Serbarnir brotnuðu ekki.

Það var búið að tala um það fyrirfram og menn gáfu sér það að Serbneska liðið væri gjarnt á að brotna niður við mikið mótlæti. 

Miðað við þetta hefði það átt að gerast þegar staðan var 15:10 fyrir íslenska liðið og allt virtist ganga okkur í hag.

En þetta gerðist ekki og líklega er meginástæðan fyrir því að Íslendingar glutruðu niður unnum leik var vanmat á andstæðingnum og helsta veikleika hans, sem reyndist ekki vera fyrir hendi.

Þetta gerist æ ofan í æ í íþróttum  og dæmin eru mýmörg.

Muhammad Ali hafði bókað það fyrir fyrsta bardagann þeirra að Joe Frazier hefði ekki úthald til að þola "ropa-dope" aðferð Alis sem fólst í því að láta andstæðinginn sóa kröftunum og hægja á sér.

Eftir bardagann sagði Ali: "Hann gerði það sem ég gerði aldrei ráð fyrir, þreyttist ekkert heldur hélt þetta út á þann hátt sem ég hafði ekki ímyndað mér að væri hægt. 

Orðtakið að enginn sé betri en andstæðingurinn leyfi átti við leikinn í kvöld.

Í bloggi mínu í gær varaði ég við of mikilli sigurvissu. Greinilegt var að hún var of mikil eftir fyrri hálfleikinn og þegar Serbarnir skiptu um varnaraðferðir í seinni hálfleik, greinilega staðráðnir í að missa aldrei móðinn, áttu Íslendingarnir ekki svör við því.

Stórleikur Arnórs Atlasonar í seinni hálfleik bjargaði íslenska liðinu frá slæmum ósigri, því að það er alltaf sárast að tapa þegar sigurvissan og sjálfstraustið hljóta slæma útreið.

Vonandi var þetta aðvörun fyrir íslenska liðið þannig að það eflist frekar en brotni.

Stórmót vinnast ekki í æfingaleikjum, svo góðir sem þeir geta verið til síns brúks, heldur í leikjunum á mótunum sjálfum.  

Jafntefli gegn Serbum

Vafasamar aðferðir hér heima.

Ýmsar aðferðir sem notaðar eru til að lokka kaupendur hljóta að teljast vafasamar. Dæmi um slíkt er auglýsingamiði sem borinn var í hús fyrir jól þar sem ákveðin þjónusta var í boði og stóð á miðanum að hann væri ígildi eitt þúsund króna ef handhafi hans kæmi með hann á stöðina þar sem þjónustan væri í boði. 

Ég gaf mér svo sem ekki tíma til að fara í rannsóknarblaðamennsku út af þessu og finna út hvaða verðs væri krafist hjá helstu keppinautum þessa aðila, sem notaði þessa aðferð til að lokka að sér kaupendur.

Spurningin var nefnilega: Af hve hárri upphæð var þessi þúsund króna afsláttur veittur?

Er hugsanlegt að á hæfilega löngu tímabili áður en þetta frábæra tilboð var gefið hafi þessi þjónusta orðið meira en þúsund krónum dýrari en hjá helstu keppinautum, þannig að verðið var eftir sem áður hærra, þótt þúsund krónum væri slegið af?

Spurningin er nefnilega aðeins ein: Hve mikið færðu fyrir hvaða pening? Ekki, hvort veittur sé afsláttur sem samt kann að vera það lítill að verðið sé ekki það lægsta sem býðst.  

Sneri á keppinautinn

Náttúrutalent.

Guðmundur Lárusson var einstakur íþróttamaður á sinni tíð. Hann var fæddur hlaupari eins og sést á því að þegar hann keppti fyrst á frjálsíþróttamóti í Reykjavík stakk hann harðsnúna spretthlaupara af og hljóp 100 metrana á 11,5 sekúndum á strigaskóm !  

Hann kom frá Eyrarbakka og sló næst í gegní  Vestmannaeyjum þar sem tímaverðirnir trúðu vart klukkum sínum, - 11,1 !

Frá Vestmannaeyjum komu snjallir menn eins og Torfi Bryngeirsson og síðar Árni Johnsen en Torfi lýsti síðar vel því hugarfari sem Eyjapeyjarnir höfðu þegar hann sagði á leiðinni til Brussel til að verða þar Evrópumeistari: "Strákurinn frá Búastöðum er sko enginn lopi!"

Guðmundur var í fremstu röð hér á landi í 100, 200, 400 og síðast 800 metra hlaupum.

Það var unun að horfa á hann hlaupa því að hann virtist ekkert hafa fyrir því heldur tifaði að því er virtist áreynslulaust allan hringinn í 400 metra hlaupinu.

Guðmundur var hársbreidd frá verðlaunasæti í 400 metra hlaupinu á EM í Brussel því að hann leit til hliðar þegar markið nálgaðist til að fylgjast með keppinaut sínum, Svíanum Wolfbrandt, og kastaði sér síðan áfram yfir marklínuna, en áttaði sig ekki á því að línurnar og hliðstólparnir sem hann hélt að væru endamarkið höfðu verið sett þarna fyrir aðra hlaupagrein fyrr um daginn og hafði gleymst að má línurnar út og taka hliðstólpana í burtu.

Við þetta missti Guðmundur Svíann fram úr því að 10 metrar voru í hið raunverulega endamark. 

Hann setti hið langlífa Íslandsmet, 48,0, í undanúrslitahlaupinu en hljóp á 48,1 í úrslitunum og hefði líklega náð 47,9 ef síðustu 20 metrar hlaupsins hefðu heppnast betur.

Guðmundur hélt lengi tryggð við æskuna í frjálsíþróttunum og var tímavörður á mótum um árabil.

Hann var einstaklega geðþekkur maður og ljúfur og að honum er sjónarsviptir.  

Andlát: Guðmundur Lárusson