geysimörgu tæknistörfum."

Meðan þess sem búið er að syngja síbyljusöng um í áratugi er hin "gríðarmikla orka" í Þingeyjarsýslum og hin "geysimörgu tæknistörf" sem stóriðjan skapi.

Í þessu fari er Valgerður Sverrisdóttir (Álgerður Nótt) föst.

Á tímabili var fullyrt fyrir norðan að minnst 1000 megavött af jarðvarmaorku væri í Þingeyjarsýslum þótt allar rannsóknir og reynslu skorti til að færa rök að því.

Nú kemur í ljós að þessi tala er minnst fimm sinnum minni. Þá er gert ráð fyrir tvennu: Að hægt sé að reisa 90 megavatta virkjun í Bjarnarflagi og stækka Kröfluvirkjun um annað eins.

Hvorugt er fast í hendi. Í 35 ár hefur ekki fundist lausn á sýruvandamálum í borholum í Kröflu.

Vaða á með hiuta virkjunarsvæðisins inn í Vítismó og stórskaða með því friðun Gjástykkis, ef henni fæst framgengt.  

Eftir er að sjá hvernig þrítugföldun á virkjun í Bjarnarflagi, sem þegar hefur mengað Grjótagjá og stefnir í Mývatn getur virkað án þess að eyðileggja lífríki vatnsins.

Lausnin er sögð niðurdæling í aðeins 3ja kílómetra fjarlægð frá hótelunum og ferðamannastöðunum við vatnið og enginn veit hvaða áhrif niðurdæling hefur á jarðskjálfavirkni þar né heldur hve vel tekst til með að láta setja affallsvatnið niður í jörðina án þess að það hafi áhrif á Mývatn.

Rétt austan við Bjarnarflag er Hverarönd við Námaskarð, eina meiri háttar hverasvæðið á landinu sem liggur alveg við hringveginn og er ekki að sjá af mati vísindamanna að tryggt sé með öllu að það haldi sér þegar 90 megavatta orku verður pumpað upp í næsta nágrenni.

Í þeim efnum virðist eins og svo víðar hafa verið ákveðið að standa ekki við alþjóðlega skuldbindingu okkar Íslendinga varðandi það að náttúran eigi að njóta vafans.

Þar á ofan er það einróma niðurstaða íslenskra sérfræðinga á sviði jarðvarma, að í stað þess að látið sé nægja að reikna með 50 ára endingu hvers virkjanssvæðis þyrfti þessi tími að verða minnst 2-300 ár til þess að þessi nýting standist kröfur um sjálfbæra nýtingu og endurnýjanlega orku, sem er þriðja síbyljan sem er kyrjuð.

Og þá er ég komin að hinum "geysimörgum tæknistörfum" og "forsendu fyrir fjölgun starfa" sem stóriðjan á að skapa.

Í fróðlegu erindi Guðmundar Gunnarssonar um þetta efni hvað snertir rafiðnaðarmenn, sem ég hlýddi á í gær, kom fram að síðustu 30 ár hefur störfum á því sviði fjölgað úr 2000 í 6000.

En ekkert af þeirri fjölgun hefur komið frá stóriðjunnni heldur eingöngu frá öðrum tæknigreinum og þjónustu.  

 

Vonbrigði að Alcoa skuli hafa hætt við

Á svörtum fötum og sveltifæði ?

Það eru mjög slæmar fréttir að við Íslendingar séum orðnir næstfeitastir vestrænna þjóða því að er ávísun á verri heilsu, verri sjálfsmynd og óþarfa kostnað í heilbrigðiskerfinu og á mörgum fleirum sviðum.

Til dæmis kostar það fjármuni að flytja aukaþungann í farartækjum, einkum í flugvélum og kannski ekki langt þangað til farþegar verða vigtaðir og hæðarmældir til að borga eftir aukaþyngd.

Það er óþarfi að gera grín að þessu, því að þegar fjöldi feitra farþega er orðinn mikill getur það kostað það að færri komist með flugvélinni vegna þess að hún verði of þung.

Sjálfur sé ég mig á mynd í dag og uppgötvaði að enda þótt aukakílóin séu enn ekki yfir tíu fer mér betur að vera í dökkum jakka en ljósum.

Svört föt og sveltifæði?  Ekki endilega "sveltifæði" þannig að borðað sé mikið minna, heldur fæði, sem gefur færri hitaeiningar og er með minna magn fitu og kolvetna miðað við þyngd.

Og síðan má ekki gleyma aukinni hreyfingu, og jafnvel þótt hné,  mjaðmir eða bak séu lélegt má finna ráð til að leita að hreyfingu sem reynir minna á þessa liði en hörð hlaup eða hopp.

Allt að 180 kíló að þyngd á fæðingardeild

Skiptir nær engu á heimsvísu.

Smáþjóðir eins og Norðurlandaþjóðirnar falla oft í þá gryfju að mæla hluti á sinn mælikvarða og draga síðan af því þá ályktun að það skipti miklu málið fyrir heimsbyggðina.

Það skiptir að vísu miklu máli fyrir Norðmenn að hafa fundið nýjar olíulindir, en nánast engu máli fyrir heimsbyggðina því að Norðmenn komast ekki á lista yfir 17 mestu olíuþjóðir heims og "olíuauður" þeirra er aðeins örlítið brot af vinnanlegri olíu á jörðinni.

Við Íslendingar höfum margir hverjir fengið það inn í höfuðið að Norðmenn séu meðal helstu olíuþjóða heimsins en það sem ruglar okkur er það að Norðmenn eru í hópi smáþjóða með aðeins 0,08% af mannfjölda heimsins og þess vegna munar þá sjálfa mikið um þessar olíulindir á meðan þær munu endast þótt þær teljist vart fréttnæmar á heimsvísu.

Stórfréttir um nýja olíufundi kveikja alltaf í þeim sem telja það vera svartsýnisraus að olíuöldin hafi nú náð hámarki og héðan af geti leiðin ekki lengur legið upp á við heldur niður á við.

Þó er það viðurkennd staðreynd að fásinna er að halda áfram á sömu braut og gert hefur verið, enda verður vinnslan á nýjum olíulindasvæðum alltaf dýrari og dýrari og erfiðara að ná olíunni.

Tvöfalt meiri olía en talið var

Minnir á síðustu ár Sovétríkjanna.

Á síðustu árum Sovétríkjanna upp úr 1980 var svo komið að einungis aldraðir og heilsuveilir menn voru valdir til að veita þeim forystu.

Leoníd Breznef ríkti til dauðadags og sama gilti um Juri Andropov og Victor Chernenko, sem báðir létust eftir skamman valdatíma.

Þetta þótti mörgum sem merki um að dauðans hönd væri að leggjast yfir sovéska heimsveldið, sem stóð þá á brauðfótum, einkum vegna aðgerða Sádi-Araba sem juku olíuframleiðslu sína að beiðni Ronalds Reagans með þeim afleiðingum að heimsmarkaðsverð á olíu féll og það stórskaðaði olíuútflutningslandið Sovétríkin.

Það að auki gátu Sovétríkin, sem áður gátu státað sig af því að vera "kornforðabúr Evrópu" ekki lengu brauðfætt sig og voru, eins og Norður-Kórea er nú, háð innflutningi á korni.

Þegar Michael Gorbatsjev tók við völdum var það orðið of seint, - ekkert gat lengur bjargað Sovétríkjunum frá falli.

Sádi-Arabía er hyrningarsteinn í utanríkisstefnu Bandaríkjanna vegna hins mikla olíuauðs landsins.

Engir vita eins vel og Sádarnir hvað líður olíuforða heimsins og valdastaða þeirra er miklu sterkari en í fljótu bragði er hægt að koma auga á.

En einveldið þar ber mörg merki þess að vera komið að endalokum, þrátt fyrir gríðarlegan hernaðarlegan stuðning og aðgerðir Bandaríkjamanna til þess að fresta hinu óhjákvæmilega, að einveldi valdaættarinnar í landinu líði undir lok.

Vegna mikils hernaðarmáttar Sádi-Arabíu er þar falin púðurtunna ef upp úr sýður og allt valdajafnvægið og þar með heimsfriðurinn í hættu ef illa tekst til.

Það er að vísu úr nokkru mannvali að moða í konungsættinni þegar hinir elstu fara að tína tölunni en alls óvíst hvaða menn þeir hafa að geyma sem gætu komist þar til valda.

Eitt eiga þeir þó allir sameiginlegt, að þekkja ekkert annað en það bílífi og firringu sem ótakmörkuð völd gefa.  Vald spillir og mikið vald gerspillir.  Dæmi um það blasti við á ferð minni um Klettafjöllin fyrir nokkrum árum þar sem krónprins Sádi-Arabíu hafði í fyrsta sinn verið í skíðaferðalagi þar í stað þess að fara til Alpafjalla.

Hann fékk hundrað herbergi á aðal hótelinu og var með þyrlur og limmúsínur í röðum.

Um dómskerfið og margt annað í þjóðskipulagi Sádi-Arabíu þarf ekki að fjölyrða, - þar ríkir einræðisleg forneskja sem ekkert virðist geta haggað.

Valdhafarnir nota hluta olíuauðsins til þess að standa fyrir framkvæmdum og þjónustu sem sefar lýðinn, en það gerðu þeir Gaddafi og Saddam Hussein líka þótt í minna mæli væri, enda olíuauðurinn margfalt minni en í Sádi-Arabíu.

Líkast til mun saga Sádi-Arabíu á næstu árum og áratugum verða samofnari sögu mannkynsins en flestra annarra landa, - slíkt lykilhlutverk í orkubúskap heimsins leikur landið.

Þess vegna er það svo athyglisvert að reyna að rýna í það sem er að gerast þar.

Sovétríkin hrundu með þverrandi olíutekjum og það mun einveldið í Sádi-Arabíu líka gera þegar þar að kemur.  

 

Krónprins Sádi-Arabíu látinn

Spádómar lagsins "Árið 2012" að rætast.

Fyrir 45 árum var gerð tilraun til að skyggnast fram til ársins 2012, sem mönnum þótti ógnarlangt frammi í framtíðinni í textanum "Árið 2012" sem Vilhjálmur Vilhjálmsson söng með frábærum undirleik og útsetningu Magnúsar Ingimarssonar.

Magnús var ekki aðeins frábær hljómlistarmaður heldur einnig ágætur textasmiður samanber textinn "Marína" sem hann gerði og er afar lipurlega og vel gerður.

Við settumst saman niður nótt eina á þáverandi heimili mínu að Rauðalæk 12 til að hespa af texta, sem ég var byrjaður á og þoldi enga bið, því að komið var að því að fara í hljóðver og syngja hann inn á plötu.

Skoðum nokkrar hendingar í þessu spádómakvæði frá 1967:

"....Og ekki hafði neitt að gera útvarpsstjóri vor

því yfirmaður hans var lítill vasatransistor

og þingmennirnir okkar voru ei með fulle fem

því forsætisráðherrann var gamall IBM."

Á þessum tíma þurfti heilan sal til að koma fyrir tölvu, sem gæti leyst hluta af þeim verkefnjum sem örsmáar lófatölvur og farsímar leysa nú en okkur grunaði að rafeindatækni framtíðarinnar myndi gerbylta öllu og létum því gamminn geysa í textanum og gáfum í skyn að þessi tækni myndi í raun taka flest verkefn, störf, úrlausnarefni og völd af ráðamönnum heimsins.

Við þekktum auðvitað ekki framtíðarheiti eins og Microsoft, Macintosh eða snjallsíma svo að nærtækast var að nota orðið transistor og IBM úr því ekki var annað að hafa.

Netið, Facebook og YouTube voru lika hugtök sem við að sjálfsögðu gátum ekki nefnt en látið okkur gruna að eitthvað í þá áttina yrði til.

Ýmislegt fleira úr þessum texta hefur ræst og jafnvel farið fram úr mestu órum okkar.

Við sáum fyrir okkur að fólki þyrfti ekki að fjölga með hefðbundnum aðferðum samanber þessar hendingar:

 

*....Mig dreymdi ég væri giftur þeirri sömu sem ég er.

Hún sagði: "Ó, mér leiðist þetta barnaleysi hér."

Ég gerðist nokkuð bráður og vildi bæta úr því strax.

"Nei, bíddu," sagði hún, "góði. Við notum pillur nú til dags."...."

Okkur datt ekkert annað í hug en pillur sem aðferð í þessum efnum til að gera hefðbundnar aðferðir óþarfar en óraði ekki fyrir tilvist klónunar, tæknifrjóvgunar og staðgöngumæðrum.

Ég er að velta fyrir mér hvort hægt sé að gera sams konar texta 45 ár fram í tímann fyrir árið 2057 eða jafnvel fyrir árið 2112 en býður í grun að rétt sé að láta það ógert.

Samfélagsmiðlar mikilvægari en ríkisstjórnir