Rússajeppinn magnaður !

Rússajeppinn sem sló í gegn á Íslandi fyrir rúmri hálfri öld var að mínum dómi best hannaði jeppi síns tíma. Vélin í honum var hins vegar ein sú lélegasta sem þekkst hefur, kraftlaus, eyðslufrek og endingarlítil. Og öxlarnir áttu til að brotna ef settar voru of kraftmiklar vélar í hann.

Fjaðrirnar á Rússanum voru þær mýkstu og bestu sem framleiddar hafa verið. Hann var besti torfærubíllinn á sínum tíma. Öllu þessu hef ég kynnst í akstri 44 ára gamals Rússajeppa, sem ég hef notað við kvikmyndagerð norðan Mývatns. 

Sigfús Sigurðsson hefur hlotið viðurnefnið Rússajeppinn í handboltanum og á margt sameiginlegt með gamla rússneska jeppanum.

Hann er frá náttúrunnar hendi einhver best "hannaði" varnarmaður handboltans. Einstök blanda af kröftum, afli, stærð og snerpu auk þess sem leikgleðin baráttuandinn, útsjónarsemin baráttuandinn eru ævilega fyrir hendi sem og sá hæfileiki að "lesa leikinn". 

En á leikferli sínum hefur Sigfús orðið að glíma við erfiðleika, sem hann hefur ekki verið að flíka. 

Átökin hafa reynt á hné og ýmsa vöðva og sinar  og meiðsli verið erfið og tíð. Rétt eins og vélin og öxlarnir í Rússajeppanum hefðu mátt vera sterkari hafa verið veikir hlekkir í líkamsbyggingu Sigfúsar. 

Rétt eins og það gladdi mig í fyrrasumar að Rússajeppinn minn við Mývatn heillaði svo þýskt sjónvarpsfólk að það lét hann leika áberandi hlutverk í heimildarmynd, gleður það mig nú að Sigfús Sigurðsson fái tækifæri til að spila úr sínum spilum og heilla aðdáendur handboltaíþróttarinnar. 

Áfram Sigfús! 

Sigfús kom, sá og sigraði Minden

Upplifunarferðamennska.

Við Íslendingar höfum löngum verið með ákveðnar hugmyndir varðandi ferðalög. Ein hin lífseigasta er að erlendir ferðamenn vilji hafa veður hér sem líkast því sem best gerist í heimalöndum þeirra, sólskin og hita.

Af þeim sökum eru afskrifaðir dagar með rigningu, að ekki sé nú talað um ef vindur er einhver, og veturinn er auðvitað vita vonlaus með myrkri og kulda. 

Allt miðum við þetta við eigin óskir um að veður sé hér samkeppnisfært við það besta sem gerist erlendis þegar heitast er,  þangað sem við förum á sumrin til þess að sleppa frá hinu svala íslenska sumri. 

Hið síðastnefnda hefur að vísu dalað síðan 2007 en er þó enn við líði. 

Síðan kemur allt í einu upp, að erlendir ferðamenn vilji fara í hvalaskoðunarferðir um hávetur, og þykir slíkt fréttnæmt, ekki síst, þegar láta verður eftir hinum erlendu sérvitringum og bjóða þeim upp á slíkar ferðir. 

Ég hef áður sagt hér á blogginu frá því hvernig Lapplendingar í Norður-Skandinavíu laða til sín fleiri ferðamenn á veturna en koma til Íslands allt árið með því að lofa þeim fjórum fyrirbrigðum: Myrkri, kulda, þögn og ósnortinni náttúru. 

Hingað til lands kom kona, bandarískur prófessor í ferðamálafræðum, fyrir ellefu árum og sagði að mesti vaxtarbroddurinn í alþjóðlegri ferðamennsku væri hin svonefnda upplifunarferðamennska undir kjörorðinu "get your hands dirty and feet wet", þ. e. að sækjast eftir skítugum höndum og blautum fótum. 

Skrifað var um þetta í blaðagrein að hér hefði greinilega verið á ferð klikkuð kerlingarskrukka með tómt rugl eins og von væri. Kynjafordómarnir angandi langar leiðir.

Á ferð minni um Írland 1993 fékk ég að vita að á vesturströndinni væri stærsti markhópurinn fólk frá Miðjarðarhafslöndum sem sæktist eftir því að upplifa kalt særokið frá Atlantshafinu, sem ylli því að tré væru blaðlaus þeim megin sem sneri að sjónum. 

Þetta fólk hefði nóg af sólskini og hita heima hjá sér og vildi bæta í upplifunarflóru sína. Ég greindi frá þessu á Stöð tvö þegar ég kom heim og þótti flestum þetta með ólíkindum og að ekki væri ráðlegt að gera út á suðræna "sérvitringa". 

Boðið upp á ferðir í hvalaskoðun allt árið