Margföld tíðni byssuglæpa bara eðlilegur "gangur lífsins."

Sú staðreynd blasir við að í Bandaríkjunum er margfalt meiri tíðni byssuglæpa og margfalt fleiri í fangelsum miðað við fólksfjölda en í sambærilegum löndum.

Kanar, sem verja þetta, telja að þetta sé "eðlilegur gangur lífsins" og benda á að landið sé landnemaríki, "frontier coyntry."

En það eru Ástralía og Kanada líka, og glæpatíðnin miklu minni en í Guðs eigin landi.

Annar munur er á þessum ríkjum og Bandaríkjunum,  en það er byssueignin, sem er langmest í Bandaríkjunum.

Auk þess sést á nýjasta byssumorðingjanum að menn geta eignast heilu vopnabúrin eins og ekkert sé. Gaurinn átti þrettán byssur og allar löglegar.

Það er bara "gangur lífsins" þar vestra segja Donald Trump og skoðabræður hans, og þetta er réttlætt með því að hver maður eigi rétt á að vopnbúast til að verja sig.

En hvernig getur einn maður skotið af þrettán byssum í einu?  Er það eðlilegur gangur lífsins ? 

Donald Trump fær enn gríðarlegan stuðning fjölda manna við sín villtu viðhorf. Meðal þeirra, sem dýrka hann, eru sumir kunningjar mínir og vinir sem eru eins vel menntaðir og vel að sér um erlend málefni og hugsast getur.

Það er umhugsunarefni.

Byssulöggjöf skiptir ekki máli

Misskilningur varðandi úrskurð Hæstaréttar.

Hæstiréttur hefur komist að þeirri umdeilanlegu niðurstöðu að miðað við stöðu mál hælisleitenda gagnvart innanríkisráðuneytinu og það, sem ráðuneytið hefur fram að þessu gert í máli eigi þeir ekki sjálfkrafa kröfu á því að vera áfram hér á landi.

Sumir telja að með þessu verði innanríkisráðherra óheimilt að leyfa þessu fólki að fá hér landvist og að þar með beri að vísa því úr landi.

Sé svo gildir það sem blátt bann réttarins við því að ráðuneytið vinni endanlega úr málum þessa fólks og hugsanlega margra annarra sem svipað er ástatt um.

Samkvæmt því mátti alls ekki veita Bobby Fisher landsvistarleyfi hér á sínum tíma.

En það er ekki rétt. Samkvæmt landslögum hefur innanríkisráðuneytið áfram vald til að meta stöðu einstakra hælisleitenda og vinna úr umsóknum þeirra, að svo miklu leyti sem það stenst lög og reglur þar um.  

Vilja fund með innanríkisráðherra

Eilífur höfuðverkur.

Það er og verður eilífur höfuðverkur að gefa einkunnir á ýmsum sviðum. Ekki einasta eru deilur um kröfur og viðvið, sem koma fram þegar verið er að breyta um kerfi, heldur er það líka einkunnastiginn sjálfur sem verður álitamál.

Sem dæmi má nefna þegar verið er að gefa stjörnur fyrir gæði bæði andlegra og efnilegra atriða.

Sums staðar gefa menn fimm stjörnur sem hámark, annars staðar fjórar og á einstaka sviði sex.

Síðan kemur í ljós hjá sumum, sem eru til dæmis í fimm stjörnu kerfinu, að þeir fara að gefa hálfar stjörnur, til dæmis tvær og hálfa, þrjár og hálfa eða fjórar og hálfa, til þess að gera einkunnagjöfina nákvæmari.

En þar með hafa þeir í raun farið í tugakerfi í einkunnagjöfinni, vegna þess að hann er í raun með tíu þrep.

Svipað vill henda þegar gefið er í bókstafakerfi.

Það er eðlilegt að sumir sjái eftir hundrað þrepa kerfinu, þ.e. frá 0,0 upp í 10,0.

Það býður upp á mun meiri nákvæmni en önnur kerfi en niðurstððurnar er líka fyrir bragðið auðvelt að gagnrýna, af því að í raun getur svona nákvæmt kerfi verið illframkvæmanlegt af því að það er oft illmögulegt að komast að jafn smásmugulegri niðurstöðu og til dæmis hvort gefa eigi 8,9 eða 9,0.

En í skalanum ágætiseinkunn-2.einkunn- 3ja einkunn - falleinkun er í raun verið að gefa A, B, C D eða í kerfi með fjórum stjörnum.      

Hvaða þýða bókstafseinkunnir

Kom hennar tími þá eftir allt að öllu leyti?

"Minn tími mun koma!" voru fleyg orð Jóhönnu Sigurðardóttur eftir ósigur fyrir Jóni Baldvini Hannibalssyni í Alþýðuflokknum sáluga árið 1994.

Eftir að Jóhanna varð forsætisráðherra 1. febrúar 2009 þóttu þessi orð hafa ræst, en sumir töldu þó ekki að það væri að fullu, því að spurningin væri hvernig henni myndi farast þessi vegtylla úr hendi eins svakaleg og viðfangsefnin voru í kjölfar Hrunsins.

Þau voru raunar þess eðlis að útilokað var að komast í gegnum allt sem gera þurfti án þess að gera mistök og berja í gegn óvinsælar aðgerðir.

Hvort tveggja hlaut að auka líkurnar á því að forsætisráðherratíð Jóhönnu yrði ekki talin hafa verið henni til vegsemdar.

Ekki hefur áður farið fram skoðankönnun um þetta og það lá jafnvel í loftinu að hlutur Jóhönnu yrði rýr, til dæmis vegna þess að ekki tókst að klára nokkur stærstu málin sem hún hafði lagt áherslu á að ljúka fyrir lok kjörtímabils stjórnar hennar.

Beindist gagnrýnin meðal annars að því að hún hefði sett markið of hátt með því að ætla sér að koma svona mörgu stóru í gegn.

Nú er rykið að byrja að setjast og í ljós kemur, að störf hennar njóta meira álits en margur hefði ætlað.

Íslendingar komust þrátt fyrir allt skár í gegnum Hrunið en flestar aðrar þjóðir með sambærileg viðfangsefni og hagvöxtur var hafinn ári áður en stjórnin fór frá.

P.S. Tímabilið, sem þessir sex forsætisráðherrar voru í embætti, spannar nú 27 ár. Af þeim árum var Davíð við völd í tæpan helming þessara ára. Ég held nú reyndar að hann hafi verið afar öflugur fyrstu sex árin, og ef hann hefði hætt 1999, eftir átta ár eins og Bandaríkjaforsetar, hefði útkoman orðið önnur og margfalt betri fyrir hann þegar litið er á heildina. .

Telja Jóhönnu hafa staðið sig best

Stríðin endalausu ?

1979 sat stjórn, hliðholl Sovétríkjunum að völdum í Kabú í Afganistan. Svonefndir Mujaheddin, samtök öfgafullra múslima, sem naut velvilja Bandaríkjamanna, steypti leppstjórn Rússa af stóli. 

Rússar svöruðu með því að senda herlið inn í landið og framundan var sex ára blóðugt og dýrkeypt stríð fyrir Rússa. 

Bandaríkjamenn, Bretar og fleiri Vesturlönd fordæmdu íhlutun Rússa, sniðgengu Ólympíuleikana í refsingarskyni og Bandaríkjamenn studdu Mujaheddin með ráðum og dáð. 

Rússar svöruðum með því að sniðganga Ólympíuleikana í Los Angeles 1984 en drógu síðar her sinn út úr Afganistan. 

Þegar skjólstæðingar Bandaríkjamanna höfðu náð völdum og hafa síðan gengið undir heitinu Talibanar tóku þeir að sjálfsögðu upp hin hörðustu lög, mannréttindabrot og kúgun, og veittu í lok aldarinnar Osama bin Laden og samtökum hans landvist til að undirbúa árásina á Bandaríkin 11. september 2001. 

Nú var komið að Bandaríkjunum að taka upp fyrrum fordæmdar aðgerðir Kana og senda herlið til landsins til að steypa Talibönum. 

Með þessu viðurkenndu þeir í raun að fordæming þeirra á aðgerðum Rússa 1979-84 hefði verið með holum hljómi svo ekki sé meira sagt. 

Eftir 14 ára hernað í Afganistan sér í raun ekki fyrir endann á stríðsaðgerðum í landinu og af og til drepa Kanar eigið fólk eða óbreytta borgara, auk þess sem Talibanar ná umtalsverðum árangri hvað eftir annað. 

Sagan frá 1979 á sér bergmál í Sýrlandi og Líbíu og enn eru dregnar línur Kalda stríðsins varðandi það, að ráðast jafnan gegn þeim sem Rússar styðja. 

Hernaðarátök í Afganistan eru stríðið endalausa og spurning, hvort Sýrland sé á svipaðri leið. 

Mikið mannfall í árás Bandaríkjahers

Mikið tjón ef gögn glatast. Þjófurinn er oft fórnarlamb.

Í morgun leit út fyrir að fyrir tilviljun hefðu verið samtímis í bakpoka mínum sem stolið var í Landsbankanum í gær, bæði svört lenovo tölva og stór grár tölvulykill með afrit af stórum kvikmynda- og bókahandritum auk ljósmynda og kvikmynda.

Þetta voru afar slæmar fréttir og þess vegna bloggaði ég um það.

Nú hefur komið í ljós að grái tölvulykillinn var ekki í pokanum.

En samt eru mikil gögn í tolvunni sem eru verðmæt og afrakstur mikillar vinnu, og þess vegna var óhjákvæmilegt að kæra stuldinn til lögreglu, því að annars er ekki heimilt að nota myndskeið úr öryggismyndavél bankans við að reyna að upplýsa málið og bjarga þessum miklu verðmætum.

Meðal þeirra er bókar- og kvikmyndahandrit af verkinu "Emmy, stríðið og jökullinn", sem að baki liggur margra ára vinna.

Því er skorað á þann, sem hefur þetta verðmæti undir höndum að koma því til mín, og mun ég þá fella málið niður. 

Á bak við þjófnaði liggur oft harmsaga, þar sem þjófurinn er fórnarlamb hins raunverulega þjófs. Þannig gæti legið í þjófnaði á bakpoka mínum í anddyri Landsbanka Íslands, sem greint er frá á facebook síðu minni í kvöld.

Ég var búinn að hjóla með bakpokann eftir borginni endilangri og það var kærkomið, að geta lagt hann frá sér örskamma stund. 

Það nöturlega við þennan þjófnað er, að ég var sérstaklega á varðbergi gagnvart hjólinu, sem ég var á, og stóð læst utan við útidyrnar, og bakpokanum, sem ég lagði þannig frá mér, að hvort tveggja, hjól og bakpoki, væri í sjónlínu þar sem ég beið eftir því að kæmi að mér hjá gjaldkera inni í bankanum.

Þegar kæmi að mér, ætlaði ég að setja bakpokann á mig á leið til gjaldkeras og frá honum að hjólinu.  

En þjófurinn nýtti sér örfá augnablik þar sem ég varð að ganga nokkur skref til að sjá hvar ég væri í röðinni í biðinni eftir að komast til gjaldkerans. 

Vitni á staðnum og öryggismyndavélar, öryggisvörður nálægt, - óvenju bíræfinn þjófnaður. En kannski djarfur vegna ástands þess sem tók þessa miklu áhættu.

Fyrir rúmum áratug var framinn enn bíræfnari þjófnaður þegar dýrri myndavél var stolið frá mér þar sem hún var inni í læstum bíl í læstri bílageymslu í kjallara Útvarpshússins! 

Var þetta óvenju bíræfinn þjófnaður, - nokkuð, sem átti ekki að geta gerst. 

Þjófurinn náðist með því að nota mynd af honum sem öryggismyndavél hússins nam.

Í ljós kom að hann var fíkniefnaneytandi, sem hafði farið í meðferð nokkrum misserum áður, en var nýfallinn úr himnaríki hins nýviðreista manns niður til heljar fíkninnar.

Hann fór með myndavélina til dópsalans síns og fékk greiddar skitnar 30 þúsund krónur fyrir hana, svona rétt fyrir næsta skammti og aðeins brot af virði ránsfengsins.

Hann þorði ekki fyrir sitt litla líf að segja til nafns dópsalans.

Ég hafði mikla samúð með þessum ógæfusama manni, örlögum hans og harmsögu, og ef hann hefði skilað mér ránsfengnum, hefði ég dregið kæruna til baka.

Sé svipað komið fyrir þeim sem tók bakpokann minn í dag, myndi ég bjóða hið sama, og hvernig sem aðstæðurnar kunna að vera, myndi ég ekki erfa þetta atvik við þann eða þá sem þarna voru að verki.

Einkum er það tölvan, tölvulykillinn fyrrnefndi og gögnin og skjölin í þeim, sem mikilvægt er að bjargað verði frá glötun. 

Friðarverðlaun til helstu stjórnmálaleiðtoga stórvelda orka oft tvímælis.

"Allt orkar tvímælis, þá gert er" mun hafa verið eitt af eftirlætis orðtökum Bjarna heitins Benediktssonar forsætisráðherra. 

Fáir stjórnmálaleiðtogar lögðu sig eins mikið fram um að viðhalda friði í Evrópu og Neville Chamberlain forsætisráðherra Breta en hefði hann fengið Friðarverðlaun Nóbels hefðu það þótt mistök eftir á þegar skipbrot stefnu hans blasti við. 

Það var meira en hæpið að látra Obama Bandaríkjaforseta fá þessi verðlaun, og enda þótt Angela Merkel hafi sýnt aðdáunarverða viðleitni til þess að sigla álfunni út úr stórhættu vegna átakanna í Úkraínu og flogið á tímabili eins og þeytispjald um álfur til þess að reyna að fá aðra þjóðarleiðtoga til þess að sýna hófstillingu og reka raunsækispólitík, er það engin trygging fyrir því að málin skipist þannig að hún verði eftir talin verðug þessara verðlauna. 

Fær Merkel Friðarverðlaun Nóbels?

Enginn er óhultur fyrir hlerunum.

Magnús Ver Magnússon segist hafa orðið kjaftstopp og hissa þegar hann fékk það staðfest að sími hans hefði verið hleraður og komið fyrir hlerunarbúnaði í bíl hans. 

Hann hefði ekki þurft að verða hissa. 

Sumarið 2005 varð ég líka hissa þegar það blasti við að sími minn og hvers sem væri í þjóðfélaginu gætu verið hleraðir og að svo virtist sem inn í þessar hleranir blönduðust menn af stjórnmálalegum ástæðum eða þeir sem hægt væri að tengja á beinan eða óbeinan hátt við umhverfis- og náttúruverndarmál. 

Þegar ég sagði frá þessu síðar á blogginu vakti það nánast engin viðbrögð. 

Ári síðar var greint frá því í bókinni "Framtíðarlandið" eftir Andra Snæ Magnason að NATO hefði í heræfingunni Norður-Víkingi 1999 notað bannsvæði á hálendinu til þess að æfa notkun fullkomnustu sprengju- og orrustuþotna heims í því að gera árásir á umhverfis- og náttúruverndarfólk. 

Slíkt gat vart hafa gerst á annan veg en þann að íslenskir ráðamenn hefðu lagt það til eða að minnsta kosti samþykkt það. 

Þetta vakti engin viðbrögð, hvorki 2006 né síðar. 

Í hitteðfyrra kom í ljós að Bandaríkjamenn hleruðu símtöl leiðtoga vinaþjóða sinna í Evrópu. Út af því urðu margir hissa og töldu þetta reginhneyksli. 

Símamál mitt og fleiri 2005 benti til þess að ENGINN gæti talist óhultur fyrir símhlerunum hér á landi en enginn minnist á orðið hneyksli í því sambandi.  

„Varð kjaftstopp og hissa“

"Stærsta stórsýning veraldar".

Þegar Skaftárhlaup verða er oftast horft mjög þröngt á það fyrirbrigði og það ekki sett í samhengi við margfalt stærri náttúruhamfarir sem endurtaka sig með nokkurra alda millibili. 

Í gangi er nefnilega sjónarspil sem kalla mætti "stærsta stórsýning veraldar" eða "the greatest shov on earth".

Þessi stærsta stórsýning skiptist í meginatriðum í tvo kafla:

Annars vegar eldgosakafla og hinsvegar sandburðarkafla.

Báðum þessum fyrirbrigðum stjórnar jarðeldurinn undir Vatnajökli og svæðinu þar suðvestur af.

Síðasti eldgosakafli var 1783 þegar næststærstu hraun jarðar á sögulegum tíma runnu niður í Landbrot, Meðalland og Fljótshverfi.

Það hraun rann yfir land, sem sandur og annar jarðvegur höfðu farið langt með að þekja milli áranna 934 og 1783, eftir eldgosakaflann 934 þegar stærsta hraun jarðar á sögulegum tíma rann ennþá lengra en Skaftáreldahraunið og skildi meira að segja eftir gervigígana Landbrotshóla.

Ef rétt væri á spilum haldið hefði ekki verið hætt við að setja fé fyrir tveimur árum í öflugt safn um þetta sjónarspil á Kirkjubæjarklaustri. 

Slíkt safn hefði sett strik í einbeittan brotavilja virkjanafíkla gegn þeim fádæma náttúruundrum sem eru á þessum slóðum og geta eflt frægð, ferðamannastraum og fjárhagslega afkomu heimafólksins. 

Í staðinn er þrýst á að reisa virkjanir á báðum hraunrennslissvæðunum og einskis svifist til að blekkja og fela, til dæmis með ótrúlega röngu mati á umhverfisáhrifum Búlandsvirkjunar og Hólmsárvirkjunar þar sem þess er meira að segja alls ekki getið um tilvist nokkurra fallegra fossa og sérstaks hraunhólmasvæðis Skaftár . 

 

„Rosalegar hamfarir“

Mikil orka í fjarskyld verkefni.

Stóraukin umferð ferðamanna til og frá landinu og um allt land kallar á miklar framkvæmdir í samgöngukerfinu, sem lenda á herðum opinberra fyrirtækja sem fá til þess fjárframlög frá skattborgurunum. 

Í húfi eru gríðarlegir fjármunir fyrir efnahagslífið sem tekjur af ferðamönnum skila eins og meðal annars kom vel fram í blaðagrein Skúla Mogensen um aðkallandi framkvæmdir við Keflavíkurflugvöll, sem geta skipt fjárhæðum fyrir efnahagslífið svo hundruðum milljarða króna skiptir.  

Mér er kunnugt um það að fyrir nokkrum árum gafst einn stjórnarmanna upp á setu í stjórn þar á bæ og sagði sig frá störfum vegna þess að honum blöskraði það að á hverjum fundi eftir annan fór mestöll orka og tím manna í þref um einstakar verslanir og aðstöðu fyrir þær í Leifsstöð á sama tíma og aðkallandi umræða um flugvallarmannvirki komst ekki að.

Sjá má þær skoðanir viðraðar hér á blogginu að kröfur forstjóra Wow-air um betri og markvissari vinnubrögð á þessu mikilvæga sviði opinbers reksturs feli í sér frekju auðmanna sem krefjist þess að ríkið mylji undir þá.

Þetta er furðuleg og fráleit sýn á verkefni þeirra stofnana sem falið er að nota fé skattborgaranna til að standa sem best að uppbyggingu og rekstri samgöngumannvirkja.   

„Ríkið á ekki að selja nærbuxur“