Íslensk dæmi.

Ég þekki nokkur íslensk dæmi um það að bætur vegna slysa eða örorku urðu vafasöm. 

Ég skal nefna tvö:

Annað dæmið var þess eðlis að vegna slyss var viðkomandi talinn vart rólfær og vafasamt hvort hann næði sér nokkurn tíma aftur. Staulaðist hann við staf og bar sig illa og voru ýmsar ráðstafanir í gangi til að bæta honum þetta upp. 

Um svipað leyti sá ég þann sama mann hlaupa um skógivaxnar brekkur úti á landi og virtist ekki mjög illa farinn þá. 

Hitt dæmið var þess eðlis að maður nokkur slasaðist sannanlega illa í starfi en þurfti að sækja rétt sinn með fulltingi skeleggs lögmanns. 

Lögmaðurinn lenti hins vegar í mestu vandræðum þegar lögmaður vinnuveitandans birti myndir við réttarhaldið af þeim slasaða að dansa og virtist hann ekki mikið slasaður þá.

Það bitnar á þeim sem þurfa sannanlega á bótum að halda ef kerfið er misnotað. Þess vegna er skárra að sækja ekki bætur nema útilokað sé að jafna sig og ná bærilegri heilsu og líkamlegu ástandi.  

 

Missti bætur vegna mynda

Oftrú á tæknina.

GPS-tæknin er dásamleg en hefur líka sínar dökku hliðar, ekki aðeins á jörðu niðri, eins og dæmið með manninn á Grjóthálsi sýnir, heldur lika á sjó og í lofti. 

Í þeim tveimur flugvélum sem ég flýg eru GPS-tæki, sem í nánast öllum tilfellum sýna rétta staðsetningu eftir því sem ég fæ komist næst.

Þó hef ég staðið tækin í báðum flugvélunum að því að sýna skakka staðsetningu og ekki stystu leið þegar beðið hefur verið um hana.

Ég veit að margir hinna yngri flugmanna treysta algerlega á GPS-tækin og það þykir mér varasöm þróun.

Tækin geta bilað og þeim getur skjátlast. Vegna tilkomu þeirra slævist áhuginn á að þekkja landið og rata um það án tækja, - það er bara mannlegt.  

Sjálfur notað ég þau aðeins endrum og sinnum, svona mest til gamans og til að skoða hvort þau séu í lagi, því að þau geta veitt hjálp ef í nauðir rekur og staðfest það sem maður heldur sjálfur að sé hið rétta.

Ég skal nefna dæmi.  

Ég varð eitt sinn samferða flugmanni sem flaug frá Austurlandi til Reykjavíkur og vildi eingöngu fara eftir GPS-tækinu. Ég sá fljótlega að hann flaug ekki skemmstu leið heldur of sunnarlega.

Hann átti erfitt með að trúa þessu, vegna þess að ég sagði þetta bara en sýndi honum það ekki á korti.

Ef ég hefði ekki verið um borð hefði hann líkast til samt komist til Reykjavíkur en flogið mun lengri leið og haldið að það væri stysta leiðin.

Þegar við vorum komnir hálfa leið samþykkti hann að ég hefði rétt fyrir mér en átti greinilega erfitt með að sætta sig við að GPS-tækinu skjöplaðist.

En það var ekki fyrr en ég tók upp kort og sýndi honum svart á hvítu hver stysta leiðin væri og hvar við vorum í raun.  

Þetta var greinilega áfall fyrir hann því að hefði hann flogið eftir tækinu hefði hann haldið að það væri að segja honum rétt til. 

Hann áttaði sig á því að hann hafði ævinlega verið að fljúga eftir tæki, sem ekki var óskeikult, og treyst því næstum í blindni. 

   

Var sendur á ófæran fjallveg