Breyttar aðstæður í sölu bíla ?

Það kemur fram á tölum um sölu nýrra bíla á síðastliðinu ári að 40% af henni hafi verið til bílaleiga. Líklega er leitun að öðru landi þar sem slík hlutfallstala nýrra bílaleigubíla er nærri því svona há.  

Þetta er ein birtingarmynd þess hve ferðaþjónustan skilar víða fé inn í þjóðarbúið. Fyrir bílaumboðin er þetta fundið fé, en á hinn bóginn er það svo, að bílaleigurnar endurnýja flota sinn ört og þá koma mjög margir tiltölulega margir nýir bílar inn á markað notaðra bíla, oftast eknir talsvert mikið, en ungir samt.

Slíka bíla er oft hægt að fá keypta á mjög hagstæðu verði og þeir eru þar með orðnir skæðir keppinautar um hylli bílakaupenda, bæði keppinautar annarra notaðra bíla, en nýrra bíla.

Sá, sem kaupir notaðan bílaleigubíl tekur að vísu dálitla áhættu varðandi meðferðina á viðkomandi bíl, en það þarf svo sem ekki að vera neitt verri meðferð en hjá venjulegum eiganda, jafnvel betri.

Skriða tilboða með vaxtalaus lán sýnir harðnandi baráttu bílaumboðanna. Eitt þeirra hefur farið þá leið til að laða að kaupendur að lækka verð bíla sinna um 7% og telur sig hafa efni á því af því að gengi krónunnar hafi styrkst.

Það vekur athygli að hjá sumum bílaumboðanna hafa einstakar bílategundir, sem boðnar eru með vaxtalausum lánum, hækkað í verði þrátt fyrir hagstæðara gengi krónunnar.

Sá böggull virðist fylgja skammrifi oft á tíðum að ýmis konar afsláttarkjör eða kaupbætir er ekki í boði ef tekin eru vaxtalaus lán.

Þess vegna þurfa kaupendur að gefa sér tíma til að skoða vel, hvað sé raunverulega í boði.

Samdráttur um 5,6% í bílasölu

Þarf maður að fara aftur upp til að kveikja ljós?

Einkennilegt er ef mastrið á Gufuskálum er ljóslaust svo lengi sem sagt er. Það hefur áður verið farið upp í það til að aflétta ljósleysi þegar þess hefur orðið vart, og í minnsta kosti annað skiptið af þeim tveimur, sem ég hef farið alla leið upp, skiptum við Þorvarður Björgúlfsson, þá kvikmyndatökumaður Stöðvar 2 um peru í því.

Ef engir yngri bjóða sig fram til að gera þetta núna er samt ekki víst að ég fari þarna upp í þriðja sinn.

Þrennt veldur því. Í fyrsta lagi eru fréttamenn,  eins og ég tel mig enn vera, yfirleitt að leita að einhverju fréttnæmu og eftir tvær ferðir upp á topp mastursins er svona klifur hjá sama manninum ekki sama frétt og hinar tvær fréttirnar voru, önnur fyrir Stöð 2 og hin fyrir Sjónvarpið. Nema fréttin verði sú í þetta sinn að það þurfi mann á áttræðisaldri til að redda þessu.

Í öðru lagi verð ég eitthvað lengur þarna upp en fyrir um fimmtán árum því óvíst er hvernig  þrískorin hné ráða við svo mikið klifur og síðan að fara niður aftur, sem er miklu verra fyrir aum hné hjá stundum "sárhnjáðum" manni.

Og í þriðja lagi er kominn tími til að hleypa öðrum í þetta. Að vísu veit ég ekki hve margar ferðir menn hafa farið upp á topp mastursins en þær virðast ekki vera margar ef rétt er að mastrið hafi verið ljóslaust í heilt ár án þess að brugðist hafi verið við því.

Og varla verður brugðist við því ef umsækjandi um stöðu útvarpsstjóra númer 13, þ. e. "Enginn" verður ráðinn.

Í norsku fjörðunum eru settar veifur á línur eins og háspennulínur sem liggja þar yfir firðina á milli fjalla til að flugmenn sjái þær. Slíkar aðvörunarmerkingar mætti vel setja á línuna, sem liggur yfir Hvalfjörð við mynni Botnsvogs og hefði átt að vera búið að setja á línuna fyrir löngu.

412 metra hátt mastur ljóslaust

Kertasníkir íhugar alvarlega stöðu sína.

Bloggritari hefur í meira en hálfa öld verið í sérstöku vinasambandi við Gáttaþef og getur haft það eftir honum að Kertasníki bróður hans sé verulega brugðið eftir að hafa frétt af því að einn umsækjandanna um stöðu útvarpsstjóra sé í felum undir dulnefninu Enginn frekar en að láta það vitnast að hann sé númer þrettán.

Nú er nefnilega komið á gott netsamband við heimkynni jólasveinanna og þeir geta fylgst vel með netmiðlunum.

Og á mbl.is hefur fyrirsögn fréttarinnar um umsækjendurna komið Kertasníki úr jafnvægi, en hún er  svohljóðandi. "Enginn var númer þrettán."  

Öldum saman hefur Kertasníkir ekki haft áhyggjur af því þeirri stöðu sinni að vera hinn þrettándi í röðinni þegar hann kemur síðastur jólasveinanna til byggða fyrir jólin og hann hefur verið stoltur yfir að hafa númer þrettán á landsliðstreyju jólasveinalandsliðsins.

Nú íhugar hann hins vegar þá stöðu sína alvarlega.

Meðal annars hefur hann íhugað það að fyrir næstu jól komi hann ekki til byggða, heldur sendi Engan í staðinn.  

Með því muni staða hans skýrast þótt það kunni að verða álitamál að meta hvað í því felst ef börnin fagni Engum meira en Kertasníki.

En sjálfur verður Kertasníkir ekki í vafa um það að ekkert geti orðið honum til meiri framdráttar en það að börnin fagni Engum betur en honum.

Varðandi landsliðstreyju jólasveinanna með númerinu 13 á bakinu liggur nokkuð ljóst fyrir hvað mat Bjarni Felixson hefur lagt á getu Kertasníkis og myndi gera í þessu tilfelli með því að kveða upp sinn úrskurð: "Hann er betri en Enginn."

 

 

Fimm staðfesta umsóknir sínar

Ungverjar hafa farið illa með okkur fyrr á tíð.

Ég er ekki með tölfræðina á hreinu varðandi landsleiki Íslendinga og Ungverja á stórmótum en man, að þeir hafa að minnsta kosti tvisvar farið illa með okkur og í bæði skiptin féllu strákarnir okkar á því að vanmeta þá og ofmeta sjálfa sig.

Verst fóru þeir með okkur þegar landslið okkar átti í fyrsta sinn möguleika á því á EM 1964 að komast í verðlaunasæti á stórmóti.

Íslenska landsliðið skaust, öllum á óvörum,  eins og Sputnik upp á stjörnuhimininn þegar við unnum HM silfurlið Svía glæsilega með því að "geyma" stórskyttuna Ingólf Óskarsson og tefla honum fram em leynivopni til þess að skjóta Svía í kaf.

Það sýndist aðeins formsatriði að vinna Ungverja og komast í tæri við verðlaunasæti, en vonbrigðin urðu mikil þegar Ungverjar eyðilögðu það í næsta leik á efti hinum sæla Svíaleik.

Verða Ungverjar enn einu sinni til að slá Íslendinga út af laginu? Mér sýnast aðstæður henta þeim eins og vel og hugsast getur miðað við það hvernig aðdragandinn var í bæði skiptin þegar þeir virtust fyrirfram verða auðveld bráð.

Þess heldur þarf íslenska landsliðið nú að vara sig á þeim, betur en nokkru sinni fyrr, og láta ekki arfaslakt lið Norðmanna villa um fyrir sér.

 

P.S. Tek það fram að ég er ekki alveg 100% viss um að EM-mótið sæla hafi verið árið 1964, - finn það hvergi þótt ég leiti á netinu.

Aron: Ungverjar líkamlega sterkari en Norðmenn

"Klakinn", tákn um "þetta reddast"-hugsunarhátt Íslendinga.

Þegar menn nota nafnið "Klakinn" yfir landið okkar fyrtast sumir við og finnst þetta vera ónefni og ósanngjarnt að nota svona orð um okkar ástkæra land.

Þetta er skondið vegna þess að klaki er bara orð yfir hugtakið ís, og landið heitir jú Ísland, er það ekki?  

Og líklega mætti það til sanns vegar færa að klakinn væri ekki nógu áberandi til að vinna sér sess sem heiti á landinu, ef hér væri stundaður snjómokstur líkt og tíðkast í sambærilegum borgum á Norðurlöndum.

Þegar ég var í Helsinki haustið 1966 voru herskarar verkamanna sem hömuðust daglega við að moka snjó og halda götum og gangstéttum hreinum. Finnarnir töldu sig hafa efni á þessu þótt þeir væru á þeim tíma ekki rík þjóð og við betur stæðari en þeir.

En þannig er það ekkik hér á landi. Klakinn, sem fólk er að beinbrjóta sig og slasast á í hundraða tali og kostar mikla peninga og þjáningar, væri ekki svona mikill hjá okkur ef hér ríkti ekki þetta þjóðareinkenni að afgreiða sem flest mál með "þetta reddast"- hugsunhætti okkar.

Menn reiða sig á það að það komi nógu löng og hlý sunnanátt til þess að bræða klakann og tíma því ekki að moka snjóinn strax. "Þetta reddast af sjálfu sér" er sagt.

Vetur eftir vetur kemur síðan klakinn samt, að vísu mismikið, en samt nógu oft og lengi til að valda meiðslum og fjártjóni, samanber nú og í hitteðfyrravetur.

Svipað gerist áratug eftir áratug og ætti að sanna fyrir okkur að "þetta reddast" atferli gengur ekki upp.

En á meðan við höldum samt áfram á sömu braut er heitið "Klakinn" yfir Ísland bara mátulegt á okkur.  

Klakinn bráðnar ekki í bráð

Klárustu rottur í heimi ?

Þegar afi minn Edvard Bjarnason var með Höfðabakarí í kjallara í Samtúni var erfitt að halda skordýrum og rottum frá. ( Hann hefði kannski átt að láta það heita Katrínarbakarí, samanber breytinguna núna á nafni Höfðatúns ).

Einkum voru kakkalakkar aðgangsharðir en afi, sem var einstakt snyrtimenni, barðist hatrammlega við þá og annað óþrifnað hafði yfirleitt betur.

Hann sagði mér sögu af því hve rottur geti verið klárar og næstum við vitrar.

Svo bar við að egg fóru að hverfa í bakaríinu. Þau voru geymd uppi á borði og þess vegna skildi enginn í því hvernig þau gátu horfið á næturna, úr því að bakaríið var læst og enginn maður kom þar inn að næturlagi.

Á endanum var ákveðið að bora lítið gat ofarlega á dyrnar að því svo að hægt væri að kíkja þar í gegn.

Þetta var að sumarlagi og því ákveðið að setja upp örlitla týru sem veitti nægri viðbótarbirtu inni í bakaríinu til þess að hægt væri að sjá í gegnum gægjugatið hvað færi fram, þegar augu njósnarans voru orðin vön hálf rökkrinu.

Þetta bar árangur. Þegar liðið var á nótt sá njósnarinn að þrjár rottur komu út úr einu horni bakarísins undan skáp, sem þar var.

Tvær þeirra stukku upp á borðið, þar sem eggin voru geymd en ein beið fyrir neðan borðið.

Önnur rottan, sem stokkið hafði upp á borðið, og var sú langstærsta, óhugnanlega stór, hringaði sig utan um egg þannig að hún hélt því með fjórum fótum föstu við magann á sér. Hin rottan uppi á borðinu ýtti rottunni með eggið fram á borðbrúnina uns hún féll niður með bakið á undan og lenti mjúklega á gólfinu án þess að eggið brotnaði.

Þar beið þriðja rottan, beit í halann á rottunni með eggið og dró hvort tveggja á halanum undir skápinn í horninu. Þannig sóttu rotturnar nokkur egg.  

Daginn eftir var skápurinn losnaður frá veggnum og kom þá í ljós rifa undir veggnum sem rotturnar höfðu komið í gegn. Var nú fenginn meindýraeyðir til að sjá um afganginn, en vinnubrögðin hjá hinum þjófóttu rottum þóttu með eindæmum snjöll.

Í sjónvarpsþætti um spendýr jarðar kom fram að aðeins tvær spendýrategundir væri að finna hvar sem væri á jörðinni. Það eru maðurinn og rottan. Skal engan undra, ef marka má sögu afa míns.  

Klárasti hundur í heimi?

Vaxandi markhópur fyrir betri vöru.

Víðast um lönd eykst kjaramunur á milli fátækra og ríkra. Það þýðir að markhópur fyrir dýrar vörur og lúxusvörur fer síst minnkandi.

Sú var tíð að Jagúar og Land Rover voru í flokki tossanna í breskum bílaiðnaði sem mátti muna sinn fífil fegri á níunda áratugnum eftir hnignun tvo áratugi á undan.

Range Rover og Jagúar bílarnir voru að vísu í megindráttum frábærlega hannaðir bílar á þeim tíma og Jagúar bauð miklu ódýrari bíla en sambærilegir bílar kostuðu hjá Benz og BMW.

Gamli Land Rover Defender jeppinn var reyndar sér á parti, í meginatriðum óbreyttur frá 1948 og í hópi ódýrra og einfaldra jeppa.

Þó var það áreiðanlega einsdæmi, sem ég kynntist í reynsluakstri á Land Rover í aldarlok, að bílstjórinn gæti á fullri ferð skoðað veginn undir bílnum í gegnum rifu við mót gólfs og hliðar !

En þótt Range Rover og Jagúar væru dásamlegir bílar á yfirborðinu og pappírnum, gerði munurinn á samsetningargæðum og viðhaldskostnaðimeira en að vega þetta upp og þegar Lexus og fleiri vandaðir japanskir bílar bættust við virtust Jagúar og Land Rover vera dauðans matur.

En björgunin kom til fimm bílaframleiðenda og bílategunda, sem voru að hruni komnir, Skoda, Mini, Jagúar, Land Rover og Rolls Royce með því að erlendir bílarisar keyptu þessi merki og stóðu fyrir algerri upprisu þessara bíla.

Nú blómstra þessir bílar allir enda hefur markhópur kaupenda reynst traustur og síst minnkandi.

Nýi Range Roverinn er snilldarlega hannaður og smíðaður bíll og setur ný viðmið í sínum flokki.

Metár hjá Jaguar Land Rover

Merkingaskorturinn og ruglið eru víða.

Smiðjuhverfið í Kópavogi er eitt af ótal dæmum um það hvernig aðkomufólk er beinlínis afvegalegaleitt á leið sinni til ákveðins húss, til dæmis eftir forsögn símaskrárinnar eða ja.is.

Ekkert eftirlit virðist vera með því að húseigendur sjálfir merki hús sín með númerum heldur virðist viðhorf bæði borgar- og bæjaryfirvalda vera það að allir eigi fyrirfram að vita hvar allt er.

Það eru ekki svo fáar ferðirnar sem maður er búinn að fara um Smiðjuhverfið til að leita að fyrirtækjum og verður yfirleitt að aka fram og til baka þangað til maður dettur niður á skiltið sjálft.

Síðan virðist engin ein regla vera um það hvernig húsnúmerum er raðað eða hvað sé skilgreint sem ein gata. Ekki svo fáar ferðirnar sem maður hefur farið um ný hverfi til að finna þetta út og vera að villast langtímum saman.

Sums staðar á maður að vita það að allir botnlangarnir teljist með heildargötunni, annars staðar að það sé einmitt ekki þannig.

Í fyrra fór ég í langa gönguferð um hálft hverfi til að leita að húsi með númeri, sem var á allt öðrum stað í þessu völundarhúsi en hægt var að sjá fyrir.

Fyrir hálfri öld var þetta hins vegar ekkert vandamál. Öll hús voru merkt þar sem gatnakerfi var og reglan algild: Talið var til vesturs í Vesturbænum og austurs í Austurbænum, oddatölur vinstra megin og jafnar tölur hægra megin.

Dæmin eru svo mörg að þau virðast óteljandi. Hvers vegna ekur ókunnugur maður eftir Súðarvogi til norðurs og á að vita það fyrirfram að nafn hennar breytist í Skútuvog þegar hún kemur yfir gatnamót?

Hver er þessi Katrín, sem Katrínargata heitir allt í einu eftir? Katrín mikla? Af hverju er verið að leggja niður gömul og gróin nöfn gatna sem saga liggur á bak við og segir auk þess til hvar hún er í bænum.

Gatan Höfðatorg lá í áttina að Höfða, sem flestir vita hvar er. En hvar er þessi Katrín?

Fyndnasta dæmið sem ég þekki er þegar kenna átti konu frá Stykkishólmi hér um árið um að hafa valdið árekstri á Hellissandi þar sem hún lenti á bíl sem ók á móti einstefnu á einstefnugötu og lenti´á henni.

Konunni var sagt að allir á Hellissandi vissu að þar færi fólk ekkert eftir einstefnumerkinu og væri því á varðbergi?  Hvernig átti konan frá Stykkishólmi að vita það?

 

„Hverfið fer í taugarnar á fólki“

Því miður er meginatriðið hjá N.Y.Times rétt.

Það vekur athygli að að enda þótt umhverfisráðherra geri nú athugasemdir við einstök atriði í umfjöllun New York Times um það að Ísland sé núna númer 30 af 52 völdum áfangastöðum heims, gerir umhverfisráðuneytið ekki athugasemd við meginatriði hennar, sem er þess eðlis, að þeir sem vilji fara til Íslands til að njóta einstæðrar náttúru og víðerna hálendisins eigi ekki að draga það, því að hart sé sótt með mannvirki og virkjanir inn á hálendið.

Enda væri ekki hægt að þræta fyrir þetta, því að daglega eru nú sagðar fréttir af komandi stórsókn virkjana- og stóriðjufíkla og mannvirkjaþyrstra um þvert og endilangt hálendið.

Í fyrradag var sagt frá komandi háspennulínu af stærstu gerð um Sprengisand fyrir stóriðju Austurlands. 

Á síðustu dögum hefur verið sagt frá virkjun inni í Þjórsárverum og uppþurkun ígildis tveggja og hálfs Gullfoss í Efri-Þjórsá auk árforma um að kollvarpa stórum hluta rammaáætlunar með því að drita niður virkjunum út um allt og virkja á verndarsvæðum 2. áfanga áætllunarinnar svo sem í Gjástykki og í  Grændal alveg ofan í hlaðvarpa Hvergerðinga.

Í skipulagi miðhálendisins er gert ráð fyrir svonefndum "mannvirkjabeltum" yfir bæði Kjöl og Sprengisand og raunar ákvað samvinnunefnd um skipulag miðhálendisins einróma að svæðið Leirhnjúkur-Gjástykki skuli verða iðnaðarsvæði.

Ríkisstjórnin hefur einróma ítrekað eindreginn vilja sinn til að reisa álver í Helguvík sem þýðir samfellt virkjana- og mannvirkjabelti fyrir stóriðjuna frá Reykjanestá austur í Skaftafellssýslu og upp á miðhálendið.

Ekki er langt síðan fréttist af nýjum áformum um álver á Bakka og hafinn er mikill dýrðarsöngur um sæstreng til Skotlands sem ráðamenn segja blákalt að geti annað orkuþörf stórs hluta Evrópu þótt einfaldar tölur sýni að gervöll virkjanleg orka Íslands með tilheyrandi rústun á einstæðri náttúru landins og víðernum dugar ekki nema fyrir innan við einu prósenti af orkuþörf álfunnar.  

Dýrðarsöngur er einnig sunginn um  stórkostlega 250 kílómetra styttingu leiðarinnar milli Egilsstaða og Reykjavíkur með nýrri hraðbraut á milli þessara staða, sem yrði raunar að liggja þráðbeina loftlínu yfir hvað sem fyrir væri  leiðinni til að fá fram slíka styttingu !

Hvorki meira né minna en ný heimsmynd á að vera að skapast í kringum Ísland með "heimshöfn" í Finnafirði vegna stórfelldra siglinga á nýjum heimskautaskipaleiðum.

Ísland í miðju nýrrar heimsmyndar! Minna má það ekki vera !

Sést þó á kortum að stysta siglingaleið á milli Evrópu og Japans norður fyrir Asíu liggur meðfram strðndum Noregs og Rússlands.

En okkur verður sjálfstagt ekki skotaskuld úr því að fá skipin til að að taka á sig krók til Finnafjarðar ef við beitum sömu aðferð og tekin var upp 1995 þegar auglýst var að lægsta orkuverð í heimi byðist á Íslandi auk sveigjanlegs mats á umhverfisáhrifum.

Og ekki verður okkur heldur skotaskuld úr því að reisa borgarsamfélag þar, sem nauðsynlegt er fyrir aðgang að fjölbreyttri þjónustu og viðskiptum fyrir miðju nýrrar heimsmyndar!

Væntanlega verða það þá lang lægstu hafnargjöld í heimi sem boðin verða í Finnafirði og sveigjanlegasta mat á umhverfisáhrifum í heimi varðandi olívinnsluna stórfelldu sem er að dynja yfir norður af landinu og mun gera Íslendinga 20 sinnum ríkari olíuþjóð á hvern íbúa en Norðmenn.

Og ekki mun veita af að við tökum sem virkastan þátt í því að auka framleiðslu og notkun á jarðefnaeldsneyti til þess að flýta fyrir hlýnuninni af mannavöldum svo að hafísinn og jöklarnir bráðni sem hraðast til að flýta því að við breytum heimsmyndinni.

Meginatriðið hjá New York Times er rétt þegar ofangreint er dregið saman varðandi það í hvert stefni í meðferð okkar á hálendinu, landinu og auðlindalögsögunni í kringum það.  

 

Athugasemdir við fréttaflutning New York Times

Sannir í túlkun sinni og þjóðarsómi.

Hljómsveitin Sigur Rós hefur verið þjóðarsómi frá upphafi ferils síns, ekki aðeins vegna verðskuldaðara vinsælda, heldur einnig vegna þess að hún hefur sýnt hvernig sérstæð tónist einstakra þjóða eða þjóðflokka getur náð hylli og viðurkenningu um allan heim.

Hún hefur verið sönn í sköpun sinni og túlkun, trú uppruna sínum og er dæmi um það að þegar saman fara miklir hæfileikar, frumleiki og túlkun, er það eina, sem þarf að smella til að brjótast í gegn til frægðar, er að vera réttir menn á réttum stað eða stöðum.

Mér verður oft hugsað til þess hvað hæfileikarnir og tjáningarþörfin leynast víða þegar ég sé ungviðið, oft kornungt, fara á flug í tjáningu og sköpunarþörf.

Setti inn á facebook-síðu mína í kvöld 13 sekúndna myndband, sem smellt var síðustu nýjársnótt, þegar systrasynirnir Hlynur Kristófer Friðriksson (og Iðunnar), átta ára, og Haukur Lár Hauksson (og Láru), sem á tíu ára afmæli í dag svöluðu dansþrá sinni á nýjársnótt eins og þindarlausir tímunum saman.

Tók út úr þeim tvo ramma inn á þessa síðu, en hraðinn er svo mikill hjá þeim, þegar þeir eru í þessum ham, að myndirnar eru hreyfðar!

Eins og alltaf veit enginn hvort þetta er tímabundið hjá þeim eða hvort þeir muni síðar leita lengra og hærra og þá jafnvel á öðrum sviðum.

Sá yngri hefur verið að túlka þetta sérkennilega og persónulega afbrigði af breikdansi sínum síðan hann var aðeins fjögurra til fimm ára og sá eldri er snjall í knattspyrnu og búinn fjölbreyttum hæfileikum.

Mannauðurinn, uppvaxandi hæfileikakynslóð, þetta er það sem gerir mann bjartsýnan um framtíðina.  

Alþjóðleg stjarna um tvítugt