"Veit einhver hvar flugvöllurinn er?"

Það er ekki nýtt að jafnvel atvinnuflugmenn villist. 1. maí snemma á sjöunda áratugnum var flogið með mig og fleiri skemmtikrafta frá Reykjavík til Snæfellsness þar sem við áttum að koma fram í Grundarfirði og Ólafsvík. 

Á þessum tíma hafði ég ekki enn byrjað flugnám en naut þess í hvert sinn sem ég flaug með áætlunarflugi eða í leiguflugvélum að fylgjast vel með á kortum og reikna út hraða og staðsetningar.  

Sunnanátt var, súld, lágskýjað og lélegt skyggni á leiðinni frá Reykjavík en flugmaðurinn flaug samt sjónflug allt upp á Snæfellsnes. 

Mér þótti einsýnt að hann kæmist ekki yfir Kerlingarskarð eða þá leið sem nú er kölluð Vatnaleið og var því ekki rótt. 

Skyndilega reif flugmaðurinn vélina upp og flaug upp í skýjaþykknið. Ég fylgdist spenntur með á kortinu og reiknaði út hvar við værum og sá, með því að fylgjast með hraða- og hæðarmælum flugvélarinnar hvernig vélin lyftist yfir fjallgarðinn.

Flugmaðurinn hafði nóg að gera að fljúga þetta blindflug og var ekki í neinu sambandi við mig um gang flugsins. 

Með mér í vélinni voru Tryggvi heitinn Emilsson, sem átti að vera ræðumaður,og Tómas Grétar Ólason, undirleikari minn, sem enn er á lífi og man þetta áreiðanlega jafnvel og ég.

Flugmaðurinn hóf nú að lækka flugið til norðurs og ég var alveg pollrólegur því að ég vissi að bjartara væri norðan nessins og engin hindrun yfir hinum 60 kílómetra breiða Breiðafirði.

Við komum út úr skýjum rétt vestan við Stykkishólm og hóf nú flugmaðurinn að fljúga meðfram ströndinni í átt til Grundarfjarðar.

Hann flaug þvert fyrir Kolgrafarfjörð og var á leið yfir Grundarfjörð þegar mér sýndist að hann ætlaði áfram án þess að vita hvar hann væri.

Þetta þótti mér athyglisvert og beið spenntur alveg eftir því hvað gerðist næst.

Þá leit flugmaðurinn loks til okkar og spurði: "Veit einhver ykkar hvar flugvöllurinn er?"

Ég vissi það og gat látið hann snúa við og lenda á vellinum, sem þá var utarlega á ströndinni við austanverðan fjörðinn.

Fleira og miklu skrautlegra gerðist í flugi okkar um kvöldið sem ekki verður rakið hér, en eftir þetta styrktist ég í því að það gæti verið í lagi að ég lærði að fljúga, því varla gæti ég orðið mikið lakari í þessum fræðum en þessi flugmaður.  

Þess má geta að flugmaður þessi staldraði stutt við sem atvinnuflugmaður og flutti skömmu síðar til útlanda.

Og einnig er rétt að halda því til haga að svona uppákomur eru algerar undantekningar og að ég átti eftir að læra margt og mikið af fjölmörgum frábærum flugmönnum sem ég kynntist á ferli mínu.  

Farþegar vísuðu flugmanni til vegar

Ógnin kemur ekki aðeins frá Afganistan.

Hryðjuverkasamtök munu ekki lognast útaf við það eitt að Bandaríkjamenn vinni sigur í stríðinu í Afganistan.

Þau eru með áhangendur og miðstöðvar víða og ekki bundin við eitt eða tvö ríki.

Eldsmatur hatursins er líka á mörgum stöðum, ekki hvað síst í Palestínu. Þann eldsmat er brýnast að fjarlægja og hika ekki við róttækar aðgerðir til að koma málum þar í sanngjarnt og friðsamlegt horf.

Hlífiskjöldurinn sem Bandaríkjamenn halda yfir spilltum einræðisstjórnum í ýmsum löndum eins og í Sádi-Arabíu fóðrar líka uppsprettu þessa haturs, og er sjálfur Osama bin Laden gott dæmi um það.

11. september 2001 flaug mér í hug að farþegum í flugvélum yrði í framtíðinni gert skylt að fara í sérstaka búninga fyrir flug og bannað að hafa neitt með sér, heldur færi allur farangur og fatnaður í sérstökum farangursflutningavélum.

Í hernaði verður ávallt að reikna með því að andstæðingarnir finni ný ráð til að stunda hernað sinn. Þess vegna held ég að ýmislegt sem gerist í framtíðinni muni koma mönnum jafnvel meira á óvart en það hvernig nýjasta sprengjumanninum tókst að fela sprengiefnið innan klæða.

Þar með kann hugmyndin um algeran aðskilnað farþega annars vegar og fatnaðar og farangurs hins vegar ekki að virðast jafn galin í framtíðinni og mér fannst hún sjálfur vera 11. september 2001. Hver veit?

Al-Qaeda lýsir sprengjutilræði á hendur sér