Mjög verðmæt viðurkenning.

Lonely Planet er risi í ferðaheiminum og tilurð fyrirtækisins er lýsandi fyrir það hvernig hugvit og þekking eru lykillinn að velgengni á okkar tímum.

Brúðhjón, sem fóru í brúðkaupsferð til Ástralíu á ódýrasta mögulega hátt, með því að bjarga sér á hverjum tíma sem mest sjálf og nota til þess útsjónarsemi og eigið hugvit, ákváðu að skrifa bók um þetta ævintýri til þess að fjármagna síðari hluta ferðarinnar.

Bókin varð metsölubók og peningana notuðu þau til þess að setja á fót ferðaþjónustuupplýsingar sem byggðist á upplifunar- og "survival"reynslu og mátti orða með kjörorðinu: "Get your hands dirty and feet wet."

Nýr og sístækkandi markhópur ferðafólks lagði grunninn að veldi Lonely Planet.

Þegar ég tók sjónvarpsviðtal við bandarískan ferðaprófessor sem hingað kom og greindi frá þessu rigndi yfir mig fordómafullri gagnrýni fyrir að tala við "gamlan kerlingarvitleysing".

Síðan ég tók þetta viðtal er liðinn áratugur og lítið þokast í því að vinna bug á fordómunum sem enn lifa góðu lífi.

Ísland getur verið kjörið land fyrir þennan markhóp ef þess er gætt að eyðileggja ekki þá ósnortnu og einstæðu náttúru sem landið hefur upp á að bjóða.

Ísland einn af áfangastöðum ársins 2013

Tímamótasönghópur.

Um leið og ég óska Þóri Baldurssyni til hamingju með verðskuldaða viðurkenningu fyrir list sína og störf fylgja því líka hamingjuóskir til hinna stórvina minna úr Savannatríóinu, Björns Björnssonar og Troels Bendtsen.

Savannatróið markaði tímamót á tónlistar- og skemmtanasviðinu hér á landi þegar það kom fram á nýjársdag fyrir hálfri öld.

Þótt erlend tríó af svipaðri gerð hefðu verið vinsæl hér á landi um nokkurra ára skeið, og er þar kannski helst að nefna Kingston tríóið, var Savanna tríóið hið fyrsta af þessu tagi hér á landi og sló svo sannarlega í gegn frá fyrsta degi.

Fjórum árum fyrr hafði skemmtanabransinn verið að mestu svipaður og hann hafði verið um áratuga skeið, byggður að miklu leyti á danskri revíuhefð.

Fyrsta skarðið í þetta form hjó tikoma Baldurs búktalara og Konna, brúðu hans, en þrátt fyrir það þvar uppistaðan í skemmtiatriðum gamanvísnasöngvarar í stíl Bjarna Björnssonar, svo sem Alfreð Andrésson, Brynjólfur Jóhannesson, Soffía Karlsdóttir, Árni Tryggvason, Gestur Þorgrímsson og Hjálmar Gíslason, eftirhermur þar sem Karl Guðmundsson var einna aðsópsmestur og síðan var nokkuð um samtalsþætti leikara eða leikkvenna.

Á skemmtunum var eitt sem var klassískt og hefur haldið velli, en það var óperusöngfólk sem oft söng á fyrri hluta skemmtana en síðan voru önnur atriði af léttari toga síðar.

Yfirleitt fluttu þessir listamenn texta eftir snjalla handritshöfunda en voru um leið nokkuð háðir þeim.

Um áramótin 1958 /1959 urðu nokkurs konar kynslóðaskipti þegar inn á þetta svið stormuðu með látum tvö atriði í alveg nýjum stíl.  

Annars vegar voru það þeir  Gunnar Eyjólfsson og Bessi Bjarnason með alveg nýja útfærslu af tveggja manna tali, sem byggðist á nýjasta forminu í þeim efnum, sem Gunnar hafði séð og heyrt í starfi sínu erlendis sem flugþjónn og héldu þeir uppteknum hætti í meira en áratug.

Áramótin eiga svipaðan sess í mínum huga og huga Savnnatríósins því að á gamlárskvöld 1958 tróð ég fyrst upp utan skóla sem launaður skemmtikraftur og hafði níu mánuðum seinna komið fram á skemmtunum um allt land og tekið þátt í því ásamt Gunnari og Bessa að innleiða alveg nýjan stíl.  

Ég var með allt frumsamið, vafið innan í uppistand á milli grínsöngva með alveg nýju lagavali rokkkynslóðarinnar og nýjum og öðruvísi viðfangsefnum í eftirhermum.

Þetta var mikil breyting, ekki síst vegna þess að áður höfðu sömu lögin oft verið notuð aftur og aftur árum saman.  

Savannatríóið tók skemmtanabransann með þvílíku trompi 1963 að segja má að með því hafi endanlega orðið umskipti á skemmtanabransanum og léttmeti af gamla stílnum horfið.

Allir voru þeir Savannastrákar listamenn fram í fingurgóma eins og komið hefur fram á ferli þeirra síðar, þótt leiðir skildu í lok áratugarins og nýir öfugir sporgöngumenn, enn langlífari á sviðinu, Ríótríóið, tók við.

Þess má geta, að fjórði maðurinn, kontrabassaleikarinn Gunnar Sigurðsson, lék með þeim án þess að syngja.

Savanna tríóið lagði fljótlega mikla rækt við íslenska þjóðlagatónlist og lög eftir Þóri Baldursson auk laga úr fleiri áttum en vestan úr Ameríku, og þeir tóku upp árangursríka og gefandi samvinnu við snilldarskáldið Sigurð Þórarinsson.   

Að þessu leyti lögðu þeir fram dýrmætan skerf til íslenskrar menningar þegar þess þurfi mest við í ólgusjó rokks og Bítla, og það var ekki tilviljun að þeir spiluðu og sungu á fyrsta útsendingarkvöldi Sjónvarpsins.

Fljótlega eftir stofnun Savannatríóins geystust Hljómar fram á sviðið og á aðeins fimm árum hafði orðið einhver mesta bylting, sem orðið hefur í skemmtunum hér á landi.

Troels söng með Þremur á palli síðar við firna góðan orðstír, Björn Björnsson varð yfirmaður leikmyndadeildar Sjónvarpsins og hefur unnið merk starf við uppsetning safna og margt fleira, en Þórir hefur alla tíð unnið gríðarlega mikilvægt starf á sviði tónlistar og er því vel að viðurkenningu kominn eins og áður sagði.

50 ára afmæli og riddarakross

Er meiri möguleiki á víðtækri "sátt" núna en síðustu 65 ár?

Í 65 ár hafa fjölmargar tilraunir til að ná "sátt" um nýja stjórnarskrá runnið út í sandinn vegna þess að ævinlega var einhver, sem beitti neitunarvaldi vegna ákveðinna forréttinda og hagsmuna.

Einu umtalsverðu umbæturnar, í kaflanum um kosningar til Alþingis, hafa náðst í hatrammri andstöðu og neitunarvald einhvers hefur ævinlega komið í veg fyrir að ný stjórnarskrá liti dagsins ljós eins og var almenn skoðun helstu stjórnmálaforingja landsins við lýðveldisstofnun.

Eru meiri líkur á allsherjar sátt núna núna en verið hafa síðustu 65 ár? Það er ekki svo að sjá og þeir, sem nú vilja drepa málum á dreif með því að gera allsherjar sátt að skilyrði, eru í raun að biðja um óbreytt ástand, kannski næstu 70 ár.

17 mánuðir eru síðan frumvarp um nýja stjórnarskrá kom fram, og fyrst nú eru sumir að setja fram nýjar aðfinnslur, sem flestar felast í hártogunum, útúrsnúningum og rangfærslum.

Í nýjársávarpi sínu 1949 brýndi þáverandi forseti Íslands foringjana til að standa við stóru orðin um heila, nýja stjórnarskrá.

1953 var endurskoðun komin nokkuð á veg í stjórnarskrárnefnd undir forystu Bjarna Benediktssonar og á Varðarfundi lýsti hann tillögum sem um ótrúlega margt voru þær sömu og stjórnlagaráð setur fram nú.

En þá strandaði framgangur málsins á því að ekki náðist "sátt" um þær umbætur sem nauðsynlegar voru á afar ranglátum kafla um kosningar til Alþingis, en það var mál sem Framsóknarflokkurinn hafði barist hatrammlega á móti í aldarfjórðung.

 Aldrei hafði náðst æskileg "sátt"um þetta mál og varð að lappa upp á það 1942 í fullkominni andstöðu við Framsóknarflokkinn.

Ef þess hefði verið krafist á sjötta áratugnum að ekki mæti breyta stjórnarskránni nema í fullkominni sátt eins og nú er talað um, hefðu þessar umbætur aldrei fengist fram og við sætum enn uppi með stjórnarskrá þar sem þriðjungur atkvæða gæti skapað þingmeirihluta og 400 kjósendur í einu þorpi gætu fengið tvo þingmenn.

Allan lýðveldistímann hefur það staðið í vegi fyrir nýrri og betri stjórnarskrá að aldrei hefur fengist "sátt" um hana þrátt fyrir margar tilraunir stjórnarskrárnefnda.

Ástandið nú virðist vera sams konar ástand og var á árunum 1927-59, nema að nú er það fyrst og fremst Sjálfstæðisflokkurinn sem er kominn í hlutverk Framsóknarflokksins þá.

Og reynslan sýnir, að þegar hagsmunirnir eru miklir af því að koma í veg fyrir umbætur, verður engu tauti við þá komið sem hafa einsett sér að koma í veg fyrir þær umbætur með öllum tiltækum ráðum.  

Ástæðan nú er svipuð og ævinlega; - umbæturnar hreyfa við hagsmunum þeirra, sem hafa hagnast á óbreyttu ástandi og notið forréttinda.

„Margt óskýrt og flókið“

Það var misgott að hafa eldrautt hár.

Það er rétt hjá Christinu Hendricks í mbl.is-frétt sem þessi pistill er tengdur við,  að eldrautt hár verður til þess að maður skeri sig úr og veki athygli.

En það er bæði jákvætt og neikvætt og fer eftir aldri hinnar rauðhærðu manneskju.

Þegar ég drengur þótti mér það oft óþægilegt að vera með svona miklu rauðara og úfnara hár en nokkur annar í skólanum eða í hverfinu. Hárið var svo þykkt, að erfitt var að greiða það. 

Oft var mér stritt á því en slapp þó við einelti sem betur fór.

Ég las bækurnar um Gvend Jóns strax sjö ára gamall þar sem sagt var frá því að þegar Frakkar voru hér við veiðar hefðu þeir viljað fá rauðhærða stráka í beitu og það var nú ekki uppörvandi að lesa um slík hugarfar í garð rauðhærðra drengja.

Þegar ég lék stórt barnahlutverk í Vesalingunum í Iðnó tólf ára gamall var mér hins vegar sagt að það hefði hjálpað mér mikið við að ná athygli og skila mínu að hafa svo rautt hár, því að það væri eins og að hafa stærðar hemlaljós á hausnum.

Þegar ég byrjaði síðan að skemmta 18 ára gamall út um allt land, var það skyndilega orðið mjög jákvætt að hafa svo strítt og rautt hár að það virkaði eins og skært auglýsingaljós.

Þar sem aðstæður voru erfiðar til að fá hljóð af einhverjum ástæðum fyrsta árið í bransanum, og ég auk þess óþekktur, var auðveldara að ná athyglinni og þögn í salnum en ella.

Haraldur Á. Sigurðsson, sem skemmti með mér á héraðsmótunum á héraðsmótunum, sagði þegar hann kynnti mig, að þegar ég hefði fæðst, hefði hárið verið svo logandi eldrautt, að það hefði verið hægt að spara rafmagnið í stofunni á fæðingadeildinni með því að slökkva ljósin.

Að þessu var hlegið, af því að umræðuefni Haraldar blasti við áhorfendum. Og ísinn var brotinn.

Á þrítugstaldrinum fór hárið að þynnast, gisna og minnka og hvarf síðan það mikið á næstu áratugum, að rúmlega fimmtugur ákvað ég að láta það fjúka endanlega og spara mér þau útgjöld, sem höfðu falist í hárgreiðum.  

En þegar litið er yfir "rauðu" árin var það þroskandi viðfangsefni, einkum fyrstu árin, að takast á við afleiðingarnar af því að hafa þetta eldrauða og næstum sjálflýsandi hár.

Og jákvæðu hliðar þess tvímælalaust fleiri en hinar neikvæðu.

    

Sögðu rauða hárið til trafala

Hægt að lækna lofthræðslu.

Stundum er sagt að það sem er óþekkt valdi oft mestum ótta. Ég hélt þegar ég var ungur að engin leið væri að læknast af lofthræðslu. Man hve hræddur ég var þegar ég þurfti að ganga eftir Steinahjallagötunni í snarbröttu austanverðu Hvammsfjalli fyrir ofan bæinn, þar sem ég var í sveit.

En haustið 1957 uppgötvaði ég það að það er hægt að lækna lofthræðslu með ákveðinni þjálfun og aga, sem stundum getur tekið drjúgan tíma.

Þegar ég var sautján ára ákvað ég að fara út í það að verða félagi í byggingarsamvinnufélagi sem byggði fyrstu tólf hæða blokkina í við Austurbrún.

Ég vann á kvöldin og um helgar með skólanum og eins og ég gat á sumrin og taldi mig hafa verið heppinn að lenda fljótlega í járnabindingunum, því að það fannst mér skemmtilegt starf, - það þurfti að lesa teikningar og vinna eftir þeim og ná upp þjálfun, sem byggðist á lagni og hraða.

En einn stór galli var á þessari vinnu sem kom í ljós þegar á fyrstu hæð. Það var sá hluti vinnunnar sem fólst í því að ganga eftir tommu breiðum veggjamótunum þar sem maður var eins og á tveimur örmjóum jafnvægisslám fyrir fimleikafólk.

Ekkert mátti út af bregða og í fyrstu var sem þetta myndi verða mér um megn, svo lofthræddur var ég.

Einhvern veginn tókst mér að komast í gegnum þetta en kveið að sjálfsögðu mjög fyrir því að þurfa að gera þetta á annarri hæðinni í tvöfalt meiri hæð frá jörðu en á þeirri fyrstu, - bjóst við að það yrði tvöfalt skelfilegra.

Svo kom fyrsti dagur þessarar jafnvægisgöngu á annarri hæði og víst var þetta erfitt, en þó ekki það miklu erfiðara en á fyrstu hæðinni, að þetta slampaðist.

Á þriðju hæðinni kom það á óvart, að þótt ég væri enn skjálfandi á beinunum við þetta, var það ekki lengur eins skelfilegt og það hafði verið á tveimur neðstu hæðunum. Það var eins og ég væri byrjaður að venjast þessu í stað þess að gefast upp með aukinni hæð, eins og ég hafði verið að búa mig undir að gera.

Skemmst er frá að segja að með hverri nýrri hæð fór hræðslan smám saman minnkandi þótt horft væri sífellt niður úr meiri og meiri hæð.

Gagnstætt því sem ég hafði óttast, hélt hræðslan áfram að minnka eftir því sem ofar dró, og á efstu hæðunum var þetta orðið ekkert mál, svo lítið mál að óttaleysið var farið að verða varasamt.

Það var jú, þrátt fyrir allt, orðið 30 metra fall niður ef manni skrikaði fótur á tommu breiðum mótafjölunum sem maður stundum hljóp eftir ! 

Þess má geta að hættulegusu staðirnir voru hornin, því að vinnupallarnir náðu ekki fyrir þau og þar var lóðbeint gat alla leið niður á jörðina, ef manni urðu á mistök þar.

Á tveimur efstu hæðunum var þessi yfirstigna raun orðin að slíkri nautn, að mann sárlangaði til þess að prófa að stökkva út af steypumótunum og sjá hvort maður drægi út í stóran sandbing sem var 35 metrum neðar !

Síðar í starfi mínu kom það sér vel að hafa þjálfað sig í að vinna bug á lofthræðslunni, til dæmis í þau tvö skipti sem ég fór í fréttaferðir upp í meira en 400 metra hátt mastur á Gufuskálum eða þurfti að klöngrast í þverhníptum fuglabjörgum eða snarbrauttum fjöllum.

En ég hef tekið eftir því að ef langur tími líður á milli þess sem maður tekst á við slík verkefni, minnkar getan til að yfirvinna lofthræðsluna. Það þarf að halda sér í þjálfun við það eins og flest annað.

En niðurstaða mín er sem sagt sú að það er hægt að lækna lofthræðslu.

Ekki vinna fyrir lofthrædda

Athyglisverð lýsing í bók Svavars.

Lýsingin eða greiningin á fundi ríkisráðs í ævisögu Svavars Gestssonar á fundi ríkisráðs og eðli hans er næsta sláandi.

Fundinum er lýst sem algerlega þýðingarlausum fundi þar sem ekkert markvert gerist í raun og engin mikilsverð mál til umfjöllunar.

Fundurinn virðist einkum miðast við það að hægt sé að taka mynd af forsetanum og ríkisstjórnni líkt og líkast til hefur verið ætlunin með fundum hins valdalausa danska kóngs.

Þess má geta að í frumvarpi að nýrri stjórnarskrá er ríkisráð ekki lengur nefnt né heldur Landsdómur.

Hefðbundinn fundur ríkisráðs

Eru í mótsögn við sjálfa sig heima og heiman.

Þeir Bandaríkjamenn sem halda því fram að eina ráðið við morðöldunni í landinu sé að fjölga byssum þannig að þær verði alls staðar og á endanum allir vopnaðir stangast á við þá skoðun, sem haldið er fram varðandi kjarnorkuvopnaeign þjóða.

Þar halda Kanarnir sem og flestar þjóðir því fram að því fleiri, sem eigi slík vopn, því meiri hætta sé á að þeim verði beitt.

Engin furða er þótt samtök skotvopnaeigenda og vopnaframleiðendur ráði ferðinni vestra því að það eru gríðarlegir hagsmunir þessara aðila að vopnavæða þjóðfélagið upp í topp.

Hugmyndin um að allir séu vopnaðir til þess að verjast öllum er ekki ósvipuð þeirri röksemd fyrir því að allir eigi að eiga sem stærsta bíla, að litlir bílar séu ekki eins öruggir, af því að þeir fari illa út úr árekstrum við stóru drekana.

Tvennt er við það að athuga að sem flestir, helst allir, eigi að aka um á sem stærstum bílum, en það er að sjálfsögðu mikið hagsmunamál fyrir bílaframleiðendur og olíufélög.

Í fyrsta lagi koma flestir af minnstu bílunum jafnvel betur út í öryggisprófunum en stærri bílarnir og hafa margir stóru bílanna komið herfilega út úr þeim.

Í öðru lagi er orsakasambandinu snúið við þegar sagt er að litlir bílar drepi ökumenn sína með því að fara illa út úr árekstrum við stóra bíla.

Þetta er öfugt: Stóru bílarnir fara illa með litlu bílana og drepa ökumenn þeirra ef rétt er að svo sé, sem er raunar hæpin einföldun.  

Þegar skoðaðar eru tvær leiðir til að jafna þennan mismun, sem er þó miklu minni en af er látið, sést að mun skynsamlegra er að losna eins og hægt er við stóru, dýru bílana svo að bílaflotinn verði samsettur af eins jafn stórum bilum og unnt er.

Það er mun skárra að stefna að þessu en að útrýma litlu bílunum svo að bílaflotinn verði eins stór, dýr og eyðslufrekur og hægt er.

Síðan má bæta því við að gerðar hafa verið árekstraprófanir þar sem stórir bílar eru látnir lenda í árekstri við litla bíla og hefur komið í ljós að stærðin skiptir ekki öllu höfuðmáli.

Þannig setti tímaritið Auto, motor und sport,  Smart, minnsti bíllinn á markaðnum, í árekstur á móti stærstu gerð af Benz S og kom sá litli ótrúlega vel út úr þeim árekstri.

Prófað hefur verið að aka Smart á 160 kílómetra hraða á steinvegg og hann kom heill út úr því og er ekki vitað um neinn annan bíl sem geti leikið þetta eftir.

Og áreksturspróf á milli nýlegs Chevrolet Malibu og miklu stærri bíls, nánast bíldreka af gerðinni Chevrolet Bel Air 1959 var athyglisverður.

Sá litli hreinlega slátraði drekanum og steindrap ökumann hans og sýnd hve langt menn eru komnir í því að auka öryggi bíla.

Í Toyota IQ, sem er næstum helmingi styttri en lengsta Toyotan, eru 9 líknarbelgir og bíllinn með 5 stjörnur í árekstraprófi NCAP.  

Efast um gagn vopnaðra varða

Fleiri atriði í eldri bílum.

Bíllinn sem Scotty Kilmer skoðar á myndbandi til að athuga ástand hans kom vel út, enda verður að telja ólíklegt annað nema að hann hafi orðið fyrir áföllum.

Ef bíllinn er orðinn nokkrum árum eldri koma ný atriði til sögunnar. Ef bíllinn er að nálgast 100 þúsund kílómetrana er það mikilvægt að hafa á hreinu hvort búið er að skipta um tímareim.

Það kostar upp undir 100 þúsund að skipta um reim þannig að hafi það ekki verið gert verður seljandinn að slá sem því nemur af söluverðinu.

Það er gamalt ráð að skoða hvernig loft kemur út úr púströrinu þegar bíllinn er settur kaldur í gang.

Komi svartur reykur er líklegt að vélin sé farin að verða óþétt.

Ástand hjólbarðanna hefur fjölbreyttari þýðingu þegar bíllinn eldist en Scotty gaf upp.

Nýr dekkjagangur undir bílinn getur kostað frá 60 þúsundum og upp úr á jeppabílum.

Séu nýir hjólbarðar undir bílnum eru þeir nokkurn veginnn það eina sem hægt er að setja óbrigðulan verðmiða á.

Ef seljandinn gleymir að taka þetta með í reikninginn getur kaupandinn grætt sem því nemur og því meira sem bíllinn og dekkin eru stærri og dýrari.

Ef um er að ræða bíl sem er orðinn 10 ára gamall eða eldri geta ný og góð dekk undir honum verið meira virði en bíllinn sjálfur og í því tilfelli tekur kaupandinn minni áhættu en ella.

Þetta eru aðeins fá af þeim atriðum, sem skipta máli við kaup og sölu á notuðum bílum en margt fleira mætti nefna.

Nokkur ráð við kaup á notuðum bílum

Vörn nauðsynleg.

Eitthvert mesta áreitið sem nútímamaðurinn verður fyrir og er margfalt meira en nokkru sinni fyrr, er það flóð auglýsinga sem á okkur dynur frá morgni til kvölds.

Nóg er af því þótt ekki bætist við ísmeygileg ósvifni margra auglýsenda, sem neytandinn á oft erfitt með að varast.

Einn stórmarkaðurinn auglýsti "xxx, alltaf ódýrari" nógu lengi til þess að maður losnar ekki við minninguna, þótt maður vildi.

Á þeim markaði virðist svona aðferðum oftast vera beitt og því er það nauðsynlegt og þarft að halda í hemilinn á þeirri, að því er virðist, óstöðvandi tilhneigingu til að halda þessu áfram, hvernig sem tautar og raular.  

Enginn endir virðist vera á því að auglýsa "ekki missa af" þessu og hinu, en með þeirri síbylju er ekki verið að auka ánægju fólks heldur vekja óánægju með það að vera sífellt "að missa af" öllum mögulegum og ómögulegum hlutum.

Bauhaus bannað að birta fullyrðingar

Óviðjafnanlegur íþróttaviðburður fyrir hálfri öld.

Mikið væri nú gaman ef til væru lifandi myndir af mörgum af mestu íþróttaafrekum fyrri tíma hér á landi.

Einn þeirra gerðist fyrir réttri hálfri öld í litla ÍR-húsinu sem stóð á horni Túngötu og Hofsvallagötu.

Keppnin í hástökkinu í þessu næstum því dúkkuhúsi var einhver ógleymanlegasta stund sem ég minnist úr íþróttakeppni.

Húsið var svo lítið að í keppni í hástökki þurfti Jón Þ. Ólafsson að passa sig á því að detta ekki niður í tröppur og hrapa út um dyrnar suðvesturhorni hússins.

Atrennan gat ekki orðið nema þriggja skrefa atrenna vegna plássleysis. Þess ber að geta að atrenna í hástökki er kannski fleiri stutt skref í sjálfu sér, en í byrjun hennar tók Jón nokkur stutt skref til þess að koma sér af stað og átti þá aðeins rými fyrir þrjú raunveruleg atrennuskref.

Á æfingu á undan lék Jón það eftir heimmethafanum Brumel að stökkva upp og snerta körfuboltahringinn með stóru tánni!

Jón hafði svo mikla yfirburði að hann varð að bíða meðan aðrir hástökkvarar voru að klára sínar hæðir, sem voru 30-40 sentemetrum lægri.

Þegar þeirri keppni hinna var að ljúka tók Jón eina upphitunaratrennu og hljóp yfir 1,85 eins og í grindahlaupi !

Hann var sennilega í mesta banastuði en hann varð nokkurn tíma á glæsiferli sínum. Samt ekki nema 21. árs.

Síðan komu stökkin hans og þegar hann fór yfir 2,11 ætlaði þakið að rifna af litla ÍR-húsinu, enda stökk Jón aldrei hærra á ferlinum, hvorki utan húss né innan.

Þetta var Norðurlandamet og annar besti árangur í heiminum innan húss þetta ár!

Ég efast um að nokkurn tíma muni annað eins gerast í íþróttum innan húss hér á landi.

Innlendur íþróttaannáll í myndum