Sérstök stemning.

Margar af dýrmætustu endurminningum mínum frá unglingsárunum tengjast þeim níu árum þegar reiðhjólið Blakkur var minn mikli gleðigjafi.

Ástæðan er sú, að það að bruna niður brekkur og inn á áfangastað, gefur svo miklu meiri nautn en ella vegna þeirrar umbunar sem það veitir eftir allt mikla erfiðið og stritið sem að baki er.

Síðasta árið hefur rafreiðhjólið Náttfari endurnýjað þessa gleði, og gleðin við að bruna niður af Öxnadalsheiði, Vatnsskarði og Holtavörðuheiði á hjólinu Sörla á leið frá Akureyri til Reykjavíkur, skapaði yndislegar minningar, sem annars hefðu aldrei orðið til.

Sérstaklega var 90 kílómetra hraðinn niður að Bólstaðarhlíð ógleymanlegur eftir allt erfiðið og vandræðin á móti vindi upp Bakkaselsbrekkuna og brekkurnar upp á Vatnsskarð.

Ég sendi WOW Cyclothon mínar bestu kveðjur og þakkir fyrir það að hugmyndin að laginu og myndbandinu "Let it be done!" byrjaði að fæðast á þeysunni niður að Bólstaðarhlíð og þá var mér efst í huga samkennd með öllu fólkinu, sem hjólaði hringinn fyrr um sumarið.

Textinn byrjar svona:

 

Let it be done!

Come on, let´s have fun

on a journey to a fight, that must be won!

 

We are the generations that start cleaning up the earth!

We are the generations that shall give new vision birth

by spurting over obstacles up every slope and hill

with ever growing endurance and streangth and fait and will!

 

With power from clean energy we ligth the brightest beam!

With power from our deepest hearts because we have a dream!

By using all our wit and guts we sweep through storm and rain

to undertake enourmos task, defying weariness and pain!

 

Let it be done!

Come on, let´s have fun!

Bicycles on the run!

Father and mom!

Daugthter and son!

Electric bikes on the run!....*"

 

Sjá slóð inn á Youtube:  https://youtu.be/y_rFz-gF5dg

 

Fer beint úr fluginu á hjólið

Bráðnar ört á hálendinu.

Það leyndi sér ekki í flugferð í gær frá Tungubökkum í Mosfellsbæ til Sauðárflugvallar á Brúaröræfum, hvað snjó tekur ört upp á hálendinu.

Miklu minni snjór er nú á Sprengisandsleið en 19. júní í fyrra og leiðin í Kverkfjöll er að opnast.

Sauðárflugvöllur var flekkóttur af snjó 2. júní síðastliðinn, en kemur nú þurrari og harðari undan vetri en nokkru sinni áður og þar að auki mun fyrr.

En gríðarlegur snjór á svæðinu kringum flugvöllinn á Brúaröræfum og Vestur-Öræfum er enn ekki farinn og miklar bleytur enn.

Sauðárflugvöllur er því enn eins og vin í eyðimörk skafla og bleytu og var valtaður og yfirfarinn i gær, svo að hann er opinn hér með, allar fimm brautirnar.

Það hefur verið árvisst að flugvöllurinn opnist 2-4 vikum fyrr en landleiðirnar á hálendinu.

Á neðri myndinni eru Brúarjökull og Kverkfjöll í baksýn.  

„Fínasta júníblíða“

Hamilton í Ameríku, Njála á Íslandi, síung klassík.

Það hlaut að koma að því að Njála, þetta stórvirki íslenskra sagnabókmennta, lifnaði á sviði í nútímanum og gæti þess vegna lifnað á hvíta tjaldinu.

Og unga fólkið vestra uppgötvar að dramatík og viðburðir í "gamla daga" eru sígild fyrirbæri og síung, þegar rétt er á spilum haldið eins og söngleikurinn um Hamilton Bandaríkjaforseta ber vitni um.

Söngleikur um Jesú Krist sýndist eins fjarlægt og hugsast gat á tímum hippabyltingar og ungæðisháttar.

Annað kom á daginn í Jesus Christ Superstar.

Njála kom, sá og sigraði

Öfugur árangur.

Styrmir Gunnarsson, gamall ritstjóri Morgunblaðsins, og þekkir vel til vinnbragða þar á bæ í 60 ár, er ekki ánægður með það, í hvaða far kosningabaráttan fyrir þessar forsetakosningar hafa færst.

Styrmir minnist ekki á neinn sérstakan frambjóðanda í þeim efnum, en engum dylst að herferð Davíðs Oddssonar, stuðningsmanna hans og hlutur Morgunblaðsins, nú síðast í leiðara í morgun, hefur haft mest áhrif á það, að ásakanir Davíðs á hendur öðrum frambjóðendum fyrir ummæli eða skrif þeirra um Icesave og ESG, hafa sett alveg nýjan blæ á þessa kosningabaráttu.

Og Styrmir er ekki einn um að vera óánægður með nýjan blæ á kosningabaráttu, því að eins og er, minnkar fylgi Davíðs samfara þessari herferð, en gagnsætt því að kjósendur virðast fráhverfir þessum málflutningi, bætir Morgunblaðið í í morgun og er á sömu buxum og fyrr.

Þeir, sem leggja svona mikla ofuráherslu á Icesave og ESB, ættu að hafa tvennt í huga.

Í fyrri forsetakosningum hefur áróður af þessu tagi misheppnast. Ég minnist þess sem þátttakandi í kosningabaráttu Gunnars Thoroddsens 1968, að enda þótt af hálfu hans sjálfs og þeirra, sem ráku kosningabaráttuna, væri algerlega sneytt hjá því að minnast neitt á hugsanlegar stjórnmálaskoðanir Kristjáns, var einhver umræða um hana á meðal kjósenda.

Sú umræða hafði þveröfug áhrif, enda hafði Kristján ekki verið gerandi í stjórnmálum.

1980 var það hent á lofti að Vigdís Finnbogadóttir hefði sést í göngu herstöðvaandstæðinga.

En hún var samt kosin forseti á eigin verðleikum.

1996 var enn reynt að kroppa í fylgi Ólafs Ragnars Grímssonar með því að benda á staðreyndir varðandi ákvarðanir hans og gerðir sem stjórnmálamanns.

Enn og aftur mistókst sú fyrirætlan að láta þetta verða að aðalatriði.

2. Ef hamast er við það núna að leita lúsaleit að einhverjum ummælum eða skrifum forsetaframbjóðenda varðandi ESB og Icesave, getur slík umræða hitt þann fyrir, sem einn frambjóðenda hefur tekið afdrifaríkar ákvarðanir.

Það gerði hann varðandi Icesave og einkavæðingu bankanna og ekki síst varðandi það að gera Ísland að meðvirkri þátttökuþjóð í ólöglegu stríði á hendur fjarlægri þjóð með þeim afleiðingum sem ekki sér fyrir endann á.

Það er mikill munur á því að hafa sannanlega tekið stórar ákvarðanir í stjórnmálum eða á því að hafa einhvern tíma sagt eða skrifað eitthvað sem áhorfandi að stjórnmálum.

Það reyndist stundum vel fyrir Morgublaðið fyrr á tíð að finna eitthvert splunkunýtt mál svo stuttu fyrir hinar ýmsu kosningar, að ekki gafst færi á að koma við vörnum.

Þetta gerðist til dæmis með hinni svonefndu Gulu bók fyrir bæjarstjórnarkosningarnar í Reykjavík 1958 og í máli kaupfélagsstjórans á Fáskrúðsfirði 1967.

Bæði málin reyndust vera þess eðlis að þau urðu öllum gleymd á skömmum tíma eftir kosningar.

Eitthvert slíkt mál gæti leynst uppi í erminni hjá Davíð að þessu sinni ef hann tapar áfram á því hvernig hann heyr kosningabaráttu sína.  

 

Halla bætir við sig mestu fylgi

Hvers vegna líðst þessi "hefð" ofbeldis endalaust?

Hlutfallslega fámennir en harðsnúnir hópar stuðningamanna tveggja knattspyrnuþjóða hafa komið nokkur konar hefð á það að þeir geti beitt hundruð þúsunda friðsamra áhorfenda og áhugafólks um knattspyrnu því ofbeldi, sem felst í því athæfi, sem fótboltabullurnar svonefndu hafa fengið að stunda áratugum saman sem eins konar hefð í tengslum við þessa vinsælustu íþrótt heims.

Í landi hefðanna, Bretlandi, hefur þetta ástand verið ein af hefðunum, því að enginn raunverulegur vilji virðist vera fyrir því að taka í taumana.

Nú hlýtur að vera komið að því að eitthvað róttækt verði gert í þessum málum.

Þetta gengur ekki lengur.  

Enn læti í enskum stuðningsmönnum

"Einsetukonurnar" í Hvammi. Þjóðarkrafan 1976.

Þegar ég var fimm sumur að Hvammi í Langadal árin 1950-54 bjuggu þrjár nokkurs konar einsetukonur í gömlum, hálfhrundum torfbænum, skammt frá íbúðarhúsinu, sem var úr steinsteypu og þá 18 ára gamalt.

Þessar þrjár konur, móðir og tvær dætur, voru niðursetningar á kostnað sveitarsjóðs, en í einu herbergi íbúðarhússins bjó fjórði niðursetningurinn, sem einnig var kona.

Hún var einsetukona að því leyti til að hún dvaldi ávallt ein í herbergi sínu án þess að vera á ferli að öðru leyti innan húss, en að fór út og kom heim þegar hún fór í stanslausar gönguferðir sínar um dalinn sem förukona.

Gisti hún þá stundum annars staðar, einkum á Björnólfsstöðum, sem voru yst í dalnum.

Einsetumenn voru í héraðinu og einn þeirra, Þorvaldur Pétursson, bjó einn á Strjúgsstöðum eftir að hann missti son sinn ungan.

Önnur dóttir Ásdísar Jónsdóttur, skáldkonu frá Rugludal, var lengstum í kaupavinnu að heiman, og mægðurnar í torfbænum voru sveipaðar ákveðinni dulúð.

Ýmislegt, sem heyrðist um þær og fortíð þeirra, hefði hugsanlega getað valdið fordómum í þeirra garð, en þegar sú yngsta þeirra varð að lokum ein af vistmönnum á hæli á Blönduósi kom í ljós að hún var í engu ólík öðru vistfólki og furðu fróð um þjóðfélagið þótt einangrunin í torfbænum og síðar í kofa við Blöndu, hefði bent til annars.

En andrúmsloft galdraofsókna getur vel gripið nútíma fólk. Eftir óvenjulega mörg mannshvörf var svo komið í lok árs 1975, að hávær bylgja reis um það að upplýsa þessi mannshvörf, og ekki aðeins það, heldur gaf almenningsálitið sér það að hvörfin væru af mannavöldum og að finna þyrfti hina seku og refsa þeim.

Þetta viðhorf smitaðist inn í fjölmiðlana, einkum í harðri samkeppni tveggja síðdegisblaða, Vísis og Dagblaðsins og loks lék allt þjóðfélagið á reiðiskjálfi, allt frá miklu umtali almennings upp í gegnum Alþingi og ríkisstjórnina.

Galdranornir þessara tíma voru fíkniefnaneytendur, sem meðal annars neyttu ofskynjunarlyfsins LSD, en afleiðingar af neyslu þess og afleiðingar af neyslu fleiri fíkniefna í senn, sem gátu valdið afar slæmum afleiðingum, gerðu þetta fólk og hegðun þess að ógn í hugum margra.

"Þetta eru nú engir kórdrengir" var sagt þegar harðir dómar voru felldir, án þess að fyrir lægju lík, morðvopn eða bein sönnunargögn, og dómsmálaráðherra sagði að þungu fargi væri létt af þjóðinni.

 

Af nornabrennum og fóstureyðingum

"Let it be done!"

Það er gaman að geta fjallað um skref í átt til óhjákvæmilegra orkuskipta í tveimur samliggjandi bloggpistlum. Annars vegar fyrsta flug sögunnar umhverfis jörðina án brennslu jarðefnaeldsneytis, og hins vegar miklu betri árangurs en vænst var varðandi bindingu koltvísýrings í basaltberglögum við Hellisheiðarvirkjun.

Ég átti þess kost að hafa samvinnu við Orku náttúrunnar í fyrra í sambandi við verkefnin "Orkuskipti, - koma svo!" og "Let it be done" og finna áhugann og metnaðinn, sem starfsfólkið þar hefur.

Það er með hjólaklúbb þar sem þau sjálf gefa gott fordæmi, og hópur úr því hjólaði síðasta spölinn með mér frá Akureyri til þess að sýna fram á, að það kostar aðeins 115 krónur að skila einum manni á milli þessara staða ef notað er rafknúið reiðhjól.

Koltvísýringurinn er að vísu aðeins 0,4% af útblæstri virkjunarinnar, sem nemur yfir 80 prósentum af orku hennar, og enn liggur fyrir að koma jafn góðum böndum á útblástur brennisteinsvetnis og koltvísýrings, en að sjálfsögðu er koltvísýringurinn lang mikilvægata viðfangsefni með tilliti til útblásturs gróðurhúsalofttegunda og loftslagsbreytinga.

Slóðin á "Let it be done!", sem var myndband um verkefni núlifandi jarðarbúa, gert í fyrrahaust, er:  https: // youtu.be/y_rFz-gFz-gF5dg

Einnig voru gerð tvö önnur myndbönd í með samvinnu frá Orku náttúrunnar: "Aðeins ein jörð" og "Only one earth".  Slóðin á það síðarnefnda: 

https: www.youtube.com/wathc? v=mj3MeN9QgPk

Geta bundið kolsýring á tveimur árum

Stærstu skrefin eru oft lítil.

Fyrsta ökuferð Karls Benz á fyrsta bulluhreyfilknúða bíl hans var talinn í hundruðum metra.

Fyrsta ökuferð konu hans utan þéttbýlis, milli Mannheim og Porzheim, var aðeins 106 kílómetrar, en reyndist miklu mikilvægari en ökuferð manns hennar til þess að breyta hugmyndum manna um getu bulluhreyfilsins.

Bertha bjargaði sér þegar hemlarnir fóru, með því að finna upp hemlaklossana, og keypti upp sprittlager apóteks þegar eldsneyti vantaði.

Fyrsta flugferð Wrigth-bræðra var 37 metra löng, tók 12 sekúndur, flughraðinn aðeins 10 km/klst og flughæðin mest um þrír metrar.

Þannig eru margir af stærstu áföngunumm í tækniframförum manna oft hlægilega litlir, oft hafðir að athlægi og virka fáránlega smáir þegar stundir líða fram.

Um þróunina, þegar hún er á frumstigi, gildir kjörorðið "let it be done!", en í því lagi á Youtube er minnst á nokkra möguleika varðandi óhjákvæmileg orkuskipti, sem kunna að þykja barnaleg í núinu. 

Slóðin er:  https://youtu.be/y_rFz-gF5dg

 

 

 

 

 

 

Sol­ar Impul­se lenti í New York

Léttvélar eru snilldartæki.

Svonefndar fisvélar eru margfalt ódýrari í rekstri en aðrar litlar einshreyfils flugvélar.

Heitið er ruglingslegt og þyrfti að breyta þvi, því að hin upprunalegu fis (ultralight) máttu ekki vera meira en 250 kíló á flugi.

Hið alþjóðlega heiti véla, sem mega vera allt að 450 kíló á flugi, er ekki ultralight, heldur LSA, eða Light sport aeroplane.

Ætti þess vegna frekar að kalla þær léttvélar til aðgreiningar frá fisum, sem eru til hér á landi og í öðrum löngum. .

Zenair léttvélin sem Morgunblaðsgreinin er um, ber tvo menn og er með vængraufar (slots) til þess að gefa henni sérstaklega magnaða eiginleika til hægflugs og stuttra lendinga og flugtaks.

Hún er á stórum dekkjum, sem er öryggisatriði á deigum og grófum lendingarstöðum, og það, að vera með nefhjól, gerir auðveldara að lenda í hliðarvindi og minnkar hættuna á að hún fjúki.

Viðhaldið er margfalt einfaldara og ódýrara en á þyngri einshreyfils flugvélum og þess vegna ryðja léttvélarnar sér til rúms.

En aðeins eru sæti fyrir tvo, - þess vegna er heitið "sport" í miðju alþjóðlega heitisins og flughraðinn ekki eins mikill og á stærri einshreyfils vélum.

Að hægt sé að fljúga á léttvél á einni og hálfri klukkustund milli Reykjavíkur og Akureyrar þarfnast því meðvinds.

Ætli 1:45 sé ekki nær lagi í logni.

 

Fisvélin leiktæki allt árið

Ali var alltaf á heimavelli.

Enginn skyldi vanmeta gildi þess að heyja íþróttaviðureign á heimavelli. En á löngum íþróttaferli, lenda allir til skiptis í því að spila á á heimavelli eða ekki.

Þess vegna er það hluti af þjálfun íþróttamanna að byggja upp hjá þeim ónæmi við andsnúnum áhorfendum og jafnvel að snúa hlutunum við og fá þá á band með sér.

Ken Norton, sem var annar af tveimur erfiðustu keppinautum Muhammads Alis, sagði í viðtali, að Ali hefði alla sína tíð verið snillingur í að gera útivelli að heimavöllum sínum í þeim sálfræðihernaði, sem var hluti af bardagaaðferð hans.

Í þriðju og síðustu viðureign Alis og Nortons voru áhorfendur á bandi Alis en púuðu á hann eftir bardagann, þegar honum var dæmdur naumur sigur á vafasömum forsendum.

En púið skipti Ali engu, bardaganum var lokið og Norton upplifði svipað og flestir aðrir mótherjar Alis, að jafnvel "heimavöllur" þeirra varð að heimavelli Alis.

George Foreman var mun dekkri á hörund en Ali, en samt tókst Ali að snúa dæminu við í hugum tugþúsundanna, sem voru viðstaddir "The rumble in the jungle" þannig að Ali væri fulltrúi svartra gegn fulltrúa hinna hvítu.

Ali fékk salinn allan í hléunum milli lota að hrópa einum rómi með sér: "Ali, bomaye!", "Ali, dreptu hann!"

Mörg dæmi eru um það að hugrakkur og djarfur íþróttamaður, sem átti mjög undir högg að sækja, og hafði áhorfendur á móti sér, sneri áhorfendum smám saman og fékk þá til að standa með sér.

Aldrei hefur jafn fámenn þjóð tekið þátt í úrslitakeppni EM, og það gæti alveg verið möguleiki á einhverju slíku fyrir íslenska liðið, ef það leikur og berst af lífi og sál með hjartanu.

„Óvænt“ tromp Ronaldos og félaga