Svona lagað sést hvergi nema hér.

Rétt eins og Yellowstone þjóðgarðurinn í Bandaríkjunum og helstu þjóðgarðasvæði þar í landi og víðar ættu þekktust jarðvarmasvæði landsins og náttúruperlur að vera í eigu þjóðarinnar.

Eftir 14 ár verður liðin öld frá því að Þingvellir voru lýstir þjóðareign sem aldrei mætti selja né veðsetja og voru þeir sem að því stóðu langt á undan sinni samtíð, bæði hvað snertir eignarhaldið og ekki síður eðli þess, varðandi það að þetta væri ekki eign sem mætti selja né veðsetja.

Hvergi í öðrum löndum sé maður það, að fyrst taki landeigendur sig til og byrji að rukka um aðgangseyri áður en sjá megi að fénu hafi verið varið í það sem sagt er að verja eigi því í.

Þvert á móti fá gestir strax í hendur vandaða bæklinga um náttúruverðmætin og umgengni við þau og sjá alls staðar í mannvirkjum og þjónustu að þetta eru sanngjörn viðskipti, þjónusta ðg aðstaða gegn greiðslu.  

Ýmislegt í okkar þjóðfélagi ber enn keim af lénsskipulagi miðalda, bæði hvað varðar réttindi landeigenda og einnig hlunnindin sem Kastljós upplýsti nýlega um að margir prestar landsins njóti án þess að hafa nokkuð til þess unnið.

Ég bryddaði upp á umræðu um þessi mál hjá stjórnlagaráði en augljóst var að miðað við þau miklu úrlausnarefni sem ráðinu var ætlað að leysa úr á örfáum mánuðum yrði ekki tími til að ræða þau, brjóta til mergjar og skila tillögum um breytingar og útfærslur þeirra, því miður.  

 

 

Skora á landeigendur að rukka ekki

Uppgötvaði Hvolsvöll og Hellu 2010.

Gosið í Eyjafjallajökli 2010 varð til þess að ég uppgötvaði hve vel Hvolsvöllur og Hella liggja við samgöngum á Suðurlandi og gagnvart þeim verkefnum sem ég vinn að á hálendinu.  

Að vísu er þungamiðja íbúafjöldans nær Selfossi og þar er góður flugvöllur en í raun er Árborgarsvæðið orðið að hluta af atvinnusvæði höfuðborgarsvæðisins og alþjóðlega  hugtakið VBS, "Virkt borgarsamfélag" (á ensku: FUA, Functional Urban Area) nær frá Akranes í norðri, Suðurnesjum í vestri og Flóanum i austri að miðju Reykjavíkur.

Skilyrðin fyrir VBS eru: Meira en 15 þúsund íbúar og minna en 45 mínútur sem tekur að fara frá jaðri inn að miðju.

Frá Selfossi til sýslumarka við Sandskeið eru 36 kílómetrar en hins vegar meira en 230 kílómetrar að Skeiðarársandi. Hlutföllin eru 36:230

Hvolsvöllur liggur augljóslega mun meira miðsvæðis, ekki síst eftir að ferðamannaumferð hefur stóraukist á öllu Suðurlandi.

Frá Hvolsvelli til Sandskeiðs eru 75 kílómetrar en 190 að Skeiðarársandi. Hlutföllin 75:190.

Hvolsvöllur liggur þar að auki rétt utan við VGS Reykjavík en Selfoss hins vegar inni á því svæði.  

Það eru aðeins 13 kílómetrar á milli Hellu og Hvolsvallar, álíka langt að fara og milli Mosfellsbæjar og þungamiðju íbúðabyggðar og verslunar og þjónustu í Reykjavík og því eru þessi tvö þorp í raun ein byggðarheild.

Hvergi á landinu er eins þægilegt að vera á flugvél og á Hvolsvelli.

Hægt er að leggja vélinni í aðeins 100 metra fjarlægð frá apóteki, bensínsölu, veitingastöðum og stórri verslun, auk þess sem nokkur hundruð metrum frá í þorpinu eru heilsigæslustöð, lögreglustöð og margskonar verslun og þjónusta auk hótels og bændagistinga.   

  

Hvolsvöllur í vel sveit settur

Enginn árangur í 55 ár.

Á þessu ári verða 55 ár liðin síðan hinum spillta einræðisherra Batista á Kúbu var steypt af stóli.

Bandaríkjamenn voru í fyrstu fegnir að hafa losnað við þennan gerspillta skjóstæðing en urðu fljótlega fyrir djúpum vonbrigðum með Fidel Castro, sem hafið steypt Batista af stóli, vegna þess að hann var ekki tilbúinn til að leyfa Könunum viðhalda stöðu sinni á eynni og var með of róttækar hugmyndir.

Sett var á viðskiptabann og allt gert, sem hugsanlegt var, til að steypa Castro af stóli.

Líklega hefur engum manni verið brugguð jafn mörg banaráð og honum en án árangurs.

Karlinn hefur ráðið lögum og lofum á Kúbu og var meira að segja skráður aðalritari kommúnistaflokksins allt til ársins 2011.

Þá höfðu 11 Bandaríkjaforsetar komið og farið í embætti og fyrir löngu útséð um að viðskiptabannið og aðrar hömlur á samskiptum Bandaríkjamanna við Kúbu bæru nokkurn árangur annan en hann að skaða alla aðila, sem það snerti. 

Fimm af þessum ellefu Bandaríkjaforsetum eru látnir en Castro lifir enn.  

Þótt afstaða Kananna gagnvart viðskiptabanninu sé að linast, er ólíklegt að því verði aflétt meðan Castro er á lífi.  Svo mjög er tilvist þessa ódrepandi andstæðings þeim mikill þyrnir í augum.   

Vilja bætt samskipti við Kúbu

Nálgast konurnar í sundurgerð í hárgreiðslu.

Hárið er prýði konunnar var einhvern tíma sagt og það er stór hluti af lífi kvenna og öllu í kringum þær.

Um miðja síðustu öld báru strákar svonefnt brilljantín í hárið til þess að geta greitt í það liði, sem oftast voru þannig gerðir, að skipt var hægra megin eftir endilöngu höfðinu og var hárið greitt í nokkurs konar snjóhengju eins og enn má sjá merki um hjá forseta vorum.

Einkenni rokkstjörnunnar Bill Haley (sem mér fannst reyndar aldrei vera sannur rokkari) var snúinn lokkur, sem lá fram á enni hans.

Að öðru leyti var hárgreiðsla karla algert aukaatriði í sambandi við útlit þeirra þar til Bítlarnir komu til sögunnar og fóru að láta hár sitt verða æ síðara.

Þá fauk briljantínið út í veður og vindi og þótti fólki það hafa verið afar hallærislegt.  

Næsta bylting voru hipparnir í lok sjöunda áratugarins og þar á eftir pönkararnir með hanakömbum sínum og öðrum sérkennum, leðri og dinglumdangli.

Hin síðari ár hefur briljantínhárgreiðsla í aftur orðið meira áberandi en áður var og kannski var enski knattspyrnumaðurinn David Beckham eitt besta dæmið um það.

En mér sýnist að á HM sé sundurgerðin í hárgreiðslu karla að komast á nýtt og hærra stig og fjölbreytnin og sundurgerðin farin að nálgast það sem gerist hjá konum.

Og dásamlegt var þegar Haukur Harðarson íþróttafréttamaður Sjónvarpsins hrópaði upp í sárum tapleik Portúgala: "Það gengur allt á afturfótunum hjá Portúgölum. Ronaldo er heillum horfinn, meira að segja hárgreiðslan hjá honum er farin í vaskinn!"     

 

 

 

Neymar með nýja hárgreiðslu

Skilja fleiri þetta nú?

Það vantaði ekki vandlætinguna hjá mörgum á sínum tíma þegar Aron Jóhannsson tilkynnti að hann hefði ákveðið að spila með bandaríska landsliðinu en ekki því íslenska. Meira að segja stjórn KSÍ fordæmdi þessa ákvörðun.  

Ég var meðal þeirra sem kom Aroni þá til varnar og varði þann rétt hans að velja sjálfur, hvar og hvernig hann teldi sig geta náð sem bestum árangri á knattspyrnuferlinum.

Gæta verður að því að þegar menn velja sér slíkan feril er oftast um að ræða helsta ævistarf viðkomandi, sem ekki aðeins stendur mjög stutt, eða í besta falli í 15 ár, heldur er líka hætta á því að það endist miklu styttra og endi jafnvel fyrirfaralaust.

Alla íþróttamenn, sem vilja ná sem mestu út úr sínum ferli, dreymir um að taka þátt í heimsmeistarakeppni eða Ólympíuleikum, sama hvaða árangri sú þátttaka skilar.

Ég þekki sjálfur þá tilfinningu að vera ásamt bróður mínum fyrstur Íslendinga til að taka þátt í heimsmeistarakeppni í ralli og komast í mark. Sem betur fór vorum við svo heppnir að geta gert þetta sem fulltrúar þjóðar okkar af því að heimsmeistarakeppnin sú er parakeppni en ekki keppni með ellefu manns inni á eins og knattspyrna.

Og í því liggur munurinn, auk þess sem þar á ofan er ekki um keppni á milli þjóða að ræða í ralli.

Það vantaði ekki að Íslendingar fögnuðu því þegar Askenasy, Bobby Fisher, Robert Duranona og Alexander Petterson gerðust íslenskir ríkisborgarar.

Það fannst okkur alveg sjálfsagt hjá þessum mönnum. Duranona og Petterson sáu að þeir myndu eiga meiri möguleika á að ná langt á HM eða Ólympíuleikum ef þeir kepptu fyrir Ísland, af því að Íslendingar voru það framarlega í íþróttinni.  

Þetta þýðir ekki það að við eigum að vanþakka að menn eins og Eiður Smári Guðjohnsen, Albert Guðmundsson og Ásgeir Sigurvinsson vildu frekar leika með íslenska landsliðinu en landsliðum Englendinga, Frakka eða Þjóðverja. Með því færðu þeir mikla fórn.

Allir hefðu þeir orðið landsliðsmenn hjá erlendum þjóðum og meira að segja liggur fyrir yfirlýsing þáverandi landsliðsþjálfara Þýskalands að Ásgeir hefði verið sjálfsagður í þýska landsliðið sem fyrirliði þess, enda var hann valinn besti maður Bundesligunnar.

Þessir menn náðu allir það langt að þeir gátu litið ánægðir um öxl að ferli loknum. Titlarnir, sem Eiður Smári hampaði, voru þeir eftirsóttustu í knattspyrnunni og gaman hefði verið fyrir hann að bæta HM þátttöku í safnið.

Aron Jóhannsson var það heppinn, að þegar hann hljóp einn inn á HM leikvanginn beindist athygli allrar heimsbyggðarinnar að honum einum. Erlendir þulir hafa vafalaust flestir getið þess að hann væri Íslendingur.

 "Nú skil ég þetta" er besta lýsingin sem til er á því.    

 

 

 

„Nú fyrst skil ég þetta“

Vel að þessu kominn.

Það fer vel á því að Gunnar Þórðarson sé valinn borgarlistamaður Reykjavíkur.

Þótt hann sé fæddur í Strandasýslu og haslað sér fyrst völl þar, þjóðfrægur sem frábært tónskáld og hryggjarstykkið í Hljómum frá Keflavík, hefur hann mestallan starfsaldur sinn starfað í Reykjavík, orðið hluti af menningarlífi borgarinnar og náð hámarki sem listamaður með hinni margverðlaunuðu óperu Ragnheiði.

Gunnar er fyrir löngu orðinn Reykvíkingur og sum laga hans eru svo sannarlega reykvísk eins og Við Reykjavíkurtjörn, Gaggó Vest og Reykjavíkurljóð svo að dæmi séu nefnd.

Samfellt og mikið samstarf okkar Gunnars hefur staðið 50 ár og ég hef lengst af þeim tíma aðeins ávarpað hann "maestro" og það ekki að ástæðulausu, enda er hann einstaklega gefandi og ljúfur einstaklingur.   

  

 

Gunnar Þórðarson valinn borgarlistamaður

Íslandsljóð.

ÍSLANDSLJÓÐ.  

(Með sínu lagi)  

 

Langt í norðri laugað bárum rís  /

landið, þar sem ég á mínar rætur.  / 

Miklar öfgar magna eld og ís,  /

myrka daga, bjartar sumarnætur.  /

Ástarorð mín hljómi´um hlíð og fjöll !  /

Heitorð mín í gjúfrum fossinn syngur:  /

:,: Stöðugt skal ég standa um þig vörð,  /

stoltur af að vera Íslendingur :,: /

 

Landið mitt er hvítt og kalt að sjá.

Krapahríðar lemja, stormar belja.

Mörgum finnst það muni vera á

mörkum þess sem byggilegt má telja.  

Þegar stórborgirnar laða ljúft,

lokka menn og trylla má ei gleyma

að :,: þó að landið okkar þyki hrjúft

þá er hvergi betra´að eiga heima :,: 

 

Vafin geislum vakir byggðin mín

vinaleg í faðmi brattra fjalla.

Unaðsleg hún ól upp börnin sín

er þau hlupu´um strönd og græna hjalla.   

 Meðan jökultind við blámann ber;

björgin kljúfa hvíta öldufalda

:,: ævinlega´er efst í huga mér

æskuslóðin kæra, landið kalda :,:   

  

  

 

 

Lýðveldið var ekki sjálfgefið

Bjartsýnir bílstjórar fyrr og nú.

Dauðadrukkinn bílstjóri undir stýri á Skeiðaveginum þykir fréttnæmt fyrirbæri. En margur Íslendingurinn hefur sýnt álíka bjartsýni um eigið ágæti í akstri, þótt við dyr áfengisdauða væri.

Þegar ég var smástrákur ók pabbi vörubíl og var akstur varnings fyrir herlið Bandamanna frá Reykjavíkurhöfn einna drýgstur.

Bílarnir voru eitt sinn síðdegis á föstudegi í röð á Ægisgarði og biðu eftir að komast að undir skipskrananum svo að hægt væri að hífa heysin upp og setja á bílpallana. Bílarnir áttu að fara með hlössin eftir gamla Keflavíkurveginum, sem var krókóttur og mjór malarvegur, sem þræddi Vatnsleysuströndina.

Einn bílstjórinn var ansi drykkfeldur og var oft orðinn ansi slompaður þegar leið að helgi.

Eitt sin þegar bíll hanns stóð á bryggjunni meðan hlassið var híft á á hann, urðu nokkrar tafi í hífingunni.

Loksins var allt hlassið komið á og verkamaður bankaði í frambrettið á bílnum til að láta bílstjórann vita af því að hann mæti aka af stað.

En hann hreyfði sig ekki vitund og rótaði sér ekki í ökumannssætinu, þótt bankað væri á ný, bæði á brettið og síðan á hurðina.

Verkamaðurinn reif þá hurðina upp en brá í brún þegar bílstjórinn reyndist ofurölvi og valt út úr bílstjórasætinu svo að minnstu munaði að hann félli í fang verkamanninum.

Honum var stjakað aftur til baka og rak hann þá bílinn í gír og gerði sig líklegan til að aka af stað.

"Heyrðu" Heyrðu!" hrópaði verkamaðurinn. Ætlarðu virkilega að aka stað?"

"Já, auðvitað, svaraði bílstjórinn.

"Ertu vitlaus, maður?" spurði verkamaðurinn. "Hvernig ætlarðu að aka svona á þig kominn alla leið til Keflavíkur?"

"Það er enginn vandi," drafaði bílstjórinn. "Ég fylgi bara ströndinni."  

 

Dauðadrukkinn undir stýri

Í þágu flugöryggis ?

7. nóvember 2007 misstu báðir hreyflar Fokker F50 vélar afl norður af Brúarjökli. Farþegar voru beðnir um að búa sig undir nauðlendingu inni á öræfunum.

Flugmönnum tókst að halda öðrum hreyflinum gangandi og skrölta til Egilsstaða á afli hans og lenda. Farþegunum var veitt áfallahjálp.

Augljóst var af þessu að það gæti verið öryggisatriði að hægt væri að lenda á skráðum, viðurkenndum og nógu stórum flugvelli á hinu stóra flugvallalausa svæði norðan Vatnajökuls, ekki aðeins ef bilun ætti sér stað eða að neyðarástand flugvélar skapaðist, heldur einnig ef stórslys eða náttúruhamfarir á borð við eldgos yrðu á þessu eldvirka svæði.  

Á síðustu árum hefur flugvöllum verið fækkað af sparnaðarástæðum og ljóst var 2007, að ISAVIA myndi ekki gera flugvöll á þessu svæði, þótt Agnar Koefoed-Hansen hefði fengið leyfi bóndans á Brú árið 1938 til að leggja flugvöll við Sauðá á Brúaröræfum norðan Brúarjökuls á frábæru flugvallarstæði (sjá mynd á facebook síðu minni) 

Úr því að ISAVIA var ekki inni í myndinni í þessu efni, sá ég ekki annað ráð en að fara í það sjálfur að merkja og valta flugvöll á þessum stað og gera hann þannig úr garði að þar gætu allar vélar lent, sem á annað borð mega nota malarflugvelli, allt upp í Fokker F50, Dash 8, Lockheed Hercules og Boeing C-17 Globemaster, sem er tvöfalt stærri þota en Boeing 757 vélar Icelandair.

Völlurinn fékk viðurkenningu með alþjóðaeinkennisstafina BISA vorið 2011 og hefur verið tiltækur,skráður og viðurkenndur síðan en skýrt tekið fram að hann sé einkavöllur svo að öll ábyrgð á ástandi hans og rekstri sé örugglega mín.

Brautirar eru 5, alls 4,7 km langar brúttó og völlurinn næststærsti flugvöllur landsins.

Ég fór í þetta í þágu flugöryggis og undrar það að ef ég myndi hætta að halda þessum flugvelli við og láta hann missa viðurkenningu sína gæti ég sagt að það yrði gert í þágu flugöryggis.

Flugvellirnir þrír, sem ISAVIA ætlar að leggja niður nú, eru ekki þeir einu sem þannig háttar til um, heldur er þessi fækkun flugvalla framhald af niðurlagningu flugvalla í mörg ár, til dæmis Patreksfjarðarflugvallar.

Tveir fjallvegir eru á milli hans og Bíldudalsflugvallar og komið getur fyrir að ófært sé á Bíldudal en fært á Patreksfjörð.

Það er ekki dýrt að halda Sauðárflugvelli við, miðað við umfang ISAVIA á Íslandi, en það er dýrt fyrir einstakling. Mér telst til að kostnaður við að viðhalda Sauðárflugvelli sé um 800 þúsund krónur á ári, enda er hann nokkurn veginn eins langt í burtu frá Reykjavík og hugsast getur.

Hluti af þessum kostnaði mínum eru gjöld sem ég borga Flugmálastjórn fyrir að völlurinn sé viðurkenndur.

Ef ég legg þennan flugvöll niður myndi ég ekki geta afborið það ef upp kæmi atvik þess eðlis, að segja mætti að niðurlagning hans hefði komið í veg fyrir að hægt væri að bjarga manslífum.

Má benda á, að flugbraut við Grímsstaði reyndist dýrmæt fyrir 16 árum, þegar rútuslys varð skammt þar norður af, engin þyrla var tiltæk en Twin Otter vél frá Akureyri gat notast sem sjúkraflugvél, lent á vellinum og flogið með slasaða til Akureyrar.

Setja má spurningarmerki við það að leggja Sprengisandsflugvöll niður en halda Nýjadalsflugvelli.

Sá síðarnefndi liggur nálægt fjöllum og þar getur því verið sviptivindasamt. Hann liggur auk þess tæpum 600 fetum hærra en Sprengisandsflugvöllur og brautin er aðeins ein, en tvær brautir eru á Sprengisandsflugvelli, önnur þeirra 60 metrum lengri en Nýjadalsbrautin.  

Það að auki er Sprengisandsflugvöllur fjær fjöllum og því ekki sviptivindasamt þar.  

  

 

ISAVIA lokar þremur flugvöllum

Nákvæmlega eins veður og 17. júní í fyrra.

Jónas heitinn stýrimaður skrifaði einu sinni í pistli að hann væri alltaf jafn undrandi á þeirri bjartsýni Íslendinga að halda útihátíðir á sumrin. Það væri engu líkara en að Íslendingar héldu að það rigndi aldrei nema 17. júní.

Þetta kemur upp í hugann þegar veðrið á lýðveldisdaginn er nokkurn veginn það sama og það var fyrir réttu ári síðan, nokkuð hlýtt og milt fyrri part dagsins en síðan þykknaði upp seinnipartinn og byrjaði að rigna.

Þetta þýðir að maður getur strax farið að bíða í spennu eftir því hvort næsti 17. júní verði eins og sami dagur í ár og fyrra, og að orð Jónasar stýrimanns um rigninguna 17. júní sannist enn einu sinni.  

Fyrst þurr, svo blautur 17. júní