Leyndarmálin fleiri.

Orkuverðið sem Norðurál ætlar að greiða er auðvitað leyndarmál eins og tíðkast hefur um svipaða samninga hingað til. Við sem eigum orkuna fáum ekki að vita um það sem fólk í þjónustu okkar gerir í okkar nafni.

Setningin úr lagi Jóns Múla og Jónasar "það er meðal annars það sem ekki má" gildir um fleira sem ekki má segja frá né láta vitnast. Ég bendi á gott blogg Dofra Hermannssonar í dag en vil þó nefna eitt atriði en það er hið algjöra ábyrgðarleysi sem sýnt er í því hvernig gengið er að orkusvæðunum. 

175 megavöttin, sem bæta á við, eru fengin út með því að ætla sér að taka þessa orku úr jörðinni með eins skefjalausum ágangi og borunum og þurfa þarf, án þess að huga að því hve lengi þessi orka endist.

Mesta hneykslið við hina upprunalegu orkuöflun við Kröflu var það að öllum varúðar- og öryggisreglum sem Guðmundur Pálmason hafði lagt upp með, var vikið til hliðar.

Nú er nýting háhitasvæðanna nær samfellt Kröfluhneyksli og  aldrei hugað að neinu í ætt við þessa aðferð Guðmundar, sem fólst í stuttu máli í því að gefa sér þann tíma sem þyrfti með tilraunaborunum hvernig hægt væri að nálgast sjálfbæra og endurnýjanlega nýtingu jarðvarmasvæðanna á öruggan hátt.

Ending svæðanna er leyndarmál að því leyti að skautað er framhjá því að finna út úr því hver hún er. 

Viitað er þó, að svæðin endast ekki flest hver nema nokkra áratugi, en því er ekki aðeins haldið leyndu heldur bætt um betur með því að halda því fram að um sjálfbæra þróun sé að ræða með nýtingu og hreinnar og endurnýjanlegrar orku sem Íslendingar geti ekki aðeins verið stoltir af að nýta, heldur fyrirmynd fyrir allan heiminn! 

 

Sala á orku hefjist 2011

Persónubundið.

Fyrir nokkrum áratugum var talið læknisfræðilega sannað, að maðurinn næði hámarki líkamlegrar getu, snerpu, viðbragða og krafts um 25 ára aldurinn. Eftir það færi að halla undan fæti, og þá einkum hjá þeim sem mest þurfa á snerpu að halda eins og spretthlaupurum.

Breski spretthlauparinn Linford Christie afsannaði þetta rækilega á þann hátt sem engan veginn verður véfengdur, sem sé í 100 metra hlaupi þegar hann var 35 ára gamall. Þá náði hann enn jafn góðum tímum og tíu árum fyrr og var í fremstu röð í heiminum. Raunar voru viðbrögð hans og snerpa svo góð hjá honum hálffertugum að hann var ranglega dæmdur úr leik fyrir þjófstart!

Í hnefaleikum hefur verið miðað við að menn geti haldið snerpunni og viðbrögðunum allt að þrítugu, en þá taki við það sem er kallað "hinn vafasami aldur" hnefaleikara.

Þetta hefur reynst nokkuð persónubundið. Sumir afburðahnefaleikarar hafa náð langt vegna viðbragðsflýtis og snerpu og má nefna Muhammad Ali, Roy Jones jr. og Prins Naseem Hamed sem dæmi. Þeir voru svo fljótir og snarpir að þeir komust upp með að brjóta ákveðnar reglur um varnir og viðbrögð og voru því sérstakt augnayndi.

En þessir hnefaleikarar eru í mestri hættu á að missa flugið þegar aldurinn færist yfir.

Allir fyrrnefndir hnefaleikarar urðu skyndilega "gamlir" og komust ekki lengur upp með það sem þeir höfðu getað sloppið með áður. Voru þeir þó fljótir sem fyrr en ekki nógu fljótir til að brjóta reglurnar.

Ali var frá keppni í þrjú og hálft ár og náði aldrei fyllilega fyrri hraða. Svipað átti við um Joe Louis. Þegar hann barðist sinn síðasta bardaga við Rocky Marciano sagði hann eftir á að hvað eftir annað hefði hann séð í bardaganum "opnanir" sem hann hefði fyrr á tíð getað notað sér til gagnhögga, en bara verið of seinn.

Roy Jones þyngdi sig upp í þungavigt og brilleraði þar, en hafði misst hraðann þegar hann létti sig aftur.

Oscar De La Hoya varð skyndlega gamall í síðasta bardaga sínum.

Ali vann upp hraðaminnkunina með útsjónarsemi, einbeitingu, kjarki og æðruleysi sem gerði síðari hluta ferils hans jafnvel enn magnaðri en hinn fyrri.

Prins Naseem Hamed ólst upp við harðræði götubardaganna og naut þess fyrst í stað en þoldi ekki velgengnina
og varð hægari og meyrari. Sama átti við um fyrstu alþjóðlegu ofurstjörnuna í íþrótttum, hnefaleikarann Jack Dempesy.

Andstætt þessu má telja ferla Bernards Hopkins og Jersey Joe Walcotts. Hopkins virtist nær ekkert hafa misst af fyrri snerpu þótt hann berðist fram yfir fertugt og Jersey Joe varð ekki heimsmeistari fyrr en hann var kominn hátt á fertugsaldur. Auðvitað bjuggu báðir þessir menn yfir reynslu sem bætti annað upp, en áberandi var hve lítið þeir döluðu líkamlega lengi vel.

Þetta getur átt við um knattspyrnumenn eins og Beckham, og á sínum tíma var sir Stanley Matthews gott dæmi um þetta. En það er oft erfitt að spila úr spilunum á þessum aldri. Mér hafa sagt reynsluboltar í íþróttum að innan við þrítugt hafi þeir komist upp með að fara úr þjálfun og vera fljótir að ná sér aftur, en eftir að aldurinn færist yfir megi þeir ekki við slíku.

Oscar De La Hoya tók sér tvívegis tveggja ára frí frá boxi og komst upp með það í fyrra skiptið en ekki það síðara þótt hann æfði þá betur en nokkru sinni fyrr.

Sjálfur prófaði ég það í 15 ár að fylgjast með formi mínu með því að hlaupa á innan við mínútu upp á fjórtándu hæð í blokk í Sólheimum. Yfirfærði síðan æfinguna yfir í að hlaupa tólf sinnum horn í horn í stærri salnum í Ræktinni á innan við 50 sekúndum.

Ég komst að því að hægt var að viðhalda þessari getu ótrúlega samfellt og lengi, en einnig að því, að ef getan minnkaði, gerðist það ekki jafnt og þétt, heldur í þrepum. Ég á enn í fórum mínum skrá yfir tímana og þyngd mína á hverjum tíma og hægt að sjá þetta á henni.

Hné- og bakmeiðsli gerðu það að verkum að ég varð að hætta þessu fyrir þremur árum en hafði þá enn ekki dalað á á fimmtán árum nema um nokkrar sekúndur.

Við fáum öll mismunandi spil að spila úr og eins og í annarri spilamennsku getur ánægjan byggst fremur á því hvernig spilað er úr spilunum heldur en því hve góð þau voru.

Beckham gæti spilað til fertugs