Kom sér samt einu sinni vel.

Í fámenninu hér á klakanum hefur það lengi verið lenska að gera lítið með formfestu, aga og reglu. Þvert á móti hafa þessi þrjú orð lengst af haft á sér neikvæðan blæ í hugum okkar.

Nú hefur aðdragandi Hrunsins sýnt okkur hve hin íslenska lausung getur leikið okkur grátt þegar um stór, umfangsmikil og erfið mál er að ræða. 

Aðeins einu sinni hefur það þó gerst að það gagnaðist okkur Íslendingum vel hvað við vorumn opnir, jákvæðir, lítt formfastir og jafnvel "frumstæðir" á þessu sviði. 

Það var í aðdraganda og undirbúningi leiðtogafundarins fræga í Höfða árið 1986 þegar Íslendingum tókst á aðeins fáum dögum að leysa flókið, viðkvæmt og afar erfitt verkefni sem þeir höfðu litla reynslu í að leysa. 

Jafnvel sjálfir Svisslendingar, sem hafa einna lengsta reynslu þjóða af því að halda utan um stóra alþjóðlega viðburði, sögðu að vafasamt væri að þeir hefðu getað leyst þetta af hendi á þeim stutta tíma sem gafst. 

Kannski varð þetta og fleira í svipuðum dúr undir formerkjunum "þetta reddast einhvern veginn" til þess að við héldum að þetta væri alltaf æskilegt í stað þess að líta á það sem undantekningu frá reglunni.

Því að lausung, ómarkviss og frumstæð vinnubrögð geta nefnilega tafið fyrir því að mál séu leyst og jafnvel komið í veg fyrir að skásta leiðin sé farin eins og raunin varð á eftir að hafin var sú vegferð árið 2002 sem leiddi af sér Hrunið sex árum seinna. 

Frumstæð vinnubrögð komu á óvart

Vegaxlir, áróður og fræðsla !

Eg er viss um að það má bæta íslenska vegakerfið mikið án þess að leggja út í stórfellda tvöföldun á sem lengstum vegarköflum.

Þar á ég sérstaklega við að gera vegaxlir miklu betur úr garði en nú er og breikka vegi á þann ódýra hátt.

Hins vegar er það svo að eins og nú háttar til koma þær vegaxlir, sem komnar eru, að litlum notum, því að sárafáir þeirra hægfara íslensku ökumanna, sem eru þar á ferli, nota þær, heldur haga sér eins og þeir séu einir á ferð. 

Á stórum köflum, til dæmis á hinni fjölförnu leið austur fyrir fjall, eru vegaxlir í hörmulegu ástandi og yrði stórbót að því að gera þær vel úr garði. 

En jafnframt þyrfti að gera tvennt: Efla stórllega fræðslu og áróður um notkun þeirra og einnig eftirlit með því að ökumenn noti þær. 

Og þá byrjar venjulegi söngurinn: Þetta kostar fé. En þá skyldu menn hafa í huga að þetta er ekki mikið fé samanborið við þær tafir og óhagræði sem stafar af ófremdarástandi á þessu sviði og miðað við þá feiknarlegu fjármuni sem tvöföldun vega eða gerð 2+1 vega. 

Vilja breiðari vegi

"Ég þyrfti að vera kind..."

Það var mikið að Íslendingar legðu eyrun við þeim möguleika að slátra sauðfé að hætti múslima. Hefði mátt gerast fyrir 30 árum þegar tilboð barst til Íslendinga frá Arabíu um að selja tugþúsundir fjár þangað sem aflífaðar væru að hætti múslima. 

Þetta var á þeim tímum sem kjötfjall hlóðst upp á Íslandi og hefði þetta verið frábær lausn á því vandamáli.

En allir fóru í baklás og eina ráðið sem Lúðvík Jósepsson gaf var eftirfarandi: "Málið er auðleyst. Þjóðin verður að éta sig út úr vandanum" !

Þetta arabíska tilboð var sem sé slegið niður samstundist með aldeilis ótrúlegum fordómum um "villimannlegar slátrunaraðferðir" í arabalöndum hjá "frumstæðum þjóðum."

Gott ef það var ekki líka niðurlæging fólgin í því fyrir hina göfugu íslensku sauðkind að þurfa að fá þessi örlög.   

Var þó um að ræða svipaða slátrunaraðferð þarna suðurfrá og hér hafði verið notuð öldum saman áður en nútíma aðferðir tóku við.

Ég man að ég þurfti að gera um þetta frétt og leitaði víða fanga. Erfitt var þó að fá nokkurn dýralækni til að segja neitt um þetta.  

Þangað til ég náði sambandi við Jón Sveinsson (mig minnir að hann hafi heitið það) dýralækni á Egilsstöðum.  Hann svaraði þannig að ég reyndi ekki frekar að fá botn í málið. 

Þegar ég spurði hann um hvor aflífunaraðferðin væri "mannúðlegri" og sársaukaminni fyrir kindina, sú arabíska eða sú íslenska, svaraði hann:

"Ég vildi gjarnan geta svarað þér. En til þess að geta það þyrfti ég að vera kind sem hefur verið drepin með báðum aðferðunum." 

Fé slátrað að hætti múslima