Met í nafnháttarsýki?

Fyrirgefið, en ég get ekki orða bundist. Ég held að nýtt met hafi verið sett í nafnrorðasýki í veðurfréttum Stöðvar tvö í kvöld. Ég giska á að veðurkonan hafi sagt oftar en tíu sinnum "við erum að sjá að...", "...ég er að gera ráð fyrir að..." o. s.frv..

Í stað þess til dæmis að segja "það fer að hvessa" er sagt "við erum að sjá að það fer að hvessa" eða "ég er að gera ráð fyrir að það fari að rigna" í stað þess að segja einfaldlega " það rignir" eða "það fer að rigna."

Í hvert skipti voru notuð fimm til sjö orðum meira en þurfti og alls hefur veðurfréttatíminn verið lengdur samtals um 20 - 30 sekúndur.

Nafnháttarsýkin blómstrar mest um helgar í ótal íþróttalýsingum þar sem tönnlast er á "þeir eru að spila vel,- eða illa", "hann er að sýna góðan leik..." út í eitt.

Það þykir sennilega fínt að tala á þennan hátt með málflækjum og málleysum í stað þess að tala skýrt og skorinort.
Ég hef áður bloggað um tískuorðtakið "við erum að tala um" sem bætt er framan við það sem hægt er að segja bara beint og blátt áfram.

Að "láta engan ráða yfir sér."

Hellisheiði er orðin fær. Þar með getur maður verið 10 mínútum fljótari milli Suðurlands og Reykjavíkur en ef ekið er um Þrengslin. Það er nú allur tímamunurinn sem vinnst.  

Strax í fréttum ljósvakamiðlanna síðdegis í gær glumdu þær fréttir að Hellisheiði yrði ófær um nóttina.

Það þýðir svipað og þegar ég fór vestur yfir Fjall fyrir nokkrum dögum að stórt rautt ljós kviknaði á áberandi skiltum sitt hvorum megin þegar heiðin varð ófær.

Málið hefði verið einfalt ef þetta hefði til dæmis verið í Noregi. Fólk hefði farið eftir skiltunum og margítrekuðum aðvörunum.

En ekki hér á Íslandi. "Á Íslandi við getum verið kóngar allir hreint /  og látum engan yfir okkur ráða" var sungið hér í den og er sungið enn.

Fólk lagði samt á heiðina í því skyni að græða tíu mínútur og mátt þó vita að veður þar og færð væri eins og vanalega það miklu lakari en í Þrengslunum að útilokað væri að græða neitt á því.

En, nei, það lagði samt á heiðina og lét björgunarsveitarmenn bjarga sér með ærnum kostnaði og fyrirhöfn. Oft er það líka svo að bíla verður að skilja eftir og þeir safna síðan að sér snjó og torvelda svo mokstur að heiðin opnast seinna en ella.

Þetta á eftir að gerast aftur, - og aftur og aftur og aftur. Það virðist þurfa eitthvað miklu meira til þess að fólk láti sér segjast. Til dæmis það að lofa því bara að vera í bílunum þangað til heiðin er opnuð.

En það er ekki hægt því að enginn veit nema einhver farþeginn sé heilsutæpur einstaklingur eða jafnvel ungabarn. Á Íslandi má eiga von á hverju sem er.

Ég horfði á bíl fyrir nokkrum dögum silast niður Kambana á 40 kílómetra hraða með langa halarófu á eftir sér alla leiðina.  Samt var ekki hált. Hættuástand myndaðist í brekkunni vegna þess að aðrir ökumenn reyndu að komast fram fyrir þennan mikla "lestarstjóra."

En þegar ég kom síðar að bílnum við bensínstöð í Hveragerði sá ég að bíllinn var á sléttum sumardekkjum. Samt lagði hann á heiðina eins og hann væri einn í heiminum.  

Hellisheiði orðin fær