Hið daglega Reykjavíkurljóð fjölbreytilegs mannlífs.

Reykjavík átti afmæli á þriðjudaginn var og Menningarnótt er jafnan fyrsta laugardag eftir það.

Eins og komið hefur fram hjá mér á Facebook hefur drjúgur tími farið í það hjá mér, Gunnari Þórðarsyni, Friðþjófi Helgasyni og inga R. Ingasyni að undanförnu að fullgera stuttmyndina "Reykjavíkurljóð", en meginhluti þessarar 7 mínútna löngu myndar er samnefnt lag eftir Gunnar Þórðarson.

Að tilhlutan þáverandi borgarstjóra, Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar, fékk borgin Gunnari það hlutverk snemmsumars 2007 að gera lag, sem túlkað gæti Reykjavík og íbúa hennar í tónlistarmyndbandi sem borgin gæti notað til kynningar og gjafa handa gestum.

Gunnar bað mig að gera texta við lagið og eftir að hvort tveggja hafði verið frumkynnt fyrir fulltrúum borgarinnar síðsumars hófumst við handa við spilun og upptökur á laginu og fyrstu myndatökur fyrir það.

Um haustið urðu hins vegar óvænt borgarstjóraskipti, aftur borgarstjóraskipti 100 dögum síðar og fjórði borgarstjórinn tók við 200 dögum eftir það. Ofan í það kom síðan hrunið fræga.

Staðan var þannig að okkur Gunnari sýndist verk okkar ætla að hafna ofan í skúffum eða í ruslatunnunni, sem er jú besti vinur listamannsins.

En úr því sem komið var tókum við þó þann kost að reyna að klára þetta verk úr því að við höfðum verið beðnir um að vinna það og búnir að eyða þetta miklum tíma og fé í það, skrifa handrit að stuttmyndinni, taka upp tónlist og kvikmyndir og setja þetta saman.

Friðþjófur Helgason vann öðrum fremur að myndatökum og samsetningu en á endasprettinum hefur Ingi R. Ingason unnið að lokafrágangi. 

Gunnar myndaði stórsveit og borgarlistamaðurinn frá 2006, Ragnar Bjarnason, hefur sungið lagið inn ásamt söngkvartetti, sem við nefnum Borgarbörn.

Stefnt er að því að við afhendum borgarstjóra fyrsta eintakið af tónlistarstuttmyndinni við setningarathöfn Menningarnætur á morgun.

Þar mun Ragnar syngja lagið og virðist ekki vera deginum eldri en þegar hann söng Vorkvöld í Reykjavík fyrir 48 árum !  

Stuttmyndin verður síðan frumsýnd í Tjarnarbæ og endursýnd ásamt öðrum kvikmyndum Menningarnætur fram á kvöld.

Fyrstu 2,5 mínútur stuttmyndarinnar, sem eru lesinn formáli að laginu. Lesari með mér er Guðrún Gunnarsdóttir.  

Undir formálanum leikur Gunnar Þórðarson lagið á píanó í ragtime-stíl heima hjá sér á Ægisgötu, þar sem hann hefur útsýni yfir höfnina, Kollafjörð og Esjuna, - heimavanur í borg, þar sem hann hefur átt heima í 42 ár.

Í texta lagsins er talað um sagnaslóð og saga og þróun Reykjavíkur er rakin í þessum formála þannig að myndbandið sé upplýsandi um borgina fyrir framandi gest ef svo ber undir.

Lagið sjálft, sá hluti tónlistarmyndbandsins, tekur 4:09 mínútur í flutningi og í því er reynt að lýsa Reykjavík, sögu hennar og helstu sögustöðum, umhverfinu og mannlífinu dag sem nótt, jafnt í miðborginni sem úthverfunum, - reynt að túlka þá persónulegu sagnaslóð hvers og eins sem á minningar úr þessari höfuðborg Íslands. 

Lagið er lofgjörðarljóð um ástina, - túlkar þakkaróð þess, sem þar fæðist, lifir og deyr, til heimaborgar sinnar, - túlkar hið daglega Reykjavíkurljóð lífsgleði og fjölbreytilegs mannlífs í fortíð, nútíð og framtíð.

Lagið má nálgast á tonlist.is eða á tónlistarspilaranum hér vinstra megin á bloggsíðu minni.

 

En textinn lagsins er svona:

 

 

REYKJAVÍKURLJÓÐ.

 

Ljúf stund, - safírblá sund   /  

þegar sindraði´ á jöklinum glóð.   /  

Tvö ein, - aldan við hlein  /  

söng um ástina lofgjörðarljóð.   /  

 

Þau leiddust inn í Laugarnes, -  / 

lögðust þar, -

ástfangin og rjóð hið fyrsta Reykjavíkurpar, -  /

þau Ingólfur og Hallveig.   /

 

Enn er unaður hér, - l

eiðast elskendur á nýrri öld   /

um torg í vorri borg,  -  /

njóta yndis um sumarkvöld.   /  

 Við Austurvöll og Ánanaust   /

er elskað alveg fölskvalaust.   /  

Hér er hamingjan rík    /

og hvergi betra´að kyssa´og elska en í Reykjavík.  / 

 

Nú syngja allir saman:  /

Borgin mín, -   /

blikandi haf, sem skín.  /  

Alþingi´og dómkirkjan svo fín.  /

Jón hnakkakerturá stallinum sperrtur   /  

starir á næturlíf, faðmlög og gleði og grín.  /

 

Í ból  sígandi sól   /  

litar sæinn eins rauðan og blóð.   /    

Við fjörð Esjan enn vörð   /  

stendur áfram um sagnaslóð.   /  

Göngum rúntinn !   /  

Gefum bra-bra !    /

Næturgleðin engu lík !   /

Og óviðjafnanlegt að skemmta sér í Reykjavík.

 

Ljúf stund, -safírblá sund    /

þegar sindrar á jöklinum glóð.   /

Tvö ein, - aldan við hlein   /

syngur ástinni lofgjörðarljóð.

 

Í úthverfunum una sér   /  

ungu fjölskyldurnar hér:  /

Sport ! Stress ! Bras ! Börn og org !   /

Það kostar sitt að keppa´um lífsgæðin í svona borg.   /

 

Nú syngja allir saman:

Borgin mín ! Blikandi haf sem skín !   /

Börnin við Tjörnina, svo fín !   / 

Pabbi og mamma  púla og djamma, -   /  

paufast í umferðarteppu á leið heim til sín.

 

Ljúf stund !  Safírblá sund    / 

þegar síðast ég kveð mína þjóð.   /

 Á ný um þennan bý   /

geng í anda um sagnaslóð:   /

Kem í Iðnó !  Keyri rúntinn !   /  

Leiði elsku um Lækjartorg !

Og þakka´að fá að fæðast lifa´og deyja´í svona borg !     /  

Ó, er það ekki yndislegt að eiga svona borg !

Hörður, Haukur og Mc Kenley.

Usain Bolt er óvenju hár spretthlaupari, 1,96 metrar á hæð. Af ókunnum ástæðum er hann samt jafn fljótur af stað fyrstu 30 metrana og smærri hlauparar, sem yfirleitt eru taldir hafa forskot í viðbragði og fyrsta hluta spretthlaups.

Hið frábæra afrek Bolts minnir okkur á það að einu sinni áttum við Íslendingar óvenju hávaxinn spretthlaupara, Hörð Haraldsson. Hann var 1,92 metrar, sem á þeim tíma, þegar meðalhæð manna var minni en nú.

Þrátt fyrir hæð sína var Hörður magnaður 100 metra hlaupari og barðist hart í þeirri grein við Clausenbræður, Finnbjörn Þorvaldsson og Ásmund Bjarnason.

Þetta þótti mikil hæð og samsvaraði hæð Bolts á okkar dögum. Engu að síður var Hörður í fremstu röð gullaldar spretthlaupara okkar og stefndi í áttina að því að berjast um gull á EM í Brussel sumarið 1950 í 200 metra hlaupi þegar hann tognaði illa mánuði fyrir mótið.

Mörgum árum síðar fann hann út að tognanir, sem ávallt dundu á honum þegar hann var að nálgast toppform, stöfuðu af röngu mataræði hans, skorti á B-vítamíni sem er nauðsynlegt fyrir vöðva og taugar.

Hörður vann Hauk Clausen naumlega í frægu 200 metra hlaupi 17. júní 1950 en síðsumars fór Haukur til Svíþjóðar eftir að hafa á mjög ósanngjarnan hátt verið meinað að keppa um gull í betri grein sinni, 200 metra hlaupi, á EM í Brussel.

Á Em hafði hann einungis fengið að keppa í lakari grein sinni, 100 metra hlaupi, og var samt einum metra frá verðlaunasæti í úrslitahlaupinu í þeirri grein.

Hann þyrsti því í uppreisn og varð að ósk sinni í Eskilstuna með því að setja þar Íslandsmet í 200 metra hlaupi sem stóð í 27 ár og Norðurlandamet sem stóð í sjö ár ! Þessi árangur Hauks var besti árangurinn í 200 metra hlaupi í Evrópu á því ári.

Herbert Mc Kenley hljóp 200 metrana ásamt Hauki í Eskilstuna og var aðeins þremur sekúndubrotum frá heimsmeti afburðahlauparans Jesse Owens.

Mc Kenley var óvenju hávaxinn hlaupari og það háði honum fyrstu 50 metrana, - nokkuð sem virðist ekki há Usain Bolt.

Þess má geta að Mc Kenley var Jamaíkumaður eins og Bolt og að þessi hefð afburðahlaupara frá því landi er orðin 60 ára gömul.

Þess má líka geta að Örn Clausen, tvíburabróðir Hauks Clausens, átti um margra ára skeið heimsmetið í 1000 metra boðhlaupi ásamt Herbert McKenley.

Að lokum smá fróðleiksmoli varðandi hæð spretthlaupara. Upp úr 1950 kom loks að því að heimsmet Jesse Owens frá miðjum fjórða áratugnum yrði bætt.

Það gerði Ira Murchison, sem var aðeins 1,58 metrar á hæð og var þá fljótasti hlaupari í heimi, 38 sentimetrum lægri en Usain Bolt. 

Bolt stórbætti heimsmet

"Það blæðir aldrei inn á neitt..."

Eitt af því sem menn blésu upp eins og sápukúlu í töfrabrögðum "gróðærisins" nefndist viðskiptavild. 

Þetta var gert aftur og aftur í kaupum skyldra félaga hvert í öðru og verslun með kennitölur.  

Upphæðirnar gátu skipt tugum milljarða og orðið í lokin að heildarupphæðum upp á hundruð milljarða.

Hrun Kaupþings eitt og sér og það tjón í viðskiptavild sem íslenska þjóðin hefur orðið fyrir af þess völdum má því vafalaust reikna upp á hundruð milljarða og þeir sem þessu hruni ollu skulda því þjóðinni afsökunarbeiðni að mínum dómi.

Íslenskur almenningur og fyrirtæki verða áþreifanlega vör við þetta tjón daglega í erfiðleikum og samdrætti sem þetta hrun olli. 

Tjón margra einstaklinga getur hins vegar ekki talist raunverulegt þegar um er að ræða fé, sem í raun var aldrei til heldur spólað upp með viðskiptabrellum. Það virðist Hreiðar Már Sigurðsson ekki skilja þegar hann grætur sitt mikla peningalega tap. 

Ég skal nefna dæmi. Einstaklingur leitaði til mín í öngum sínum og kvað öllu vera lokið hjá sér, hann hefði tapað 20 milljónum króna í hruninu, konan væri að fara frá honum og hann á barmi sjálfsmorðs. Hvort ég gæti ráðlagt honum eitthvað. 

Ég bað hann um nánari útlistun á þessu og gat togað upp úr honum að árið 2000 hefði hann átt átta milljónir króna, sem hann hefði síðan getað látið ávaxta sig með áhættufjárfestingu upp í 30 milljónir króna. Í hruninu hefðu síðan 20 milljónir brunnið upp.

"Þú átt sem sagt tíu milljónir eftir? " spurði ég. "Já," sagði hann, "en ég er að missa stóra húsið og flotta bílinn okkar því ég ræð ekki við að eiga þessar dýru eignir ."

"Voruð þið mjög óhamingjusöm árið 2000? og höfðuð það skítt þá?" spurði ég. "Hafði konan þín nokkuð í huga að skilja við þig þá? "

"Nei," svaraði hann, "en þetta er samt svo gríðarleggt áfall og álitshnekkir fyrir mig að ég get ekki litið framan í hana eða nokkurn mann."

"Þá get ég lítið ráðlagt þér," sagði ég, "fyrst þið takið þessu svona. Kannski hefði verið skást ef þið hefðuð ekki átt neitt fyrir hrun. Þá gætuð þið sagt eins og ég, aðspurð um það hvernig hrunið hafi leikið ykkur: Ég átti ekki neitt fyrir og held mestu af því eftir."

Þetta minnir mig á kerksnis- og hálfkæringsvísu eftir Stefán heitinn Jónsson fréttamann, þegar hann baðst undan því að gera vísu um það atvik að einn samstarfsmanna hans hefði dottið af hestbaki og það hefði blætt inn á heilann á honum.

"Einhvern tíma hefur þú nú gert vísu af minna tilefni" sögðu starfsfélagarnir við Stefán.

"Æi, jæja," sagði Stefán þegar hann ítrekaði tregðu sína við að yrkja um þetta með eftirfarandi vísu:

 

Um slysið þetta aðeins eitt   /

ég yrkja vil:  /  

Það blæðir aldrei inn á neitt  /

sem ekki er til.     

  

Spurningin er nefnilega: Voru auðæfin hans Hreiðars Más, sem hann grætur að hafa tapað, nokkurn tíma raunverulega til ?  

Annarra að biðjast afsökunar

Kveðja til gamals skólafélaga.

Þó að um þig standi styrr  /

styrk þér veiti Drottinn.  /

Haltu áfram eins og fyrr  /

ekki af baki dottinn.

Ólafur Ragnar slasaðist

Ákveðin þróun sem fjallgöngufólk ætti að íhuga.

Í fyrradag sá ég í fyrsta sinn á jarðskjálftasíðu Veðurstofunnar skjálfta upp á 2,5 við Herðubreið. Allt frá sumrinu 2007 hafa skjálftar á þessum slóðum verið á bilinu 1 til 1,5 og því fannst mér þetta athyglisvert.

Kunningjafólk mitt ætlaði að ganga á Herðubreið morguninn eftir og ég aðvaraði þau. Hrinan virtist hafa gengið að mestu niður þegar þau gengu farsællega á fjallið.

Ekki er víst að hættulaust sé að að ganga á þetta þjóðarfjall Íslendinga ef skjálftar upp á 3,5 eða stærri verða þar. Þá kann að verða hætta á grjóthruni.  

Sumarið 2007 byrjuðu skjálftarnir fyrir sunnan fjallið Upptyppinga sem er um 15 kílómetrum fyrir sunnan Herðubreið.

Veturinn eftir færðu þeir sig norður fyrir fjallið en fóru á tímabili yfir í Álftadalsdyngju, sem er nokkrum kílómetrum fyrir norðaustan Upptyppinga.

Síðan í fyrra hafa skjálftarnir af og til færst yfir á svæðið milli Hlaupfells og Herðubreiðar sem myndin er af.

Upptök skjálftanna voru á óvenjumiklu dýpi í byrjun en eru nú á miklu minna dýpi.

Engar mælingar á borð við nútíma mælingar eru til frá þeim tímum þegar síðast gaus á þessu svæði árið 1961, en það var í Öskju, hvað þá á síðari hluta nítjándu aldar, þegar bæði gaus í Öskju og Sveinagjá norður af henni.

Óróinn núna virðist á sprungu- og misgengissvæði sem er austar en Öskju- Sveinagjár - línan.

Um alllangt skeið hafa skjálftanir verið um átta kílómetrum fyrir norðan Upptyppinga við lítið fell, sem heitir Hlaupfell og er skammt norðvestur af brúnni á ánni Kreppu, sem sést á meðfylgjandi mynd, þar sem Herðubreið er í baksýn.

Fróðlegt verður að fylgjast með framþróuninni þarna því að allt eins geta þær kvikuhreyfingar sem skjálftunum valda hætt án þess að kvikan komist upp á yfirborðið.

Í aðeins 25 kílómetra fjarlægð suðaustur af óróasvæðinu er nú kominn fjögurra brauta flugvöllur þar sem vélar allt upp í Fokker 50 geta lent. Meðan hann er opinn getur hann verið ákveðið hagræðis- og öryggisatriði ef á þarf að halda. Blogga um það síðar.     

Skjálfti að stærð 3,5 við Herðubreið

Austurland skaffar fólksfækkun.

Þegar sérfræðingar Alþjóða gjaldeyrissjóðsins fóru að skoða íslenska "gróðærið" sem sprakk, voru þeir fljótir að reka augun í upphaf "gróðærisins" haustið 2002 þegar þenslan, sem síðan fór stigvaxandi hófst með því að landsmenn tóku sér yfirdráttarlán í milljarðatali út á fyrirhugaðar framkvæmdir á Austurlandi.

Sérfræðingur i Seðlabankanum fann út að 80% þenslunnar kom með yfirdráttarlánum án þess að byrjaðar væru nokkrar framkvæmdir eystra.

Vorið 2003 bætti Framsóknarflokkurinn síðan húsnæðislánasprengingu ofan á þetta sem einkavinavæðing sama flokks í bankakerfinu tryggði að færi eins og sinueldur um allt lánakerfið. 

Í forsendum fyrir framkvæmdum á Austurlandi var aldrei gert ráð fyrir því að tímabundin hækkun húsnæðisverðs þar myndi gera fólki í hundruðatali kleift að flytja í burtu.

Á fundi Íslandshreyfingarinnar á Húsavík fyrir kosningarnar 2007 skóku margir fundarmenn framan í okkur hnefa og hrópuðu: "Með því að leggjast gegn álveri á Bakka viljið þið koma í veg fyrir að við getum selt fasteignirnar okkar!"

Með öðrum orðum: Álver er forsenda fyrir því að við getum flutt suður.  

Nú blasir við að langhæsta prósentutala fyrstu fólksfækkunar á Íslandi í 120 ár, 8,2%,  er á Austurlandi !  

Íbúum á Íslandi hefur fækkað

Munum eftir fordæmi Skoda.

Ég held að hin góða Skoda-vísa verði aldrei of oft kveðin, en þar á ég við það hvernig mönnum tókst að reisa þetta forna gæðamerki úr öskustó, sem það hafði hrapað niður á kommúnistatímanum, til vegs og virðingar á ný.

'Ég hef áður minnst á þetta í bloggi mínu sem fyrirmynd um endurreisn vörumerkisins Íslands.

Þetta gátu Skoda-verksmiðjurnar ekki einar og óstuddar, heldur fengu til þess hjálp frá erlendum aðilum sem höfðu trú á því að þetta væri hægt.

Í stórri bílahandbók, sem ég á, er rætt um framleiðslu Skoda-verksmiðjanna á árunum 1960-90 sem "international joke."

Framleiðsluvörur verksmiðjanna voru sem sé hafðar að háði og spotti um víða veröld vegna lélegra gæða, ef hægt var að nota það orð um þessa framleiðsluvöru.

Ég notaði Skoda ´84 í tvö sumur á Kárahnjúkasvæðinu og ótrúlegt en satt, þá reyndist þessi gamli og nær verðlausi garmur mér ótrúlega vel.

Hugmyndin á bak hönnun þessa bíls var ekki svo galin, vélin afturí og vatnskassi fremst líkt og í Porsche 911. En Skodinn var bara enginn Porsche og þegar vatnsleiðslurnar um sílsana byrjuðu að leka var ballið búið.

Í lokin skildi ég Skodann eftir við verkstæði á Egilsstöðum og bað um skýrslu hvað þyrfti að gera til þess að koma honum í gegnum skoðun, - lista yfir nauðsynlegar aðgerðir. Þá var bakgírinn horfinn og Skodinn eyddi býsnum af olíu og vatni en komst samt allan fjandann vegna þungans á afturhjólunum.

Ég fékk skýrslu þegar ég kom næst austur og opnaði hana, spenntur að sjá listann yfir það sem þyrfti að gera. Aðeins eitt orð stóð á blaðinu um það sem væri að: "ALLLT."

Ég ók Skódanum á bílasafnið á Ystafelli þar sem hann er nú sýningargripur við hliðina á Skoda Ingimars Eydals, vinar míns góða.

Fyrir stríð var orðstír Skodaverksmiðjanna mikill og eitt það helsta sem Hitler græddi á því að ná Tékkóslóvakíu undir sig voru skriðdrekaverksmiðjurnar, sem létu honum í té drjúgan hluta skriðdrekanna sem ruddu þýska hernum braut í leifturstríði yfir Niðurlönd og Frakkland.

Þegar múrinn féll tóku Volkswagen verksmiðjurnar Skodaverksmiðjurnar að sér, framleiddu fyrst Skoda Felicia með 538 breytingum til batnaðar, en síðan nýja Skodabíla sem eru í með sama undirvagni og krami og Volkswagen en aðeins öðruvísi útliti.

Nú má sjá í bílablöðum að Skoda er í mörgum þeirra kominn upp fyrir móðurverksmiðjuna í gæðum á áreiðanleika.

Fyrst Skoda tókst á einum áratug að rísa upp úr dýpstu eymd í svaðinu til virðingar ættum við Íslendingar að geta gert það líka.

Til þess þurfum við hjálp eins og Skoda en síðan stefnum við að virðingu og trausti vegna eigin verðleika.

Það er leiðin sem við getum farið ef við höldum rétt á spöðum og höfum vilja, kjark og metnað.

Vörumerkið Ísland stórskaddað

Svipað flugslys áður í Bandaríkjunum.

Fyrir meira en áratug varð flugslys í Bandaríkjunum svipað flugslysinu í fyrra á Spáni. Í bandaríska tilfellinu gleymdu flugmennirnir alveg að setja vængbörðin eða flapana niður fyrir flugtak og í kjölfar þess slys og fleiri af svipuðum toga gerðu flugfélög breytingar á vinnulagi og sífþjálfun flugmanna þar sem reynt var að hamla gegn þeirri lúmsku hættu sem fylgir of mikilli sjálfvirkni.

Hættan fólst í því að vegna frábærra innbyggðra tölvustýrðra kerfa, sem leiðréttu flugmenn ef þeir gerðu mistök, urðu flugmenn smám saman vanir því að þetta virkaði svona þannig að óhugsandi væri að þetta gæti klikkað.

Í umræddu tilfelli hafði búnaður, sem sá sjálfvirkt um að setja flapa niður fyrir flugtak ef flugmenn gleymdu því, verið bilaður og voru flugmenn látnir vita af því.

Rútínan var eftir sem áður sú að fara yfir hvert atriði á gátista fyrir flugtak, meðal annars að stilla flapa.

Fyrir þetta örlagaríka flugtak þurfti flugstjórarnir að vera mjög á verði vegna ísingarskilyrða og slæms veðurs og það krafðist því mikillar athygli af þeim. Því miður sást þeim af einhverjjm ástæðum yfir að setja flapana niður.

Þegar hlustað var á svarta kassann eftir slysið var það með ólíkindum að flugstjórarnir áttuðu sig aldrei á því í löngu flugtaksbruninu hvers vegna ekki var hægt að fá vélina til að lyftast frá brautinni.

Allt flugtaksbrunið voru þeir að huga að því hvort ís væri á vængjum og því hvort nægt afl kæmi frá hreyflum auk vindáttar og vindstyrks.

Langvarandi dekur sjálfvirka búnaðarins við þá varðandi það að setja flapana niður fyrir þá ef þeir gleymdu því hafði smám saman virkað þannig á undirmeðvitund þeirra að þessi einföldu mistök gætu ekki gerst.

Þess vegna áttuðu þeir sig aldrei á því hvað var að og náu aldrei að klifra vélinni og hún fórst fyrir bragðið.

Sjálfur veit ég um þrjú íslensk dæmi þess, að hættulegustu mistök sem flugmenn geta gert, eru þau sem eru svo einföld að jafnvel barn gæti varla gert þau, svo sem að ruglast á hægri og vinstri.

Mannleg mistök að baki flugslysinu á Spáni

Stórmál fyrir stolt manna.

Skallagaurinn skjálfa´fer  / 

ef skjól er tekið frá´onum.  /

við stolti mannsins stuggað er, -  / 

þá stendur illa´á hjá´onum. / 

Kappinn verður vesæll hér  /   

og verður mjög kalt á´onum.  

 

Já, skjólið sem menn hafa af fatnaði er lífsnauðsyn á ísa köldi landi.

Höfuðfatið er mikilvægt fyrir sköllótta menn hér á landi, - það get ég vitnað um af eigin reynslu.

Yfirborð höfuðsins er stór hluti af líkamanum og kælingin getur verið drjúg, sé því ekki skýlt.

Þetta sést best ef skoðaður er stuðull um vindkælingu sem Veðurstofan býr yfir og sýnir vel hve Ísland er kalt land af því að hér er svo vindasamt. 

Misjafnt er hvaða tegund af höfuðfati sköllóttir vilja nota. Sjálfur prófaði ég hatt um það bil sem ég var 25 ára að fyrirmynd frá föður mínum, en konunni minni líkaði hann ekki og hef ég ekki sett upp hatt síðan né heldur látið mér vaxa skegg, - sömuleiðis vegna þess að konunni hugnaðist það ekki. 

Segið svo að maður geri aldrei neitt fyrir þessar elskur.  

Hallgrímur Helgason hefur hins vegar fundið sig undir hattinum, öðrum höfuðfötum fremur.

Skotthúfa Sigurðar Þórarssonar jarðfræðings var landsfræg og hann var hætt kominn þegar hraunsletta úr gosinu í Leirhnjúki í desember 1975 brenndi gat á húfuna.

Hraunið og staðurinn sjást á meðfylgjandi mynd, sem ég er að koma fyrir.

Ég tók við hann viðtal og spurði hvort hann óttaðist ekki að svona atvik gæti orðið ekki honum skeinuhætt og hvort hann færi ekki alltof glannalega nálægt hættulegum eldstöðvum.

 Hann sagðist ekki hafa áhyggjur af því, - öruggt væri að banamein hans yrði ekki af þessum toga, því að hann væri með svo gott nafnnúmer. "Nafnnúmer?" spurði ég forviða. "Já," svaraði Sigurður. "Ég er með nafnnúmerið 7-9-13 !"

Sigurður varð sannspár. Þessi sprækasti allra jarðfræðinga sem hljóp sem hind upp hlíðar og gíga reyndist með alvarlega skemmt æðakerfi og það varð honum að bana á spítala.  

Hattinum stolið af Hallgrími

Löngu tímabærar breytingar.

Breytingarnar á launum handhafa forsetavalds eru löngu tímabærar og fleira þarf að koma til.

Það er til dæmis löngu úrelt að það þurfi alltaf handhafa forsetavalds þegar forsetinn er erlendis því að aðstæður eru gerbreyttar frá tíma þegar forsetinn var nánast sambandslaus við land sitt á siglingu til útlanda eða í ferðalögum þar.

Forsetinn er alveg meira úr sambandi í innanlandsflugi eða í gönguferð á Hornströndum heldur en í flestum utanlandsferðum. Utanlandsferðirnar eru líka orðnar miklu fleir en áður var og heimurinn orðinn eitt síma- og netsvæði.

Handhafa forsetavalds ætti aðeins að kalla til í algerum undantekningartilfellum þegar forsetinn getur sannanlega ekki verið virkur eða í nógu góðu sambandi við þá sem hann þarf að hafa samskipti við.

Vilja lækka laun handhafa forsetavalds