Rímar ekki við mína reynslu.

Þessi nýja rannsókn á mataræði, sem þessi pistill er tengdur við, ruglar mann alveg í ríminu og niðurstöður hennar ríma ekki við mína reynslu. 

Vegna lifrarbrests, sem olli stíflugulu, ofsakláða og svefnleysi, varð ég að taka upp þannig mataræði í þrjá mánuði í fyrra að borða sem allra minnsta fitu.

Árangurinn lét ekki á sér standa. Ég léttist um 16 kíló á þremur mánuðum !

Eftir að þessum kúr linnti náði ég öllum 16 kílóunum aftur á átta mánuðum. 

Ég breytti um mataræði, minnkaði fitu- og sykurát og náði 7 kílóum í burtu.

Aftur slakaði ég á og hef nú bætt á mig 8 kílóum. Framundan er að létta sig aftur og ég kann ekkert annað ráð en það sem hefur reynst best áður. 

Vegna hnémeiðsla get ég ekki stundað eins ákaft fitubrennsluathæfi og áður og verð því að nýta mataræðið meira en áður var. 

Misvísandi niðurstöður rannsókna nú um áratuga skeið eru undraverðar og vekja satt að segja ekki mikla trú á vísindum um þessi mál.  

Feitur matur fitar ekki

Enginn verður óbarinn...

Loksins hefur gamalt máltæki sannast og ekki bara það, heldur orðið lengra og fyllra.

Í núverandi mynd hljóðar máltækið: 

Enginn verður óbarinn biskup, og því síður óbarinn páfi. 

Hefur áður reynt að berja páfa

Gluggagægir, mesti jólasveinn sem ég hef þekkt.

Hjálmar Gíslason heitir maður og átti 91 árs afmæli fyrir nokkrum dögum.

Hjálmar er einn af þessum mönnum sem manni finnst að hafi alltaf verið til og verði það áfram.

Ég hef komist í kynni við marga jólasveina í gegnum tíðina en Hjálmar verður alltaf fremstur meðal jafningja í mínum huga.

Áður en jólasveinarnir fóru að skemmta við Austurvöll þegar kveikt er á Oslóarjólatrénu tíðkaðist það í nokkur ár að þrír jólasveinar kæmu fram fyrir mannfjölda á torginu, sem stóð á torginu, sem nú ber nafnið Ingólfstorg, en var þá kallað Hótel Íslands planið eða Hallærisplanið.

Í síðastnefnda nafninu fólst glens um þá sem þar voru á ferli á rúntinu þar sem "konur voru í karlaleit og karlar í konuleit" eins og segir í lagi Stuðmanna.

Þeir jólasveinar sem þarna birtust börnum og fullorðnum hétu Gáttaþefur, Gluggagægir og Giljagaur.

Var Giljagaur þeirra stærstur eins og sjá má af mynd sem birtist í dagblaði 1964 og Jónas Ragnarsson, höfundur bókarinnar Jólaminningar sendi mér.

Við héldum margar æfingar fyrir þessar uppákomur, ég, Hjálmar og Tómas Grétar Ólason, sem lék á harmonikkuna.

Hjálmar var lipur hagyrðingur og saman gerðum við nokkra texta eins og Jólasveinn, taktu í húfuna á þér og Jólasveinarnir talast við.

En Hjálmar hafði annan óborganlegan eiginleika. Jafnskjótt og hann var komin í gervið vék hann til hliðar fyrir öðrum persónuleika, sem hét Gluggagægir.

Hann bókstaflega umbreyttist og hafði alger hamskipti. Hjálmar Gíslason fór heim til sín á meðan á þessu stóð en Gluggagægir fór hamförum í Vesturveri eins og búðirnar á neðstu tveimur hæðum Morgunblaðshallarinnar hétu.

Um þetta hef ég aðeins þau orð sem eru yfirskrift þessa pistils: Gluggagægir er mesti og sannasti jólasveinn sem ég hef kynnst.

Að svo mæltu sendi ég öllum sem þessa pistla lesa eða hafa lesið mínar bestu jólaóskir og þó einkum hinum 91.árs gamla öldungi sem gladdi mig svo mjög í þá gömlu góðu daga svo og Giljagauri, alias Tómasi Grétari Ólasyni. Lifið heil !

Guðmundur Guðmundarson.

Í gær var til grafar borinn Guðmundur Guðmundarson, oft kallaður Guðmundur í Lindu eða Linduumboðinu á sinni blómatíð, þegar hann stýrði Linduumboðinu í Reykjavík. 

Guðmundur varð 89 ára gamall og með er genginn einn af þeim sem voru bakhjarlar revíanna og léttleikans upp úr miðri síðustu öld.

Guðmundur gerði ýmsa af revíusöngvum og gamanvísum þess tíma, en einna vinsælastur var texti hans við lagið Dómínó, sem Brynjólfur Jóhannesson söng ásamt fleiri lögum inn á plötu um miðjan sjötta áratuginn.

Guðmundur var einn af örlagavöldum mínum því að sem framkvæmdastjóri Hljóðfæraverslunar Sigríðar Helgadóttur fékk hann mig til að syngja inn á fyrstu plötuna mína lögin "Mér er skemmt" og "Botníuvísur."

Fyrstu veturna sem ég var skemmtikraftur vildi ég ekki leika jólasvein, fannst ekki við hæfi að "græða á jesúbarninu" eins og ég orðaði það.

Ég gerði þó textann "Jólasveinninn minn" fyrir hljómsveit Svavars Gests og þegar Guðmundur fékk mig ásamt Hjálmari Gíslasyni og Tómasi Grétari Ólasyni til að leika jólasveinana Gáttaþef, Gluggagægi og Giljagaur á svölunum á Vesturveri í Morgunblaðshöllinni fyrir mannfjölda sem stóð þar sem nú er Ingólfstorg, var hrundið af stað ferli sem enn sér ekki fyrir endann á hvað jólalög og jólatexta snertir. 

Guðmundur var ákaflega léttur og skemmtilegur maður og það var unun að vera með honum og Svavari Gests og fleirum húmoristum í Lionsklúbbnum Ægi þar sem þeir héldu uppi fjörinu.

Hann var traustur, kær og ljúfur vinur minn alla tíð og ég verð honum ævinlega þakklátur fyrir að hafa eignast hann sem vin og velgjörðamann. 

Guðmundur vildi halda gleðinni á lofti og lét jarða sig í kyrrþey.  

Ég fann nýlega nokkra fyrriparta og botna frá sérstöku hagyrðingakvöldi lionsklúbbsins Ægis, sem jafnframt var konukvöld.  

 Þar átti Guðmundur átti góða spretti og það var ekkert dregið af sér. 

Ég þykist vita að það var í anda Guðmundar að halda gleðinni á lofti og læt tvær vísur flakka hér en því miður treysti ég mér ekki til að birta þá bestu því að stemning og aðstæður ráða því hvort hún á við.

 

Guðmundur sendi Ragnari Magnússyni þennan fyrirpart:

                  Ragnar eg í anda sé   /

                  oft á truntubaki.             

 og Ragnar svaraði:

                  Sá hefur hvorki frægð né fé    / 

                  fengið af því skaki.  

 

Ég lagði þennan fyrirpart fyrir Guðmund: 

                 Hvenær kemur að því að    /

                 á þér túlinn þagni?      

Og ekki stóð á svarinu: 

                 Skrítinn ertu, skítt með það.   / 

                 Skallinn af þér flagni !  

 

Það var sjónarsviptir að Guðmundi þegar hann sakir Alzeimersjúkdóms varð að draga sig í hlé.

Ég votta aðstandendum hans samúð mína vegna brotthvarfs góðs og gleðigefandi drengs.  

 

 

Betra að það sé snjór. Einfalt mál.

Af hverju er snjórinn svona mikið atriði í jólasöngvum? Af hverju er honum hampað svona mikið um jólin?

Af hverju heitir fyrsta jólalagið sem varð að verulegum heimssmellli "Hvít jól", "White christmas"?

Er það eitthvert sérstakt keppikefli að hafa hálku og jafnvel ófærð og hríð um jólin?

Ég áttaði mig ekki til fulls á þessu fyrr en í fyrradag þegar ég heyrði um umræðuefnið í símtali konu minnar og tvíburasystur hennar, sem á heima í Bolungarvík.

Systirin fyrir vestan sagði að myrkrið væri svo miklu meira þegar jörð væri auð.

Já, auðvitað ! Einfalt mál. Á svona norðlægri breiddargráðu skreiðist sólin ekki uppfyrir sjóndeildarhringinn nema rétt í 2-3 klukkustundir og það munar mikið þá birtu sem snjórinn gefur, einkum ef það er stillt veður og tunglskinsbjart.

Þess vegna er full ástæða tila að taka undir þegar sungið er: "Meiri snjó! Meiri snjó! Meiri snjó!"

Stormi spáð á Vestfjörðum á aðfangadag

Auðvitað mest lesið. "Á parið var púað..."

Enn sannast kenningin um það að kynlíf og ofbeldi seljist best eða sé mest lesið um,  úr því að hið litla atvik, sem þessi pistill er tengdur við, er mest lesna fréttin á mbl. is. 

Minnir mig á frægt svipað atvik þegar frægt par var að dansa hér um árið og annað brjóstið datt út hjá danskonunni í miðjum dansi.

Varð þá mikið uppistand í salnum og púað. Um það var gerð þessi vísa:

 

Á parið var púað að vonum   /

er poppaði´út brjóstið bert.   /

Að ekkert datt út hjá honum   /

er þó guðsþakkarvert.      

Sýndi óvart brjóstin

Stæðin við Lb í Kópavogi eru 2,4 m breið.

Ég skrapp í Kópavog í kvöld til að mæla breidd bílastæðanna fyrir framan Landsbankann sem ég bloggaði um í gærkvöldi.

Ástæðan var sú að í athugasemd var bent á það að stæðin væru mjó. 

Niðurstaða mælingarinnar var sú að stæðin .þarna væru 2,4 metra breið.

Minnstu nýju bílarnir eru um 1,6 metrar en flestir af millistærð eru 1,7-1,8.

Ef við segjum að það sé meðaltalsbreidd eru um 65-75 sentimetrar á milli bíla en meðalmaður er um  35-40 sm þykkur eftir því hvernig hann snýr.

Hurðirnar eru um 15-20 sm þykkar og því ætti að vera 45-55 sm breitt bil til að smeygja sér út úr hverjum bíl ef vel og jafnt er raðað í stæðin og því nægt rými til að komast út og inn í bílana.  

Breiðustu pallbílarnir eru um 2ja metra breiðir og væri annar hver bíll af þeirri stærð myndu verða um 50-55 sentimetrar á milli bíla.

Ef meðalþykkt hurðanna er dregin frá yrði  útgöngurýmið 35 sm breitt sem er nokkurn veginn það sem meðalmaður þarf til að smokra sér út.

Ef menn legðu þannig í stæði að annar hver bíll bakkaði inn í það og legði hægri hlið að hægri hlið næsta bíls myndi skapast aukið rými til að fara inn bílstjóramegin. 

Ég geri þetta stundum ef þrengsli eru mikil en hef ekki séð neinn annan gera það.  

Eftir ferðir erlendis sýmist mér ástandið, sem við blasir svo víða hér á landi, vera séríslenskt fyrirbæri.

Aðalástæðan er einfaldlega hugsundarleysi, tillitssleysi eða hrein frekja eftir atvikum en meðvirkandi er að hvergi á Vesturlöndum er eins hátt hlutfall af bílaflotanum stórir fjórhjóladrifsbílar og einnig furðu útbreidd vangeta til að aka bílum og leggja þeim í þrengslum. 

Eurostar olli vonbrigðum 2006.

Vorið 2006 þurftim við hjónin að fara á bílaleigubíl fram og til baka yfir Ermarsund á leið okkar til vettvangskönnunar á strönd Ermarsunds fyrir kvikmynd sem ber vinnuheitið "Brúarjökull og innrásirnar í Ísland." 

Hugsanleg innrás Þjóðverja í Ísland í september 1940 hefði tengst viðburðum við Ermarsund, bæði vegna undirbúnings Þjóðverja fyrir innrás í Bretland og einnig vegna þeirra áhrifa sem yfirráð Þjóðverja yfir Íslandi hefði getað haft á innrásina í Normandy og þar með gang styrjaldarinnar síðasta ár hennar. 

Við ákváðum til þæginda og flýtis að fara með Eurostar um Ermarsundsgöngin.

Ferðin olli okkur að ýmsu leyti vonbrigðum vegna þeirra tafa sem urðu á leiðinni og líka vegna þess að þjónustan var stirð og að ýmsu leyti ekki í samræmi við þær væntingar sem svona nútímalegt samgöngumannvirki skapar. 

Tímasparnaður og þægindi sem þessi ferðamáti átti að færa okkur reyndist miklu minni en við bjuggumst við.

Kannski voru væntingarnar of miklar og kannski kunnum við ekki nógu vel á kerfið svona í fyrstu ferðinni um göngin.

Á móti kemur að stór hluti ferðafólks hlýtur eðil málsins samkvæmt að vera á leið þarna yfir í fyrsta sinn og þjónustan ætti að miðast við það.  

Afleiðingin varð sú að við völdum að fara með ferju til baka og njóta siglingarinnar yfir sundið.

Tafirnar núna og skortur á þjónustu og upplýsingum  eru í hrópandi ósamræmi við það hve mikið framfaraspor í tækni og skilvirkri þjónustu þetta fyrirtæki átti að verða. 

Miðað við reynsluna 2006 hefði átt að reka stjórnendur fyrirtækisins strax þá.   

Eurostar rennur af stað

Þrír bílar í 5-6 stæðum.

Ég hef áður birt myndir af því hvernig Íslendingar leggja margir hverjir bílum sínum í stæði. Ætlaði að láta það nægja. En í dag blasti við táknmynd hugsunarháttarins sem lá að baki hruninu þegar ég var á ferð í Kópavogi, nánar tiltekið við hús útbús Landsbankans þar.

Þarna var mikil umferð og slegist um bílastæðin.

En á sama tíma, um og eftir klukkan fjögur, mátti sjá hvernig þrír bílastjórar ákváðu að hver um sig ætti rétt á tveimur bílastæðum fyrir einn bíl. Alls voru 2-3 stæði ónothæf vegna þessa meðan þessir bílar stóðu þarna.

Á efstu myndunum sést vel að hvíti bíllinn stendur þannig að línan, sem afmarkar bílastæðin, liggur undir miðjum bílnum. 

Þótt bílarnir sitt hvorum megin leggi yfir línur stæða sinna hefði verið hægt að bakka hvíta bílnum inn í stæðið þétt upp við hliðina á gráa bílnum til vinstri, vegna þess að bílstjóri þess bíls kemst eftir sem áður greiðlega inn í bílstjórasæti hans.

 Hins vegar er ótrúlegt að sjá hve fólk er oft ófært um að framkvæma jafn einfaldan hlut og að aka bíl afturábak. 

Segjum sem svo að bílarnir sitt hvorum megin við þann hvíta hafi komið á eftir þeim hvíta og þess vegna hyllst tll að svindla svolítið á stæðum sínum, er ekkert hugsað um það að sá hvíti gæti farið og þeim bílstjórum gert erfiðara fyrir sem koma í staðinn fyrir hann. 

Ég ek um á ódýrasta og minnsta bílnum í umferðinni og venjulega get ég smokrað honum inn í stæði, þótt annar bíll skagi vel inn í það.

Í þetta skipti var þetta ekki hægt, svo kyrfilega kom hvíti bíllinn í veg fyrir það.  

Komið hefur fyrir að ég verði að gera þetta þannig að bílstjórinn á bílnum, sem stendur inn í mitt stæði, kemst ekki inn í hann nema hægra megin.

Ég haga því þá þannig að ég geti fylgst með bílnum og brugðið við ef bílstjórinn kemur.

Hafa þeir sumir orðið öskureiðir við þetta þótt minn bíll standi innan marka stæðisins en þeirra bíll ekki. 

Ég hef þá boðist til að færa minn bíl hið snarasta en það hefur ekki sefað þá. Einn hótaði  að kalla til lögreglu og ég bað hann blessaðan um að gera það. Þá sljákkaði í honum en jafnreiður var hann fyrir mínútu töf.

Í annað siinn lagði ég þétt upp að hægri hlið bílsins,  sem stóð langt inn í mitt stæði, en bíljstórinn varð samt bálreiður vegna þess að hann sagði að ég ætti ekkert með að meina konu hans að komast hægra megin inn í bíl þeirra. 

Ég benti honum á að það væri bakgír á bílnum hans og hann þyrfti aðeins að bakka þrjá metra til að konan kæmist inn og hún að ganga þremur metrum lengra en ella. .

Við þetta varð hann enn reiðari og sefaðist lítt þótt ég snaraðist upp í minn bíl og færði hann um þessa metra.

Í raun eru þessar uppákomur þrælfyndnar en þó íhugunarverðar.   

Eða getið þið skilið hvers vegna bílstjórinn á bílnum á neðstu myndinni þarf að leggja bílnum á ská inn í stæðið og skaga inn í mitt stæðið við hliðina svo að þar er aðeins eftir lítið horn, sem einungis minnstu bílar geta troðið sér inn í?

Þótt þetta sé Lexus, þarf hann allt þetta pláss?  

Eina landið með eitt skattþrep?

Það er rétt að erfiðara er að halda uppi staðgreiðslukerfi þegar skattþrep eru fleiri en eitt.

Hins vegar var mjög fróðleg grein í Fréttablaðinu nýlega þar sem kom fram að í öllum nágrannalöndum okkar, þar á meðal Bandaríkjunum, séu skattþrepin fleiri en eitt.

Ísland hafi hingað til verið eitt á báti í þessu efni.  

Í þessu svonefnda forystulandi frelsisins séu sex skattþrep og sama sé uppi á teningnum í öðrum nágrannalöndum okkar. 

Þessi grein hefur ekki vakið neina umræðu hér og það er kannski ekki síður athyglisvert en efni hennar.  

 

  

„Ömurlegt skattkerfi sem enginn skilur“