Kostirnir vógu gallana upp.

Í bloggi mínu fyrirfram um leikinn í kvöld nefndi ég nokkra kosti og galla.

Einn gallinn var sá að það gæti verið erfitt andlega að fylgja eftir jafn mikilli velgengni og í leiknum við Japani ef Austurríkismenn kæmu alveg dýrvitlausir til leiks og væru búnir að finna út veikleika íslenska liðsins.

Íslenska liðið mætti ekki detta í þá gryfju að ofmeta sig en það var einmitt það sem gerðist í fyrri hálfleik. Það kostaði Íslendinga það að vera fimm mörkum undir í hálfleik.

Einn af kostunun væri hins vegar sá, að fyrst að leikurinn við Japani vannst óvænt svona auðveldlega væri íslenska lið betur hvílt en það austurríska og að úthaldsmunurinn mynd skila sér í síðasta hluta leiksins. 

Þetta gerðist í seinni hálfleik og sem betur fer vóg það þyngra en fyrrnefndur galli.

Skemmtun gerist varla betri en að horfa á leik eins og þennan, sjá hvernig þjálfararnir slepptu sér og sjá í endursýningum frábærustu atvik leiksins. 

Frábær síðari hálfleikur

Þægilegra að grufla í fortíðinni?

Fyrir 2-3 árum hófst hér mikil umræða um hleranir stjórnvalda á símum alþingismanna og fleiri fyrir hálfri öld þegar Kalda stríðið stóð sem hæst.

Þess var krafist að beðist yrði afsökunar á þessu og fékk sú krafa nokkurn hljómgrunn þótt ekkert yrði af því. 

Áberandi var hve þessi umræða hér og viðbrögð við henni voru máttlausari en til dæmis í Noregi. 

Mig grunar að ástandið í þessum málum hér á landi sé í ekki viðunandi í lýðræðislandi, þar sem fólk á að geta um frjálst höfuð strokið.

En það gerist ekkert, heldur virðist fólk ætla að láta sem ekkert sé. Það finnst mér slappt, svo að ekki sé fastar að orði kveðið. 

Mál Kennedys merki um samsæri?

Kostir og gallar í stöðunni.

Það eru bæði kostir og gallar í þeirri aðstöðu, sem íslenska landsliðið er í á HM.

Það er mikill kostur að í stað þess að oft hafi íslenska liðið farið erfiðustu leiðina með því að tapa eða eiga í basli í upphafi stórmóta og eyða gríðarlegri orku í það, hefur liðið í þess stað ekki lent í þessu ennþá og sömuleiðis hefur ekki þurft að keyra stanslaust á þröngum hópi leikmanna, sem fyrir bragðið hafa orðið útkeyrðir í mótslok. 

Annar kostur er að eftir að liðið hefur áður hampað bæði silfri og bronsi á stórmótum er kominn í það sem kallað er "meistarahugur", sem gamla förukonan norður í Langadal orðaði þannig við mig á sínum tíma: "Það stekkur enginn lengra en hann hugsar."

Ef liðið getur áfram þróað nauðsynlegt sjálfstraust og hungur í gull án þess að ofmetnast, er það lykillinn að velgengni ásamt því sem kallað er "meistaraheppni". 

Vegna þess að breiddin í liðinu er meiri en þekkst hefur áður þarf meiri óheppni en oft áður til þess að gæfuhjólið snúist. 

Og þá eru það gallarnir í stöðinni. "Dramb er falli næst" segir máltækið og það í alvarlegu mótlæti sem það kemur í ljós hvort fyrrnefnt meistarahugarfar sé nógu þroskað og sterkt. 

Mesta hættan nú er að ofmeta gott gengi liðsins gegn Japönum og ugga ekki að sér þegar mótstaðan verður meiri og mótlæti og mótspyrna sömuleiðis. 

 

P. S. Mikið hefði nú verið gaman ef liðið hefði komist í 14:2 í stað 13:2 í leiknum í gær. Þá hefði sést sama markatala á töflunni og í knattspyrnuleiknum fræga í Kaupmannahöfn 1967. 

 

Ekkert annað en sigur gegn Íslandi