Hellisbúarnir í umferðinni.

Lýsingin úr Hellisbúanum á körlunum, sem geta ekki hugsað nema um eitt í einu, virðist í fullu gildi fyrir bæði kynin í umferðinni hér á landi. Auk þess virðast íslensku umferðarhellisbúarnir ekki getað hugsað nema eina sekúndu í einu.

Tökum beygjuljósin sem dæmi.

Þegar sú framför var innleidd í umferðaljósum á Íslandi að búa til sérstök beygjuljós kom eðli eða réttara sagt óeðli íslenskrar umferðarmenningar / - ómenningar glöggt í ljós. 

Erlendur sérfræðingur stjórnaði uppsetningu ljósanna upp en Íslendingarnir fórnuðu höndum þegar þeir sáu hvað hann ætlaði ljósunum að loga stuttan tíma í einu. Íslendingarnir fullyrtu að aðeins tveir bílar kæmust yfir á ljósinu í hvert sinn, en sérfræðíngurinn sagði, að alls staðar erlendis kæmust að meðaltali sjö bílar yfir.

Íslendingarnir reyndust hafa rétt fyrir sér og lengja þurfti tímann. Útlendingurinn átti ekki orð, hafði hvergi kynnst öðru eins.  

Hér á síðunni eru nokkrar myndir teknar á beygjuljósum.

Efstu myndirnar tvær eru teknar á beygjuljósum af Kringlumýrarbraut til vinstri yfir á Háaleitisbraut upp í Skipholt. 

Gefum okkur að við ætlum að beygja til vinstri þegar græna örin kviknar. En það er oft hægara sagt en gert.  

Á efstu myndinni sést að enda þótt beygjuljósið logi glatt gerist ekkert, - bílstjórinn í fremsta bílnum er annað hvort steinsofandi eða hugsar sem svo að það skipti hann sjálfan engu máli þótt hann verði kannski eini bíllinn sem kemst yfir á grænu. Skítt með þá sem eru fyrir aftan hann. 

Á næstu mynd, sem er tekin við annað tækifæri, sést, að bílarnir sem koma síðast þvert fyrir til að beygja frá Háaleitisbraut til suðurs yfir á Kringlumýrarbraut fara oftar en ekki yfir á rauðu ljósi og koma þannig í veg fyrir að við getum tekið okkar beygju á grænu til vinstri.

Hvíti sendibíllinn, ásamt að minnsta kosti einum bíl á undan honum, var á hvínandi rauðu ljósi þegar hann fór yfir og enn hefur enginn komist af stað fyrir framan okkur þótt beygjuljósið sé búið að loga drjúga stund. 

Ég get ég nefnt sem dæmi um sofandaháttinn að ég hef oft séð vera allt að 20-30 metra langt bil á milli bíla á beygjuljósinu í Engidal frá Reykjavíkurvegi yfir á Reykjanesbraut á háannatíma þegar bílaröðin fyrir aftan sofandi hellisbúana getur verið orðin mörg hundruð metra löng. 

Hver bílstjóri um sig virðist ekki getað hugsað nema um eitt í einu, - það er, að hann sjálfur hafi nú loksins fengið grænt ljós en engu skipti hvað verður um hina sem aka á eftir honum, þeir megi vel bíða þar til honum þóknast að drattast af stað.

Hann getur ekki heldur hugsað nema um nokkrar sekúndur í einu, - annars myndi hann hafa í huga að næsta dag verður hann kannski fyrir barðinu á bílstjórum sem þá verða fyrir framan hann og drattast ekki af stað.  

Neðri tvær myndirnar eru af gatnamótum Grensásvegar og Fellsmúla. Við ætlum að beygja til vinstri af Grensásvegi upp Fellsmúla.

Meðan ég beið þarna aftarlega í röðinni í dag gerðist það að aðeins einn bíll, - segi og skrifa einn bíll komst yfir á grænu ljósi.

Ástæðan var margþætt.

Þótt góðar glufur mynduðust í umferðinni á móti og vel hægt að skutlast yfir, voru bílstjórarnir eins og steinsofandi yfir þessu. Kannski líka hræddir við íslenska fyrirbærið sem felst í því að ef bílstjórarnir, sem koma á móti, sjá bíl fara í gegn, gefa þeir jafnvel í og flauta til þess að mótmæla þessu eða jafnvel að koma í veg fyrir það.

Þegar öll halarófan hafði síðan beðið eftir því að fremsti bílstjórinn vaknaði, dugði það ekki til, því að bílarnir sem komu frá hægri og óku þvert fyrir, fóru nógu margir yfir á rauðu ljósi til þess að aðeins einn bíll, einn bíll í einu, komst á grænu ljósi frá Grensásvegi yfir í Fellsmúla.

Ég náði raunar ekki mynd af þessu en hins vegar mynd af því þegar aðeins tveir bílar komast yfir skömmu siðar.

Myndirnar sýna líka sofandaháttinn hvað snertir hið langa bil milli bíla sem erlendi sérfræðingurinn, sem minnst var á í upphafi þessa bloggpistlls var svo undrandi á.  

Á þessum stað er ekki hægt að ná myndum frá þessu sjónarhorni nema vera á háum bíl.

Ástæðan er grindverk sem nauðsynlegt hefur verið að setja upp á umferðareyjunni til að koma í veg fyrir að gangandi vegfarandur (íslenskir hellisbúar) hætti lífi sínu og hlaupi þar yfir til að stytta sér leið um nokkrar metra.

Þessar girðingar sem eru víða í borginni, byrgja víða útsýn eins og ég hef áður sýnt hér á bloggsíðu minni og hafa reynst slysagildrur.

Bitur reynsla og slysatölurnar hafa því miður sýnt að hellisbúarnir í umferðinni okkar geta ekki hugsað nema um eitt í einu og ekki nema eina sekúndu í einu-  þangað til allt í einu...  

  

Gróin íslensk hefð.

Í sumar hef ég þurft að svara spurningum erlendra fjölmiðlamanna varðandi það séríslenska fyrirbæri að virkjanir séu forsenda þess að hægt sé að stofna þjóðgarða og varðveita náttúruundur.

Útlendingarnir hafa átt erfitt með að skilja það af hverju ekki hefur verið hægt að friða einstæð náttúruundur og skapa að þeim aðgengi eins og gert er á sambærilegum svæðum erlendis.

Erlendis er þetta oft gert í samræmi við áætlun fram í tímann vegna þess að þetta borgar sig til lengri tíma litið vegna tekna af ferðaþjónustu og álitsauka. Aukið álit og viðskiptavild væri hægt að reikna í miklu hærri fjárhæðum en hefði fengist með virkjunum. 

Svar mitt hefur verið einfalt: 

1. Það er þúsund ára hefð fyrir því á Íslandi að til þess að lifa af verði ævinlega að stökkva tafarlaust til og veiða fiskinn, þegar gefur, eða ná inn heyinu um leið og þurrkurinn kemur. Bandaríska máltækið "take the money and run" er miklu meira íslenskt en bandarískt. 

Þetta kom berlega í ljós í þenslu "gróðærisins". Fólk sá lánsfé og tók eins mikið af því og það gat, oft langt umfram þarfir eða getu til að borga. Aðrar þjóðir hefðu notað góðæri til að borga upp skuldir. Íslendingar notuðu það til að fjórfalda skuldir sínar. 

2. Það er tæplega hálfrar aldar hefð fyrir því að þetta gildi um virkjanir. Um leið og ákveðið er að virkja koma jarðýtur, vörubílar og stórvirkar vinnuvélar, samgöngur, aðgengi og fjarskipti. Annars kemur ekkert af þessu. Engu skiptir þótt vinnuvélarnar staldri aðeins við í nokkur ár og við taki samdráttur eins og gerðist á áhrifasvæði Blönduvirkjunar á sínum tíma. "Take the money and run!"

Þegar þetta hefur gerst nógu oft verður það að hefð sem ekkert getur stöðvað, burtséð frá því hvort nokkurt vit sé í þessu til lengri tíma litið.  

Þýsk sjónvarpskona undraðist þar sem við vorum stödd inni við Brúarjökul, að þar skyldi vera gott GSM símasamband svo fjarri sem við vorum stödd öllum mannvirkjum.

Ég útskýrði að þetta væri dæmi um íslensku hefðina. Þarna myndi ekki hafa komið GSM samband nema vegna þess að virkjað var.

Smám saman fara jafnt opinber sem frjáls fyrirtæki að hegða sér í samræmi við þetta. Símafyrirtæki bíður með að koma á GSM-sambandi, til dæmis við Þjórsá, þangað til virkjað er. Vegagerðin bíður með vegaframkvæmdir og notar peningana annars staðar. 

Sveitarstjórnarmenn vita að með virkjunum koma aukatekjur.

Ég sagði þýsku sjónvarpskonuni frá því sem dæmi um það hve sterk þessi viðbrögð Íslendinga væru að daginn sem undirritað var samkomulag um Kárahnjúkavirkjun hófst mikil þensla, ári áður en framkvæmdir fóru af stað, og að sérfræðingur í Seðlabankanum hefði fundið út að 80% þenslunnar stöfuðu af auknum yfirdráttarlánum út á komandi þenslu.

Ef nógu oft er sagt orðið "kjöt" við hundinn áður en hent er í hann bita, fer hann að slefa af tilhlökkun í hvert skipti sem orðið er nefnt, jafnvel þótt hann fái aðeins leifar eða jafnvel smá brot úr beinum en verði af stóru steikinni. Hann slefar jafnvel í þau skipti þegar hann fær ekki neitt. 

Landsvirkjun setti upp stór skilti við aðkeyrslur inn á hálendið þar sem fullyrt var að Kárahnjúkavirkjun væri forsenda fyrir stofnun þjóðgarðs norðan Vatnajökuls. Við þá 25 þjóðgarða og friðuðu svæði sem ég skoðaði vegna myndarinnar "Á meðan land byggist" sá ég enga hliðstæðu þessa. 

Menn áttu hugsanlega að falla á kné fyrir framan þessi skilti og þakka LV fyrir þetta. Við Kárahnjúka falla menn nú á kné og þakka Landsvirkjun fyrir að hafa opnað aðgengi að fallegri náttúru í kringum Hálslón.

Það sem eftir er þarna af náttúruundrum samsvarar því að drepið hafi verið fallegt dýr og það fallegasta af því eyðilagt og tekið í burtu en skildir eftir nokkrir hlutar af skrokknum, afturhluti, kjálki og fætur.

Fyrrgreind hefð varðandi virkjanir myndi eiga aldar afmæli ef Gullfoss hefði verið virkjaður um 1920. Með Gullfossvirkjun hefði komið gott vegasamband með bundnu slitlagi frá Reykjavík austur að Gullfossi í stað þess að það dróst í 80 ár.  

 

 

„Ekkert óeðlilegt við greiðslur LV“