Lífshættulegur misbrestur í íslenskri umferð.

Sumir ágallar í íslenskri umferð geta verið hættulegri en sýnist í fljótu bragði. Einn þeirra er sá ósiður að þar sem ökumenn þurfa að færa sig yfir að aðra akrein, til dæmis þar sem tvær akreinar sameinast í eina, hleypa þeir sem eru fyrir á akreininni ekki öðrum inn á hana. 

Hvergi í nágrannalöndunum sér maður svona hegðun, heldur er fyrirbærið "tannhjól" þar notað, enda lang fljótlegasta, einfaldasta og hættulausasta aðferðin til að láta umferð ganga snurðulaust fyrir sig þar sem ökumenn þurfa að færa sig yfir á aðra akrein.

Hleypir þá hver bíll á beinu akreininni einum bíl inn af aðreininni, - þ. e. einn fyrir einn.  

Þetta er lang einfaldast og virkar nánast sjálfvirkt í öðrum löndum.  

Ég skal nefna dæmi um það að þessi hegðun var beinlínis lífshættuleg.

Fyrir sex árum ók ég á litlum bíl af Réttarholtsvegi inn á aðrein sem liggur af þeirri götu til austuráttar meðfram Miklubraut, sjá myndir hér við hliðina.

Aðreinin er viljandi höfð mjög löng, nokkur hundruð metrar til þess að umferðin á henni geti á þægilegan hátt blandast umferðinni á Miklubrautinni.

Þegar ég ók austur eftir aðreininni brá svo við að útilokað var að komast inn á Miklubrautina, því að ýmist vildi enginn hleypa mér inn á hana eða að menn beinlínis gáfu í til þess að koma í veg fyrir að ég kæmist.

Þegar ég kom á enda aðreinarinnar varð ég að gefast upp og stöðva bílinn og leit í baksýnisspegilinn til að vera viss um að enginn kæmi aftan á mig. 

Þá sá ég að stór amerískur bíll kom í drjúgri fjarlægð í sömu átt og ég eftir akreininni með stefnuljósin á og nálgaðist mig hratt því að greinilegt var að bíllinn var á svipaðri ferð og umferðin til vinstri handar eða um 60 km á klst.

Bíllinn nálgaðist mig óðfluga og ég bjóst við að hann myndi stansa. Skyndilega sá ég, mér til mikillar skelfingar, að bíllinn hægði ekkert á sér og var þar að auki kominn svo nálægt mér að ekkert ráðrúm var til að gera neitt.

Það eina sem ég hafði tíma til að gera var að taka fast í stýrið um leið og ógurlegt högg reið aftan á bílinn.

Höggið var svo mikið að ég missti meðvitund í örstutt augnablik. Þegar ég rankaði við mér hafði bíllinn henst 15 metra áfram, bílstjórasætið hafði bognað og hálfbrotnað og ég hafði beygt stýrishjólið með höndunum, - nokkuð sem ég gæti ekki með nokkru móti ef ég væri beðinn um að gera það.

Ég var aldrei þessu vant á bíl konu minnar sem var nýrri og sterkbyggðari en gamli litii bíllinn minn.

Ef ég hefði verið á honum hefði bílsstjórasætið örugglega brotnað og losnað og ég sennilega henst aftur á bak og út um afturrúðuna.

Kona, sem var á stóra bílnum, var alveg eyðilögð yfir þessu og sagði við mig:

"Fyrirgefðu, en ég er nýkomin úr áralangri dvöl í Ameríku og mér kom ekki til hugar annað en að ég kæmist inn á Miklubrautina. Ég hafði bara ekki getað ímyndað mér að ökumenn hegðuðu sér svona. Ég var farin að halda að stefnuljósin væru óvirk hjá mér og veifaði með hendinni út um gluggann en það hafði engin áhrif, - þeir bara gáfu í og þvinguðu mig til að halda áfram. Þetta tók alla athygli mína og ég sá þig ekki fyrr en ég skall á þér." 

Eftir þetta atvik hefur sú sjón að sjá hina einstæðu hegðun íslenskra ökumanna við svona aðstæður svolítið önnur áhrif á mig en flesta aðra. Ég minnist með hryllingi hins harða áreksturs sem gjöreyðilagði bíl konu minnar og varð þess valdandi að ég beygði stýrið á honum eins og ekkert væri á því augnabllki þegar allt varð svart fyrir augum mér.   

Hvaða besti sjónvarpsmaður tapaði fyrir Þóru?

Ruglið með sagnirnar að vinna og sigra náði nýjum hæðum í frétt Bylgjunnar í hádeginu í dag af veitingu Edduverðlaunanna í gær. 

Fréttamaðurinn sagði frá samfelldum hrakförum bestu sjónvarpsmanna og kvikmyndagerðarmanna með því að nefna nöfn þeirra sem hefðu unnið þá.

Nýjum hæðum náði þessi rökleysa þegar sagt var: "Þóra Arnórsdóttir vann besta sjónvarpsmanninn." 

Hver var þessi besti sjónvarpsmaður sem tapaði fyrir Þóru?

Tönnlast var á því í fréttinni að hinir og þessir hefðu unnið bestu leikarana, leikstjórana, búningahönnuðina o. s. frv., og samkvæmt þessu fóru þessir bestu leikarar, leikstjórar og hönnuðir fádæma hrakfarir. 

Raunar hafa margir fréttamenn mikið dálæti á sögninni að sigra og þess vegna mátti alveg eins búast við því að sagt hefði verið: "Þóra Arnórsdóttir sigraði besta sjónvarpsmanninn," og hefði þá þessi ónefndi besti sjónvarpsmaður beðið greypilegan ósigur. 

Ef félagi minn, Eiður Svanberg Guðnason tekur þetta fyrir á eyjunni.is í molum sínum um málfar og miðla er ekki vanþörf á því, vegna þess að það virðist vera alveg einstaklega erfitt að berjast við jafn einfalda málleysu og rökleysu og fyrrnefnd árátta er og veitir ekki af að hamla gegn henni hvar sem því verður við komið.  

"Það var stór bíll hérna áðan..."

Í framhaldi af pistlinum "Dæmgerðar íslenskar samræður" læt ég fljóta hér með smá viðbót.

Fyrir nokkrum dögum kom ég að útibúi Landsbankans í Kópavogi. Þetta er allstór bygging og mikil umferð fólks oft á tíðum. Jörð var auð, gott veður, og allar merkingar bílastæða sáust vel. 

Beint fyrir utan anddyrið eru tvö stæði sérmerkt fötluðum en leigubíl hafði verið lagt þannig að hann var skakkur og skagaði meira en helmingur afturenda hans inn á stæði fyrir fatlaða en framendinn var að mestu inni á stæðinu við hliðina.

Ég lagði fjær og hökti að bílnum. Enginn farþegi var í honum. Ég spurði hvort fatlaður farþegi hefði verið í bílnum. "Nei", sagði bílstjórinn.  

"Af hverju leggurðu inn á stæði fyrir fatlaða? " spurði ég. "Af því að það stóð stór bíll hérna áðan" var svarið.   

Ég spurði ekki frekar um það hvers vegna bíllinn þyrfti tvö stæði, þótt mér þætti skrýtið að leigubíllinn þyrfti að standa svona vegna bíls sem væri farinn í burtu.

Greinilegt var að það hafði verið allt of erfitt fyrir bílstjórann að færa bílinn til eftir að stóri bíllinn var farinn. 

Ég fór síðan inn í bankann og var þar í ca 10 mínútur en þegar ég kom út hafði leigubílstjórinn að vísu þokað bílnum aðeins til þótt honum væri greinilega um megn að að leggja almennilega og stóð bíllinn enn út yfir línuna sem markaði bílastæðið.

Sjálfur var bílstjórinn farinn og af því mátti ráða að hann væri ekki með farþega heldur að sinna eigin erindum.

Afsökunin "það stóð stór bíll hérna áðan" er ekki ný í mínum eyrum.

Læt fylgja hér mynd af jaðri bílastæðis þar sem sést að sá bíll,sem yst stendur, hefur ekki verið þvingaður að neinum til þess að standa það langt frá gangstéttinni að hann riðlar öllu fyrir næstu bílum.

Tókst einungis að nýta mér rúmlega hálft stæðið við hliðina á honum af því að ég var á ferli á minnsta bílnum sem þá var í umferðinni.

Það er ekki eins og þessi grái bíll sem er svona frekur til rýmisins sé einhver dreki. Nei, þetta er smábíllinn Toyota Yaris, en svo er að sjá sem ökumaður hans hafi misskilið auglýsinguna um að þessi bíll væri "risasmár."  

Svo "risasmár" að ef ég hefði ekki getað smokrað mínum örbíl þarna inn,  hefði hinn "risasmái" bíll tekið upp tvö stæði.  

Hvað gerðu nágrannar og ættingjar af sér?

Svo að því sé til skila haldið hef ég sótt tugi mótmælafunda og lét heyrast vel í "búsáhaldi" mínu í Búsáhaldabyltingunni. Einnig gengið í fjölmennri mótmælagöngu um miðborgina. 

En aldrei hefur mér dottið í hug að sýna nágrönnum og ættingjum fólks þá ósanngirni að láta það gjalda fyrir eitthvað sem mér hafi mislíkað hjá ráðamönnum eða öðrum.

Ef einhver slíkur ætti heima í sama stigagangi og ég í blokkinni sem ég bý í, þætti mér það hart að vera vakinn með látum á frídegi vegna þess að einhverjir ættu sökótt við nágranna minn í næstu íbúð og ryddust upp stigann til að láta hann finna fyrir því. 

Ef það væri ég sjálfur sem þyrfti að tugta til þætti mér það ekki réttlátt að slíkt yrði gert þegar börn mín eða barnabörn eru hjá mér í heimsókn.

Mér finnst einfaldlega að það eigi að láta fólk  í friði heima hjá sér samanber lög um friðhelgi heimiilsins.

Enginn vandi á að vera að nálgast viðkomandi ráðamenn annars staðar. En tilgangurinn helgar hér greinilega meðalið og ljósmyndarar og fjölmiðlamenn láta rífa sig upp til að taka myndirnar sem sóst er eftir að verði birtar með fyrstu fréttinni í hádeginu.  

 

 

Vöktu Steingrím J. Sigfússon

Dæmigerðar íslenskar samræður.

(Ég vil í upphafi þessarar færslu benda á aðra nýrri myndskreytta færslu um séríslenskt fyrirbæri í umferðinni sem getur verið lífshættulegt, samanber eigin reynslu.) 

Í dag hef ég átt athyglisverðar samræður við fólk sem hefur lagt bílum sínum í stæði fatlaðra þótt það sé ófatlað sjálft. 

Ástæðan var sú að ég átti leið í apótek í verslunarmiðstöð hér í borginni þar sem mjög stutt er frá stæðum, sem sérmerkt eru fötluðum inn í lyfjaverslunina. Búið var að moka allt bílastæðið og gangstéttirnar og við verslunarmiðstöðina eru tvö samliggjandi blálituð stæði með einu merki sem vísar til þess að þessi stæði séu ætluð fötluðum.

Engu að síður er erfiðara að fara um á hækjum heldur en var fyrir nokkrum dögum, en þessar vikurnar telst ég vera liðsmaður í hækjuliðinu.  

Þegar ég kom þarna fyrst að voru bílar í öllum stæðunum, sem voru næst innganginum, og varð ég því að leggja mínum bíl nokkuð fjarri.

Það hefði svo sem verið í góðu lagi undir venjulegum kringumstæðum en þegar ég hafði hökt á hækjunum að innganginum sá ég að hvorugur bíllinn, sem var í stæðunum sem voru ætluð fötluðum, var með merki fatlaðra í gluggum.

Brátt kom fyrri bílstjórinn út úr versluninni og ég spurði hann hvort hann vildi ekki þiggja hjálp mína vegna fötlunar sinnar. Samtalið í framhaldinu var athyglisvert:

Maðurinn: Hvaða stælar eru nú þetta?

Ég: Jú, ég hlýt að bjóða þér aðstoð, ég geri það alltaf þegar menn eins og þú leggja í stæði fatlaðra.

Maðurinn: Ég reiknaði ekki með því að fatlaðir væru á ferðinni í svona færð.

Ég: Ég er nú samt á ferðinni.

Maðurinn: Það er nú ekkert að marka þig!

Ég: Heldurðu að ég sé að hökta á hækjum með fótinn í gifsi að gamnin mínu?

Maðurinn: Bíllinn við hliðina á mér er í stæði fatlaðra, ekki minn.

Ég: Jú, líka þinn, þetta eru tvö stæði.

Maðurinn: Ekki sá ég það þegar ég lagði hérna. Og hitt stæðið var autt þegar ég kom. 

Ég: Hvernig vissurðu að það yrði autt áfram eftir að þú fórst inn? Það sést vel þegar þú lítur niður að bæði stæðin eru blá. 

Maðurinn: Það er engin þörf fyrir tvö stæði fyrir fatlaða í svona veðri.

Ég: Hvernig veist þú hvort það koma einn eða tveir fatlaðir hingað? Og þurfa fatlaðir einmitt ekki frekar á stæðum sínum að halda þegar færð er erfið eða veður er ekki gott? 

Maðurinn: Ég var nú mjög stutt inni.

Ég: Hvernig átti sá fatlaði að vita það ef hann kom hér akandi að þú myndir verða stutt inni? 

Maðurinn: Þér kemur þetta ekkert við.

Ég: Jú, einmitt núna kemur mér þetta við.

 

Maðurinn sneri upp á sig, snaraðist upp í bílinn og ók í burtu. Ég hökti nú að mínum bíl og fór upp í hann, en sá að stæðið öðru megin við bláu stæðin losnaði og lagði því mínum bíl þar inn.

Ég var orðinn forvitinn um framvindu mála. Skömmu síðar kom bíll með merki fatlaðra í framglugga og lagði í merkta stæðið. Út snaraðist aldeilis ófötluð kona og skokkaði létt inn. Augjóslega var hún að misnota merki manns hennar eða annars skyldmennis. 

Í beinu framhaldi af því var bíl lagt í bláa stæðið, sem hafði losnað, við hliðina á mér. Út snaraðist maður, aldeilis ófatlaður, en ég kallaði á hann út um opinn gluggann: "Fyrirgefðu, þú varst að leggja í stæði fatlaðra!" Aftur spannst skemmtilegt samtal: 

 

Maðurinn:  Þetta er ekki stæði fatlaðra. Það er bara eiitt merki hér við stæðið. 

Ég: Jú, þú sérð að bæði stæðin eru blámáluð.  

Maðurinn: Og hvað með það?

Ég: Ef það kemur fatlaður bílstjóri hérna, fær hann ekkert stæði nema langt í burtu.

Maðurinn: Það eru engir fatlaðir á ferð í þessu færi.

Ég: Ó, jú, sjáðu bara hækjurnar sem ég þarf að nota. Og hægri fóturinn á mér er í gifsi. 

Maðurinn: Af hverju lagðir þú þá ekki í stæðið?

Ég: Af því að ég er ekki með merki í glugganum og var þar að auki svo heppinn að fá þetta stæði hér.

Maðurinn: Nú, þá ertu bara jafn merkislaus og ég og fékkst stæði hvort eð er. Hvaða nöldur er þetta í þér? 

 

Það með var hann rokinn inn. Ég var orðinn forvitiinn um hegðun fólks og ákvað að sitja góða stund og fylgjast með.

Brátt komu bæði maðurinn og konan út og óku í burt en um leið snaraðist inn bíll sem lagði miðja vegu í auða bilið þannig að hann tók bæði stæðin. Aldeilis ófatlaður maður kom út úr bílnum og þriðja samtalið hófst:

 

Ég: Halló! Fyrirgefðu, - þú leggur í tvö stæði!

Maðurinn: Það er ekkert hægt að sjá það í þessu færi.

Ég: Jú, þú sérð að þetta eru tvö blámáluð stæði þegar þú skoðar þau og þú sérð álengdar að þetta er tvöföld breidd.  

Maðurinn: Það var enginn í stæðunum þegar ég kom.  

Ég: En það kynnu einhverjir að koma sem þyrftu að nota þau.

Maðurinn: En ég kom á undan.  

Ég: Þú tekur tvö stæði sem ætluð eru fötluðum.

Maðurinn: Ég er á svo stórum bíl og ætla bara rétt að skreppa inn.

Ég: Hvernig á fatlaður bílstjóri sem kemur hér að að vita það?

Maðurinn: Það kemur enginn fatlaður hingað í svona færi.

 

Enn lyfti ég hækjunum og fór í gegnum svipaða rökræðu og fyrr sem virtist ekki hafa hin minnstu áhrif á þennan mann frekar en aðra sem leggja bílum svona.

Maðurinn sagðist ekki skilja hvaða erindi fatlaðir ættu á þennan stað í svona veðurlagi. Ég benti honum á að einmitt hér væri einna styst vegalengd frá stæði fatlaðra inn í lyfjabúð og að fatlaðir væru líklegri til að þurfa að versla við lyfjabúð en svonefnt heilbrigt fólk. Þá kom alveg dásmlegt andsvar: 

 

Maðurinn: "Fatlaðir eiga að velja sér þægilegri verslunartíma en þegar umferðin er mest.

Ég: Ef þeir eru að ná í mikilvægt lyf, eiga þeir þá bara að draga það af því að þú og þínir líkar viljið versla á mesta annatímanum?

Maðurinn: Æ, ég nenni ekki svona þrasi.  

 

P. S.  Bætti við öðrum og styttri pistli með mynd í framhaldi af þessum undir heitinu: "Það var stór bíll hér áðan" og minni á enn nýjan pistil um íslenska hegðun í umferðinni sem getur verið lífshættuleg, samanber eigin reynslu.  

 

 

 

 

Skammsýni á sínum tíma?

Þegar ákveðið var að leggja veg yfir Mjóafjörð með brú yfir fallega ósnortna eyju var því jafnframt hafnað að bora einfaldlega göng undir Eyrarfjall og sleppa þannig við að fara hina löngu leið út fyrir Vatnsfjörð og inn Mjóafjörð.  

Það hefði að vísu orðið eitthvað dýrara að gera þessi göng en að fara þá leið sem valin var, en með göngunum hefði Hrútey verið þyrmt og leiðin um Djúpið orðið styttri og greiðfærari en hún er nú.

Ellefu milljarða króna Héðinsfjarðargöng hafa haft sín ruðningsáhrif í vegagerð víða um land undanfarin ár og mig grunar að síðar muni menn telja skammsýni hafa verið ríkjandi á mörgum ákvörðunum um samgöngur síðustu 35 ár, ekki síst á Vestfjörðum.

"Hvað hefur klikkað?" er spurt og orðið skammsýni hlýtur að koma til álita í því efni.  

Ósátt við veglangingu fyrir vestan

"Bíll með kerru útaf..."

Það er búið að spá verra veðri nú síðdegis en var í morgun. Sú spá birtist strax í gær, - spáð hvassviðri og snjókomu af norðaustri, en allir sem eiga leið um Kjalarnes og fyrir Hafnarfjall ættu að vita hvað það þýðir.

Nei, svo virðist ekki vera, eins og sést af þessari dæmalausu setningu í frétt af óveðrinu og ófærðinni undir Hafnarfjalli: "...bíll með kerru útaf..." 

 

Fastir undir Hafnarfjalli

Búið að blása þetta of mikið upp?

Ég held að margir svari þessari spurningu játandi varðandi einkamál landsliðsmannanna Bridge og Terrys.

Raunar gildir svipað um mörg þau mál af þessum toga sem koma upp hjá Bandaríkjamönnum og Bretum þar sem slúðurblöð og fjölmiðlar virðist geta æst almenning upp í hneykslun sem er sveipuð mikilli skinhelgi.

Ekki er hægt að kenna slúðurblöðunum um þetta því að jarðvegurinn fyrir sölu þeirra og áhrifum liggur hjá fólkinu sem kaupir þau og smjattar á því sem þau hafa fram að færa. 

Gaman væri að vita hvort sams konar mál ylli þvílíku írafári í Frakklandi eða bara hér á landi, þar sem allir þekkja þó alla og návígið er margfalt meira en hjá milljónaþjóðum. 

Ekki nóg með að baulað hafi verið á fyrirliðann í því skyni að hrekja hann úr hlutverki sínu í landsliðinu, heldur er þetta farið að bitna æ meira á landsliðinu, sem ekki er aðeins tengt þjóðarstolti Englendinga heldur einnig hægt að meta áhrifin á milljarða punda.  

Bridge hættur með landsliðinu vegna Terrys

"Örfá sæti laus..."

Hversu oft höfum við ekki séð ofangreind þrjú orð notuð í auglýsingum um alls kyns viðburði og hve oft skyldi vera hægt að henda reiður á því hvort þetta séu orð að sönnu eða aðeins auglýsingabragð.

Hversu oft hefur ekki verið auglýst: "Uppselt er á tónleikana og hefur því verið bætt við aukatónleikum".

Síðan hefur komið í ljós að hægt var að fá miða á upphaflegu tónleikana allan tíman þangað til þeir voru haldnir.  

Mikið af auglýsingamennsku byggist á því að höfða til kenndar sem nefnd hefur verið "hjarðmennska" og felst í því að allir vilja vera "in" sem kallað er, það er, fara á viðburði eða kaupa sér vörur eða þjónustu sem fjöldinn kaupir.

Fyrir öllu er að sýnast maður með mönnum, vera eins og allir aðrir og þar sem allir eru og vera viðræðuhæfur.  

Í þætti Bubba í fyrradag lýsti ég því hvernig þetta hefur gilt lengi í skemmtanabransanum og nefndi dæmi um samkomur eða böll þar sem það skipti máli hjá hverjum og einum hvað hann eða hún hélt að flestir myndu vera, -  ekki hvar yrði endilega besta skemmtunin.

Ég nefndi sem dæmi þegar óperusöngkonan Guðrún Á. Símonar var fengin til að skemmta á fjölmennu balli fyrir austan fjall þar sem hún fékk ekki hið minnsta hljóð fyrir hávaða og skrílslátum viðstaddra sem voru komnir þangað í allt öðrum tilgangi en að hlusta á óperusöng.

Ástæðan fyrir því að Guðrún var fengin var sú að sögn mótshaldara, að ef hann gæti nefnt lengsta nafnalista nafnkunnra skemmtikrafta eða listamanna sem samkoma á Suðurlandi byði upp á, skipti engu máli hverjir skemmtikraftarnir væru, bara að nöfnin væru þekkt. 

Fólk vildi helst fara þangað sem allir væru.

Sama gildir oft um vörur. Hver man ekki eftir fótanuddtækjunum hér um árðið, sem allir urðu að kaupa sér, til þess að vera "in", voru síðan sett niður í geymslu eða bílskúr og sáust ekki meira. 

Ef þú átt ekki eins hluti eins og allir eiga ertu aumingi.

Á þeim tímum þegar samtök atvinnulífsins erlendis héldu fundi, var auðséð á bílaflotanum fyrir utan hverjir voru á staðnum, - þetta voru allt saman dýrustu og stærstu gerðir af Benz, BMW, Audi og Lexus.

Á sama tíma mátti hér á landi sjá fyrir utan samkomustaðinn tóma lúxusjeppa, Range Rovera, stóra Landcruisera, Pajeroa, Lexusa og Hummera. 

Þetta voru tákn þess að eigendurnir væru nær vikulega í dýrustu laxveiðiám landsins.  

Sumir þessara jeppa voru á svo lágum dekkjum að ekki var hægt að aka þeim út af malbiki og með silfurlituð stigbretti sem námu næstum við jörðina.

Ég veit um verkstæði hér í borginni þar sem geymd eru fyrir eigendur svona jeppa dekk á felgum sem þeir setja undir þegar þeir fara í laxveiði.  

Þetta hefur verið svona frá landnámstíð. Í fornsögunum var eytt dýrmætu rými á kálfskinninu til að lýsa skartklæðum, vopnum og hestum höfðingjanna.

Var hann á gæðingnum Sleipni í gullsleginni skikkju, gyrður sverðinu Fótbít og með silfursleginn hjálm á höfði.

Núna: Hann var á Porsche Cayenne jeppa með 500 hestafla túrbóvél, 22ja tommu felgum með "low-profile" dekkjum og dró á eftir sér 30 feta hjólhýsi.

Já, fötin skapa manninn og jeppinn skapar höfðingjann.  

Uppseldri ferð aflýst

Pottþétt hugmynd í den. Hvað nú?

Kínverjar telja mikla lífsfyllingu og nautn fólgna í því að rækta gróður og ávexti.

Kannski er það hollt fyrir sál og líkama að leigja sér gróðurhús eins og nú er boðið upp á. 

Þegar ég var strákur var það stór hluti af lífsmynstri sumarsins að fara með afa og ömmu Þorfinni og Ólöfu í kartöflugarðinn þeirra í Kringlumýri. 

Þá var allt svæðið sem nú liggur á milli Stakkahlíðar, Háaleitisbrautar og Bústaðavegar gróið land, og stærsti hluti þess var hólfað niður í kartöflugarða sem var raðað á milli mjórra malarstíga og skurða.

Yfir skurðina lágu göngubrýr og allt var þetta stóra svæði var ævintýraland fyrir unga sem aldna.

Raunar hét eitt af litlu býlunum sem voru umhverfis þetta svæði Undraland og var skammt frá bænum Lækjarhvammi við Suðurlandsbraut skammt frá Fúlilæk, sem rann undir brautina og til sjávar þar sem nú er nyrsti hluti Kringlumýrarbrautar. .  

Afi og amma höfðu alist upp til fullorðinsára austur í Skaftafellssýslu og kartöflu-, rófu-, káls- og gulrótaræktunin var hluti af tengslum þeirra við náttúruna og eðlilegan lífsmáta þúsunda forfeðra þeirra eftir að þau fluttu til Reykjavíkur. 

Hundruð reykvískra fjölskyldna nýttu sér þarna tækifæri til hressandi og heilnæmrarar útiveru, gefandi starfs og hollrar hreyfingar í senn. 

Það þurfti að hirða um þennan garð í fleiri en einni ferð upp í hina dásamlegu Kringlumýri sem þá var uppi í sveit.

Þegar maður stækkaði var gríðarlega skemmtilegt að hjóla í loftköstum eftir hinum þröngu stígum og göngubrúm og í minningunni ríkir sérstakur ljómi yfir þessu öllu.

Nú er að sjá hvort leiga á gróðurhúsi virkar jafn vel á okkar dögum og í gamla daga. 

Hestaíþróttir, hjólreiðar og göngur hafa tekið þetta hlutverk að sér að hluta til en í kreppunni er kannski ekki vitlaust að hafa einhverjar tekjur af því í leiðinni að komast í heilnæma snertingu við gróður jarðar.  

Pláss til leigu í gróðurhúsi