Foreldravandamál, ekki unglingavandamál.

Fyrir allmörgum árum var stolið frá mér bíl og hann eyðilagður. Þrír unglingsstrákar voru á ferð. Aldrei fengust neinar skaðabætur fyrir bílinn. Kom ekki svo að sök, hann var lítils virði. 

Ég rabbaði svolítið við lögregluna út af þessu og barst talið að unglingavandamálum.

Lögreglumaðurinn leiðrétti mig. "Yfirleitt eru þetta foreldravandamál en ekki unglingavandamál," sagði hann.

"Unglingarnir sem við erum að fást við um helgar koma flestir af heimilum þar sem foreldrarnir eru að djamma um helgar og skilja unglingana eftir í reiðileysi. Stundum er skást fyrir þessa unglinga að vera ekki heima vegna óreglu og ölvunar foreldranna."

Þetta minnir mig á mál sem kom upp úti á landi fyrir margt löngu þar sem ákveðinn unglingur hafði haldið heilu byggðarlagi í heljargreipum óknytta- og skemmdarverkagengis sem hann stjórnaði með harðri hendi.

"Þetta er í raun ekki afbrotagengi heldur einn unglingur eða réttara sagt ein foreldri," var sagt við mig. "Foreldrar piltsins hafa frá byrjun alið hann þannig upp að mæla allt upp í honum. Það var löngu fyrirséð í hvað stefndi."

Þegar hann framdi fyrsta stóra afbrotið notaði hann byssu til skemmdarverks. Faðir hans sat alla nóttina við að reyna að sarga hlaupið til að koma í veg fyrir að hægt væri að rekja feril kúlnanna."

Nú skal ég ekkert segja um atvikið á Selfossi. Hér í gamla daga þegar strákar voru í sveit óku þeir dráttarvélum og jeppum kornungir um túnin og hvert atvik getur verið öðrum ólíkt.

Ofangreint blogg fjallar því ekki á nokkra lund um greint atvik, þótt það sé með tengingu í frétt um það, heldur um ákveðið svið uppeldismála.  

Lét þrettán ára son sinn keyra

Hver sem er getur orðið fyrir svona.

Við búum nú í þjóðfélagi þar sem hver sem er getur orðið fyrir árás hvenær sem er og hvar sem er. 

Sjálfur upplifði ég fyrir tveimur árum árás af svipuðum toga og gerðist í Reykjanesbæ en sem betur fer hafði árásarmaðurinn ekkert morðvopn í höndum. Hef sagt áður frá þessu en þetta er enn umhugsunarvert. 

Ég var akandi á mjög hægri ferð þegar bíll fór fram fyrir mig og stansaði spölkorn fyrir framan mig. Út úr honum kom maður hlaupandi beint framan að bílnum, sem ég var á, öskrandi með hnefann á lofti og æðissvip í andliti. Mér heyrðist hann hrópa: "Ég drep þig, helvítið þitt!" 

Hann ætlaði að ráðast að mér vinstra megin, en vegna þess að bíllinn, sem ég var á, (sjá mynd) er með sneggsta stýri bílaflotans, tókst mér eldsnöggt að beygja til vinstri svo að maðurinn kom að bílnum hægra megin.

Þar sló hann með krepptum hnefanum í gegnum rúðuna á hurðinni og mölbraut hana, en náði ekki til mín.

Það hefði hann hins vegar gert ef hann hefði komist að mér bílstjóramegin.  

Ég komst undan en glerbrot og blóðslettur höfðu dreifst um framsætið við hliðina á mér. Málið er óupplýst en tryllingur og æði þessa manns gleymast mér ekki.

Ég er bílafrík en á svona augnabliki hverfur allt annað en árásarmaðurinn svo að ég man alls ekki hvernig bíllinn var, sem hann kom úr.

Bíllinn, sem ég var á, er af mjög sjaldgæfri gerð, og ég hef því ekki enn sett í hann rúðu í stað þeirrar sem brotin var. En gapandi gluggi bílsins minnir mig á þetta óhugnanlega atvik.   

 

Árásin án nokkurar viðvörunar