Lögmál Murphys og íslensk hliðstæða.

Lögmál Murphys hljóðar þannig að sé hægt að gera eitthvað öðruvísi en á að gera það eða geti eitthvað farið úrskeiðis, muni það gera það fyrr eða síðar.

Vixlun barna á fæðingardeild í frétt, sem tengd er þessu bloggi, getur verið eitt af þessum atvikum. Í fyrradag sagði maður mér frá íslensku tilviki, sem var þannig, að DNA rannsókn, sem var gerð á barni hans, leiddi í ljós að hann var ekki faðir þess.

En þetta var ekki allt, því að þegar farið var að kanna málið nánar kom í ljós að maðurinn átti ekkert af börnunum, sem báru föðurnafn hans og var þar af leiðandi heldur ekki afi afabarnanna.

Geta má nærri hvílíkt áfall þetta hefur verið fyrir manninn sém  stóð skyndilega uppi sviptur fjölskyldu sinni og "afkomendum" hvað þetta varðaði.

Á hinn bóginn er á það að líta að í svona tilfellum hafa myndast svo sterk tilfinningabönd á milli aðila máls, að þeim er hægt að viðhalda ef vilji er til þess og skilningur.

Víxluðu börnum á fæðingardeild

Leiksoppar grimmra örlaga.

Í heimsstyrjöldunum tveimur öttu Þjóðverjar þúsundum ungra manna út á hafið á kafbátunum, sem voru eitt skæðasta vopn þeirra. Á engu sviði stríðsins var dánarhlutfallið hærra, yfir 70%.

Þetta verðum við Íslendingar að hafa sterkt í huga þegar við gerum upp þá tíma, þegar við urðum fyrir barðinu á þessum vígvélum og misstum á annað hundrað manna af þeirra völdum.  

Aðrar þjóðir, sem mest misstu, urðu flestar fyrir barðinu á loftárásum en kafbátarnir léku hlutverk sprengjuflugvélanna hvað okkur varðaði.

Árásirnar á Fróða, Súðina og Goðafoss þykja hafa verið einna grimmilegastar og erfitt að fyrirgefa þau voðaverk.

Hins ber að minnast , að oftast virtu þýskir kafbátaforingjar íslenska fánann, sem merki hlutlausrar þjóðar.

Loftskeytamaðurinn á U-300 var leiksoppur grimmdar stríðsins alveg eins og þeir sem voru á Goðafossi.

Horst Korske loftskeytamaður réði engu um þá vafasömu ákvörðun skipstjórans á kafbátnum að ráðast á Goðafoss nánast uppi i landsteinum þaðan sem sjá mátti inn til heimahafnar í Reykjavík.

Sigurður Guðmundsson réði heldur engu um þá hæpnu en skiljalegu ákvörðun skipstjórans á Goðafossi að hlýða ekki fyrirmælum um að sigla ævinlega rakleitt áfram til þess að gefa ekki færi á því að verða skotmark.

Kynslóðin, sem stofnaði til seinni heimsstyrjaldarinnar er farin og aðrar hafa tekið við sem enga ábyrgð báru á þeim hildarleik.

Þess vegna er svo mikilvægt að geta sæst og fyrirgefið og lagt grunn að friði og vináttu eins og þeir Sigurður Guðmundsson og Horst Korske hafa nú gert öðrum til fyrirmyndar.

Á hálfrar aldar afmæli árásarinnar á Goðafoss gerði ég stuttan heimildaþátt um þetta Titanic-slys Íslendinga. Sumt af fólkinu, sem ég ræddi við, er ekki lengur á meðal vor en það var afar átakanlegt að heyra frásagnir þeirra.

Ásta Sigurðardóttir sagði mér að hún hefði þjáðst vegna þess að hún hefði sleppt drengjum læknishjónanna til móður þeirra, en annars hefðu þeir lifað en ekki farist.

Enn átakanlegra var að heyra þegar hún lýsti því hvernig hún átti erfitt með að horfast í augu við aðstandendur þeirra, sem fórust, því að sér hefði fundist hún geta lesið út úr augum þeirra ásökun svo sem: Af hverju komst þú lífs af en ekki dóttir mín?

Þannig var kvöl hennar þótt ljóst mætti vera að ekki væri hægt að ásaka hana fyrir neitt.

Jón Ársæll Þórðarson vann gott verk þegar hann gerði ítarlegri sjónvarpsmynd um þennan mikla harmleik og Óttar Sveinsson hefur nú bætt myndarlega við í þennan minningarsjóð sem halda verður til haga.

Titanic-myndin sem gerð var á tíunda áratugnum var ekki sú fyrsta.  Að minnsta kosti ein ef ekki tvær höfðu verið gerðar áður.  En það liðu átta áratugir þangað til sú saga var endanlega sögð.

Einhvern tíma kann að koma að því að gerð verði hin endanlega Goðafossmynd og ekkert til sparað til að hún verði sem best.

Þá þarf að setja á svið mörg mögnuð atvik sem gerðust, svo sem það þegar aðstandendur og vinir biðu milli vonar og ótta tímunum saman niðri á hafnarbakka í Reykjavík eftir því að þeir, sem komust lífs af, gengju á land frá skipinu sem bjargaði þeim og flutti til Reykjavíkur.

Það hefur verið óskaplega dramatísk stund óumræðilegrar gleði þeirra sem heimtu ástvinu úr helju og sorgaráfalls þeirra, sem stóðu þarna allt þar til hinn síðasti gekk frá borði og ljóst var ástvinir þeirra höfðu farist.

Meðal þeirra sem biðu, og létu fara lítið fyrir sér var ung og nett stúlka, sem ekki mælti orð frá vörum né sýndi nein svipbrigði.

Þegar hinir fyrstu gengu niður landganginn stóð hún enn sem lömuð. Skyndilega tók hún viðbragð þegar stór og myndarlegur maður birtist efst í landganginum og hljóp í áttina til hans upp landganginn á móti fólkinu.

Þegar hún kom til hans, greip hann hana eins og lyfti henni eins og fisi upp í fang sér og í knúsaði hana og kyssti heitt í innilegu faðmlagi.

Þannig gekk hann með hana niður landganginn og upp hafnarbakkann.

Þetta atvik var eitt af þeim sem var á borðinu hjá mér, þegar ég gerði þáttinn um Goðafossslysið, en mér tókst ekki að vinna úr. 

Margt fleira mætti upp telja sem safna mætti saman í hugsanlegri stórmynd framtíðarinnar sem gæti kostað milljarða að gera, svo vel væri, en yrði þess virði.

Tákn um ævarandi vinskap