Suðurnesja-"REI-klúður" í uppsiglingu?

Auðlindir á landi og í sjó eru fjöregg íslensku þjóðarinnar, sem hún má aldrei af hendi láta.

Í stjórnarskránni er lagt blátt bann við því að afsala landi til útlendinga og hið sama á að gilda um eignarhald á auðlindum hennar.

Þegar nafnið Geysir Green Energy er nefnt vekur það upp minningar frá REI-málinu 2007, vondar minningar.

Það er vond lykt af þessu máli á marga lund. Lágmarkskrafa hlýtur að vera að rasa ekki um ráð fram og viðhafa gagnsæi, vandaða umræðu og virkt lýðræði.

Flestar fréttir af HS Orku líta illa út um þessar mundir og benda til skammtímagræðgi og ábyrgðarleysis í meðferð hinnar dýrmætu orkuauðlindar, bæði hvarð snertir ofnýtingu og áhættusækni sem getur ógnað því að þessi dýrmæti verði í tryggu eignarhaldi Íslendinga.

Þetta er frumburðarrétturinn sem ekki má af hendi láta.

Leggjast gegn viðskipum með orkuveitur

Varðar hag þjóðarinnar allrar.

Fram að þessu hafa almenningssamgöngur verið alfarið á hendi sveitarfélaga. Í því felst of þröng sýn á málið. Það varðar alla þjóðina ef almenningssamgöngur eru svo dýrar eða lélegar að fólk fari á milli staða á miklu dýrari hátt þegar á heildina er litið.

Þetta varðar heildarhagsmuni, ekki bara þrönga hagsmuni einstakra byggðarlaga.

Óskar eftir aukafundi í Umhverfis- og samgönguráði

Tilfinningaríkur íslenskur skapsmunaakstur.

Ég dró stóran tjaldvagn fyrir dóttur mína og fjölskyldu hennar austur í sveit í dag á árlegt ættarmót og útilegu afkomenda Jóhanns Jónssonar og Láru Sigfúsdóttur austur. Þetta er átta manna fjölskylda og þau fengu tjaldvagninn lánaðan en áttu ekki bíl til að draga hann. Veðrið var yndislengt, logn og hlýtt. 

Þátttakan mjög góð strax á fyrsta kvöldi og kvöldstundin ljúf, sjá mynd.  

Notaði til þess 36 ára gamlan, þreyttan og sjúskaðan Range Rover með Nissan Laurel dísilvél, sem í fimm ár hefur þó skilað sínu með sóma.  

Umferðin var að mestu til fyrirmyndar með einstöku undantekningum þó.

Á leið í bæinn lenti ég ásamt fleirum í lest á eftir bíl sem ekið var á rúmlega 70 kílómetra hraða. Þegar vegurinn breikkaði og ég og aðrir hugðust fara fram úr var eins og bílstjórinn á þessum bíl sleppti sér alveg.

Hann jók hraðann og var fyrr en varði kominn á urrandi ferð að öllum líkindum vel á öðru hundraðinu því að það dró hratt á milli.

Um tíu kílómetrum síðar hægði hann aftur ferðina en þegar við komum aftur í námunda við hann, var eins og hann þyldi ekki þá tilhugsun að ekið yrði fram úr honum, heldur jók ferðina á ný greinilega vel yfir leyfilegan hraða.

Sumir bílstjórar virðast alls ekki geta fengist við það verkefni að aka á jöfnum hraða í eðlilegri umferð og fylgja þeirri reglu umferðarlaga að haga akstrinum þannig að hann verði sem öruggastur og greiðastur fyrir alla aðila, heldur gera þeir í því að vera með stæla eins og þessi fyrrnefndi bílstjóri.

Ég kalla þetta tilfinningaríkan íslenskan skapsmunaakstur vegna þess að maður sér þetta hvergi erlendis.

Umferðin hefur gengið mjög vel