Þetta verður líka framtíð Mývetninga.

Það hefur verið viðkvæðið alla tíð þegar kvartað hefur verið yfir því að lausnir séu ekki enn fundnar varðandi virkjanir: Ný tækni mun bjarga þessu síðar.

Þetta var sagt um lélega orkunýtingu og vandann með affallsvatn á Hellisheiði og þetta er sagt varðandi það að reis 30 sinnum stærri virkjun við Bjarnarflag en nú er. Og lausnarorðið á báðum stöðum hið sama: Niðurdæling. 

Svo byrjaði hún á Hellisheiði og allt skelfur í meira en tíu kílómetra fjarlægð. En róandi frétt var í Fréttablaðinu í dag: Verið að rannsaka þetta og skjálftarnir eru að minnka. 

Allir anda léttar en sést kannski yfir það sem er með smáu letri í einni setningu í lok fréttarinnar: Skjálftarnir munu ekki byrja aftur fyrr en niðurdæling hefst að nýju! 

Nú þegar rennur affallsvatn frá 3ja megavatta virkjun í Bjarnarflagi í áttina að Mývatni, sem er í aðeins 3ja kílómetra fjarlægð. Vatnið í Grjótagjá er ekki lengur tært, það er orði gruggugt enda hallar landi niður frá Bjarnarflagi að vatninu. 

Samt er sagt að niðurdæling muni bjarga málum þegar 30 sinnum stærri virkjun verður komin. 

Nærri má geta hvort ekki muni skjálfa meira í hótelunum þarna rétt hjá þegar hún hefst. 

En það skiptir engu. Hvergi er hægt að sjá annað en að fullákveðið sé að þarna rísi 90 megavatta virkjun, komin inn í rammaáætlun og allt klárt. 

Og huggunin er að þetta verður vaktað. Hvenær? Þegar virkjunin hefur tekið til starfa og búið verður að ráðstafa allri orku hennar til næstu 40 ára! 

Lífríki Mývatns og svefnfriður íbúanna, hvað um það? Skiptir engu. Stóriðja í 60 kílómetra fjarlægð á að ráða. Það verður framtíð Mývefninga. 

Skjálftarnir setja óhug í fólk

"The killers instinct".

Það er erfitt að þýða þessi ensku orð svo vel sé. En hugtakið er stundum notað í yfirfærðri merkingu um íþróttamenn, sem virðast þurfa á þessu að halda til að ná eins framarlega og unnt er.

Þetta getur augljóslega átt við í bardagaíþróttum en einnig komið til greina í öðrum íþróttum. 

Lyftingamenn nota þetta stundum sem huglæga örvun til þess að "ráðast á" stöngina eins og þeir væru að berjast við hana upp á líf og dauða. 

Hnefaleikarar eins og Jack Dempsey, Joe Louis, Rocky Marciano og Mike Tyson virtust skila þessu "drápseðli" yfir til áhorfendanna á þann hátt að það var eins og þeir skynjuðu þetta svo sterkt að það kveikti í þeim. 

Það er ekki fallegt að lýsa hörkunni, sem oft þarf að beita í iþróttum á þennan hátt, en svona er þetta nú samt. 

Aðrir hnefaleikarar eins og Jack Johnson og Muhammad Ali virkuðu á áhorfendur eins og nautabanar, sem gæla við hættuna og leika sér að bráðinni áður en þeir veita henni náðarhöggið. 

Eriksson: Ekki hemja Rooney